Begin deze maand stelde Bryon Powell op zijn blog, iRunFar de vraag: How has running changed your life? Hij had het niet zozeer over de aangename neveneffecten op vlak van conditie en gezondheid of over het waarom van het lopen, maar wel over de impact van lopen op alle aspecten van uw leven.
Deze maand zal het twee jaar geleden zijn dat ik begonnen ben met lopen. In het begin verliep dat redelijk rustig, ’s avonds een half uurtje gaan lopen en in het weekend wat langer, maar al gauw werd dat een uurtje, en soms zelfs anderhalf uur. Toen we vorig jaar voor drie maanden naar Seattle trokken, liep ik voor het eerst met een heus schema, dat ik uit de Amerikaanse Runner’s World had gehaald. Mijn conditie ging –ondanks een eerder lange winterstop– zienderogen vooruit. Seattle was bovendien een schitterende plaats om te trainen. Wij zaten op Capitol Hill, en zoals de naam laat vermoeden, zat dat vol hellingen. De tijd die ik in dat lopen stak, nam ook verhoudingsgewijs toe.
Terug in Gent werd het nog erger. Ik zou niet voor snelheid, maar voor afstand gaan. 10 kilometer was het minimum, de gemiddelde lange afstand werd 17 kilometer, met pieken tot 35 kilometer. Met omkleden en douchen bij, spendeerde ik al gauw gemiddeld twee uur per dag aan mijn training, vijf dagen per week. Dit was mijn doelschema geworden: The Ultimate Ultramarathon Training Plan.
“Ge moogt minstens drie, maar eerder zés, weken niet lopen”, wist de dokter in het UZ mij vanmiddag te vertellen. Ik sukkelde al langer met mijn knie, en vanochtend moest ik –een absoluut unicum in twee jaar– na één toertje rond de Watersportbaan mijn plan om er drie te lopen, laten varen. Mijn knie wou niet mee.
“Zoals ge mij vertelt, en ik hier zelf kan constateren,” werd mij uitgelegd, “is dit een typisch verhaal van overbelasting.” En er werd mij aangeraden om toch maar eens op de loopband gaan staan in de sportafdeling om te zien hoe het er biomechanisch aan toe gaat.
En dus mag ik achtereenvolgens de 10km van Gent (ik was reeds ingeschreven), en 20km van Brussel (ik was reeds ingeschreven) op mijn buik schrijven. Fietsen mag ook niet. Alleen zwemmen mag nog (en daar begonnen Henri’s ogen te blinken –hij vraagt al lang om met mij te gaan zwemmen).
Grmbl.
Oei. Commiseraties — als het lichaam niet mee wilt, is het niet zo geestig meer. 😐
’t Klinkt inderdaad allemaal heel erg bekend.
Ik hoop dat het allemaal goedkomt. Misschien een pleister op een houten been, maar je bent nog steeds van harte welkom op de 20 k, samen met Tessa en Henri, in de VIPruimte van Nike+.
veel sterkte Bruno, het klinkt bekend, als oudatleet :-)(lang geleden) ken ik die overbelasting perikelen.
je zal je rust echt serieus moeten nemen, de enige manier om straks weer als een haas over het plaveisel te rennen.
(mooie sneeuwfoto trouwens bovenaan, en dat in mei:-))
wat jammer toch! Maar stel je voor dat je een bekende radio1 stem bent en de marathon wil gaan lopen, dat is nog pijnlijker. En zwemmen, dat is zo slecht nog niet en je kan er geen blessures door oplopen (tenzij je een uitschuiver maakt en verkeerd neerkomt op de rand van het zwembad ….).
Dus, pas op en succes!
oei oei bruno… idd geen pretje als je gewoon bent van zo intensief te sporten. maar goed dat je even een rustpauze neemt en het laat opvolgen.
Wat een pech! En dat je zelfs niet mag fietsen verwondert mij. Ik dacht dat je met fietsen de gewrichten niet belastte.
Awww. 🙁 Sterkte met het stilzitten!
autch.
balen.
het positieve is dat je geneesheer niet zei “typisch een eerste teken van ouderdom” ;o)
PS. mag je wiien?
PS. haal die 5D vanonder het stof en trek er wat op uit om foto’s te nemen, dat missen we wat!
Ai! De nachtmerrie van elke loper! Als het een troost mag wezen: ook mijn knie was eind augustus overbelast, kon niet meer lopen. Na 2 weken absolute rust ben ik terug rustig beginnen lopen zonder problemen. Maar ben ondertussen wel verstandiger geworden: niet te lang, niet te veel, nooit langer dan 5-6 opeenvolgende dagen lopen! En als ik die knie ook maar iets voel: niet lopen… Alleszins heel veel beterschap gewenst!
Ikzelf hoop dit jaar eindelijk eens – na een loopcarriere van 4 jaar – de gouden loopdriehoek succesvol te voltooien: Brugge (check) – Gent – Brussel.
oei, da’s minder. Zwemmen zou ik persoonlijk niet zien zitten. Goed rusten en daarna terug op pad. Komt wel in orde.
op naar de volgende verslaving?
Reculer pour mieux sauter
…maar iedereen die met dat soort BS kwam aandraven, heb ik in 1998 ook de hersenpan ingeslagen. 😉
Dankuwel voor al die bezorgdheid en aanmoedigingen!
goh, ik volgde je al een tijdje (enfin, op je blog, niet rond de watersportbaan) en door je zo bezig te weten met dat lopen, heeft me dat deels mee geïnspireerd om ook wat meer te gaan lopen, maar wel niet zo fel als jij.
Ik hoop dat het weer snel goed gaat en ik zal zelf goed opletten.
groeten, Ik lees het vervolg graag verder.
ps: je reed altijd precies de dezelfde fietsronde, zo uit je statistieken af te leiden, vind je dat niet saai voor jezelf?
Nu ik er aan denk: zorg er voor de 20K best voor dat iemand anders met je nummer loopt.
Ik ken iemand die vorig jaar verstek moest geven, en aan de inschrijvingen dit jaar te merken konden ze daar niet echt mee lachen… Ttz hij is het eerste of tweede vak waard, en ze hebben hem helemaal naar het laatste teruggesjot. Op zich niets mis mee, maar het pak is nog veel, veel dikker daar en dat loopt niet altijd lekker.
(Zelf geen kandidaat, btw)