In flight entertainment: 12 channels and nothing on. Een grove onwaarheid, want de films die speelden waren o.a. Charlie’s Angels 2, de Johnny Dep piratenfilm, en T3. Ik wou beginnen met T3. Niks dan goeds over gehoord, en ik keek al uit naar de special effects.
Het zal wel aan mij liggen, maar ik heb de film niet uitgekeken, en ben al evenmin naar een tweede beginnen kijken. Misschien was het het veel te kleine scherm, of hadden mijn synapsen gewoon al te veel te verwerken gekregen. Te vroeg opgestaan, te lang op de trein gezeten, te veel lounge, te veel vliegtuig –en het irritante muzak deuntje op de vlucht BRU – LON heeft daar niet bij geholpen. (Claire Daines is er in elk geval niet jonger op geworden.)
Gelukkig heb ik behoorlijk wat kunnen lezen. ’s Ochtends op de trein was ik gestart aan pagina 10 van Alex Garlands The Beach, en net op het moment van touchdown in Chicago, had ik het boek uit.
Het enige irritante aan de vlucht was dat er twee scouzers op zaten, die op de meest onmogelijke tijdstippen bij elkaar langskwamen om over het werk te babbelen. Op de inhoud van de conversatie na, was het net naar een gesprek met John Lennon luisteren.
Lekker eten (keuze), zeer vriendelijke crew, en gerieflijke zetels die je helemaal plat kan leggen tot een (krap) bed. En toch geen oog dicht gedaan. En teveel aan sex gedacht (wat wil je, net van huis, en dan een die vrouwelijke terminator, en Françoise uit The Beach)
INSERT BEACH QUOTE HERE (this text intentionally left here)
Touchdown in Chicago.