[youtube https://www.youtube.com/watch?v=W4hOjBGjrjM&w=500&h=314]
Misschien moeten de mensen die o.a. hier in de reacties staan te schreeuwen over geweld, eens stilstaan bij dat geweld. Er is een veld patatten vernietigd. En hoewel het grotendeels om een kat-en-muisspel tussen politie en actievoerders ging, zijn er ook een paar schermutselingen geweest waarbij een aantal mensen werden verwond. Dergelijk fysiek geweld kan niet door de beugel. Of het nu gaat om de talloze politiemensen die we op de beelden hierboven, en op de televisiebeelden van de nieuwsdiensten van VRT en VTM, in full battle dress met matrakken op de verder ongewapende actievoerders zien neerslaan, dan wel om actievoerders die de politie hebben aangevallen, dát is een stap te ver.
Maar hoezeer dat ook te betreuren is, het gaat daar echt niet om. Het is bijzonder jammer dat een grote groep mensen daar niet voorbij kan kijken, en zich achter het afkeuren van het geweld verschuilt om een bredere maatschappelijke context uit de weg te gaan.
Het is een beetje naïef om het grootsprakerig te hebben over de voordelen van het onderzoek voor de maatschappij en over onafhankelijk wetenschappelijk onderzoek (zoals hier in Terzake), als men nadien patenten en/of octrooien gaat verkopen aan bedrijven zoals BASF. De nefaste resultaten van dergelijke vercommercialisering van de voedselketen werden reeds aangetoond, o.a. in de VS, waar Monsanto de plak zwaait. Monsanto werkt samen met BASF voor onderzoek, ontwikkeling en marketing van biotechnologie.
Hoe hard men mag staan roepen dat de kenmerken van zo’n ggo-aardappel beter gekarakteriseerd zijn dan een gekruiste aardappel (cfr Marc Van Montagu en Geert Angenon), toch blijken er nog wel ongewenste neveneffecten te kunnen optreden bij consumptie. Toen Arpad Pusztai ontdekte dat de consumptie van een ggo aardappel –ontwikkeld op vraag van het Schotse Agriculture Environment and Fisheries Department— schadelijk was voor de gezondheid, werd er alles aan gedaan om hem monddood te maken. Monsanto, dat 90% van de ggo-zaadmarkt in handen heeft, was een van de actoren die druk uitoefenden.
Het recht op onderzoek mag voor de wetenschapper geen excuus zijn om zich te onttrekken aan een maatschappelijke verantwoordelijkheid. Een wetenschapper heeft de plicht de impact van (de resultaten van) zijn experimenten in te schatten, niet alleen wat betreft de volksgezondheid, maar ook de sociaal-economische draagwijdte ervan.
Jammer te constateren dat een oproep voor wetenschappelijk debat, (tegen)onderzoek, publicaties etc maar meteen onder de noemer van “schreeuwen” wordt geplaatst. Dat is een beetje te gemakkelijk…
Sterke laatste paragraaf. Toch een bedenking.
Individuele wetenschappers kunnen al eens last hebben van een geweten (en daar gevolg aan geven). De wetenschap in haar totaliteit niet. Net zoals multinationals geen geweten (kunnen) hebben. Beide kennen maar één rem: de wet. In die zin vind ik het strijdveld (mja) en de methode van de actievoerders zeer ongelukkig gekozen. Barking up the wrong tree.
Kinderen en badwater, amalgamen en tien discussies tegelijk voeren: niet zo evident, vind ik.
Protest tegen Monsanto specifiek en de agribusiness in het algemeen: toe maar en waarom niet? Geen enkel bezwaar tegen, maar vertroebel het water dan niet door er die ggo’s bij te sleuren en de mensen bang te maken met genetische omigod mutanten! — spreek eerder over de monopolistische neigingen, de oneerlijke concurrentie, de zaden die niet-zaaddragende planten produceren waardoor boeren elk jaar terug moeten komen… genoeg dingen om u kwaad over te maken.
Protest tegen onzorgvuldig gevoerd wetenschappelijk onderzoek, daar ben ik dan wel weer helemaal voor. Maar dergelijk protest voert men best niet met toortsen en rieken: een publicatie die de onwetenschappelijkheid van iets aantoont, zal véél efficiënter zijn dan met een massa hooligans een experiment komen saboteren. Want voor ge ’t weet krijgen de slecht bezige wetenschappers dan gewoon méér geld om het experiment over te doen.
Protest tegen ggo’s? Vind ik net zo dom als protest tegen gentherapie of ander fundamenteel onderzoek: het is niet omdat het zou kunnen griezelfilmmateriaal opleveren, dat het daarom ook noodzakelijk moet bestreden worden.
