BNRF: een wat trage start

Alles gaat goed overigens, op het BNRF. Vrijdag vertrokken ze een beetje met een valse start –een zekering had het begeven net in het midden van het concert van aRTET, waardoor hun set behoorlijk ingekort werd. Jammer, want ze waren goed bezig. Geen nood, u kan ze nog aan het werk zien (gratis bovendien) op de laatste dag van de Gentse Feesten, in de Duvel Droomschiptent.

Twee big bands, daarna, met stijlen die mijlenver uiteen lagen. Charles Tolliver vond ik iets te chaotisch, al pootte hij een goede show neer. The Vanguard Jazz Orchestra was dan meer een (te) goed geoliede machine, en toen Bert Joris erbij kwam, betekende dat toch een serieuze extra.

Ook het Kenny Werner Quintet was goed (geen uitschieter), maar ik had de indruk dat de zaal vooral op Toots Thielemans aan het wachten was.

Gisteren heb ik genoten van het Gianluca Petrella Indigo 4 –wat een verfrissing– en waren er verbazingwekkend veel mensen opgedaagd om de Vaganée / Del Ferro Group aan het werk te zien. Persoonlijk hoogtepunt was het Belmondo sextet featuring Yusef Lateef –ik ben al langer een fan van Lateef. De man is 90, maar komt duidelijk geen adem tekort!

Het Lincoln Center Orchestra met Wynton Marsalis was alles wat je ervan mocht verwachten. Even professioneel als The Vanguard Jazz Orchestra daags voordien, iets minder bestoft misschien, maar –durf ik het schrijven?– een beetje… te commercieel.

Een wat trage start misschien, maar we komen er wel.