Ik heb ze niet gezien, de zonsverduistering, die slechts voor een beperkte massahysterie heeft gezorgd. De zoon was met de ganse school naar de Kouter getrokken, onder het mom van een brandoefening, en alwaar ze met sterrenkijker en verduisteringsbrilletjes welzekers een paar seconden verduisterde zon hebben waargenomen. Hijzelf plaatste een betrokken foto op Instagram, met als bijschrift “Look, I can see the #solareclipse”. Dat doet er mij aan denken dat ik hem nog eens moet aanspreken over zijn vreemdsoortig taalgebruik. Of het Nederlands niet goed genoeg is voor meneer, en dergelijke. Maar ziet, een paar dagen later nam ik dan weer een mooie maansverduistering waar, al wisten bijdehandse mensen mij onmiddellijk te vertellen dat zoiets wel vaker voorkomt. Mensen verwonderen zich over niets meer, tegenwoordig.
Neem nu het weer: een conversationele dooddoener voor sommigen, of hooguit een noodthema, als er voor de rest geen vonk meer is om het gesprek gaan de te houden. Al is het eigenlijk een onuitputtelijke bron van inspiratie. In maart was er, naast bovenvermelde fenomenen, plaats voor een prachtige warme zon, die de mensen uitnodigde kledij af te werpen, waardoor we nu in een nieuwe griepgolf zijn terecht gekomen. Luttele dagen later was er een gezonde regenvloed, die erin slaagde zelfs de vestzakken van mijn regenjas blank te zetten –ik had even overwogen om er goudvissen in te transporteren, maar ze zaten al vol sleutels en handschoenen (de jaszakken, niet de goudvissen).
Tussen de buien door was er tijd voor werkschuw tuig om, op de stoep aan de overkant, wat krijttekeningen te plaatsen. Aan die overkant bevindt zich het kantoor van de locale CD&V, en die hadden zich waarschijnlijk over iets uitgelaten dat het volkje niet zinde. Waarom ze dan echter ook het trottoir bij de buren van het betreffende kantoor, van krijttekeningen moesten voorzien, ik weet het niet. Vermoedelijk nam de innerlijke holbewoner de bovenhand of, wie weet, vergis ik mij deerlijk in het evenement, en ging het om een kunsthappening. Misschien komt Luc Tuymans er binnenkort nog munt uit slaan.
De zoon ging schermen in Ukkel en Aarlen, en had op het einde van de maand, terwijl de wederhelft in Istanbul zat, examens. Zijn moeder, schuldbewust als ze dan altijd is, liet hem mysterieuze boodschappen na. Ook deze keer slaagden wij er niet in, haar handschrift helemaal te ontcijferen. In Istanbul mocht ze –onder ruime belangstelling– ’s werelds meest schattige miniposter presenteren. De foto’s daarvan blijf ik u schuldig.
Volgens De Hipste Adresjes Van Gent, moest ik dringend Mondvol proberen, maar dat is mij eigenlijk niet helemaal goed bevallen. Vriendelijke mensen, dat wel, maar zo speciaal is de dun belegen broodjeszaak nu ook weer niet. Voorlopig blijft, hier in de stationsbuurt, Richelieu met stip op één staan.
Langs geen kanten vergelijkbaar, edoch in maart gingen wij ook naar De Verborgen Tuin in Geraardsbergen. Voor een lunchke; we wisten toen nog niet dat het restaurant recentelijk een ster van Bibendum had gekregen. Geheel verdiend overigens, want wij vroegen bijvoorbeeld een vegetarisch alternatief voor hun lunchmenu, dat ons met grote zorg werd bereid. Aanrader.
Vlak voor Tessa op congres vertrok, heeft ze nog eens keihard aan mijn mouw getrokken, tot ik mij bijna geheel vrijwillig liet beroken tijdens het indoor Kerk Food Festival in Gentbrugge. Het was lekker, dat wel, maar een beetje duur misschien. Er was genoeg vegetarisch voedsel voorzien, inclusief een Dutch Weed Burger, waarvan het Hollands gespuis mij verzekerde dat het niet over dát soort weed ging. Nee, joch, het is gewoon zeewier.
In maart ging ik ten overvloede in de Hot Club langs, en woonde ik de jazz lezingen van de UGent op de Blandijn bij –met wisselend succes. Goede vrienden kaapten mij echter ook weg om naar een recital te luisteren in de Raadzaal van het Provinciehuis. Goede vrienden, want het recital was de moeite. Van de violiste van het Pianotrio Impression, Fien Van den Fonteyne, is ondertussen bekend dat ze meedingt in de Koningin Elisabethwedstrijd (4 tot 30 mei).
En tot slot had ik nog een (on)gezonde interesse voor dit project, maar helaas niet het geld. Misschien moet ik een crowdfunding project beginnen. Naar het schijnt is dat helemaal hip in Gent.