Die laatste paragraaf: euh, ja. Ik weet niet goed wat ik ervan moet denken. Het klinkt goed op het eerste gehoor, maar hoe meer ik hem herlees, hoe lastiger ik het ermee heb. Shiro Ishii en Mengele zouden er waarschijnlijk geen problemen mee gehad hebben –hun werk is dan ook uiteindelijk van onschatbare waarde gebleken. En lees het op een andere manier strikt, en het levert de wetenschapper over aan totale willekeur: wat is impact? Wat is draagwijdte? Moet dat op korte termijn? Op lange termijn? Als iets 90% kans heeft van de honger in de wereld te elimineren, maar 0,1% kans heeft om een bepaalde sort hommel uit te roeien, is dat de moeite waard?
Nee: that way lies madness. “Wetenschap” heeft geen geweten, daar volg ik Frederik in.
Michel, ik vraag mij in zo’n discussies altijd af of gij de dingen moedwillig een beetje verkeerd leest en voorstelt/naar uw hand zet.
Wie zonder zonde is, werpe de eerste steen (Johannes 8:7)
She had a pretty gift for quotation, which is a serviceable substitute for wit. (W. Somerset Maugham)
Ik hoor u geen antwoord ten gronde geven. Ik mag dus concluderen dat er geen antwoord zal komen. Ik begrijp dat ge het hier maar bij laat.
(Vrij naar S. Bracke.)
😀
Dooddoener contest! *werp steen*
Alles wat Mark Twain zei.
I win.
Whatevs.
— O. Wilde
It is great to be a blonde. With low expectations it’s very easy to surprise people (Pamela Anderson)
– even without wit – (A. Cauwels)
Toch nog eventjes een reactie.
1. “Protest tegen ggo’s?”
Ben ik tegen onderzoek naar ggo’s (of gentherapie)? Wel integendeel –ervan uitgaande dat het onderzoek op gecontroleerde wijze plaatsvindt. Daar knelt het schoentje natuurlijk. Want ik ben wel tegen het versneld in de ‘biosfeer’ brengen van dergelijke onderzoeksexperimenten, nog voor de eventuele risico’s bekend zijn.
Een illustratie met die gentherapie? Sterk vereenvoudigd wordt daarbij een gen ingebracht via een verder onschadelijk virus. Dat bouwt dan zijn eigen genetisch materiaal in de cel in, maar op welke plaats dat komt, dat is nooit 100% te voorspellen (ook geen 99,9%). Recent was er een publicatie over SCID (Severe Combined Immune Deficiency syndrome) dat via gentherapie werd aangepakt, en waarbij de kinderen wel degelijk genazen, maar als nevenwerking leukemie kregen. Wil dat zeggen dat alle onderzoek naar gentherapie moet stopgezet worden? Nee, maar dat wil wel zeggen dat we de dingen nog bijlange niet zo goed kennen of onder controle hebben als Marc Van Montagu en Geert Angenon u willen laten geloven.
Edoch, mutanten? Laat ons niet overdrijven. Hooguit een beetje teratogeen misschien (softenon). Thalidomide wordt overigens nog steeds gebruikt, maar dan op gecontroleerde wijze.
2. “Als iets 90% kans heeft van de honger in de wereld te elimineren, maar 0,1% kans heeft om een bepaalde sort hommel uit te roeien, is dat de moeite waard? Nee.”
Dat is een mooi filosofisch idealisme, maar de realiteit is net iets anders. Dergelijke kansvoorstelling is de natte droom van menig wetenschapper, en in de praktijk wordt deze vergelijking in minstens een aantal wetenschappelijke onderzoeken toegepast. Met meer verbijsterende marges. Het zou trouwens interessant zijn om na te gaan wat de kans is op verspreiding van de ggo-aardappelpollen door bijen (zowel hommels als honingbijen zorgen voor pollinisatie), gezien de aangetoonde nabijheid van de bijenkorven.
3. “Een publicatie die de onwetenschappelijkheid van iets aantoont, zal véél efficiënter zijn dan met een massa hooligans een experiment komen saboteren”
Er zijn voorbeelden legio, die aantonen dat het eerste deel van die vergelijking niet werkt (laat het ons alstublieft weer niet opnieuw over dat tweede deel hebben). Arpad Pusztai, zoals hierboven vermeld bijvoorbeeld? De realiteit van publish or perish in de academische wereld ligt net iets anders dan in onze romantische voorstelling daarvan. Wie op een bepaald niveau publiceert, zal het wel al meegemaakt hebben dat de publicatie in peer review werd tegengehouden, enkel omdat ze niet strookt met de (subjectieve) mening van de reviewer –of omdat die reviewer net met iets gelijkaardigs bezig is en zijn bevindingen éérst wil publiceren.
Sinds wanneer leest het grote publiek overigens die reviews? Wie had al gehoord van Arpad Pusztai en zijn onderzoek? Of van het SCID onderzoek hierboven?
[Wat hier verder onder stond van reacties, werd in moderatie gezet. De discussie ging aan haar doel voorbij, was niet langer constructief, en werd op de man gespeeld ipv op het onderwerp.]