Het waren niet de tientallen soundtracks die hij sinds het midden van de jaren 70 voor Peter Greenaway had gecomponeerd, maar wel dat ene stukje uit The Piano, een zwaar gelauwerde maar verder vergeten film van Jane Campion, die van hem een bekend componist heeft gemaakt. Michael Nyman startte overigens als recensent, en was de eerste die de term minimalisme heeft gebruikt (bij een stuk over Cornelius Cardew –ik heb daar destijds nog lang naar gezocht, naar dat artikel). Na The Piano begon mijn aandacht voor Nyman wat te verwateren (ik heb ooit nog de website voor Nyman gemaakt en onderhouden, ergens in de jaren 90), maar zijn muziek maakt een onontkenbaar onderdeel van mijn muzikale basis uit.
Hoewel het voornamelijk het saxofoonwerk van John Harle in pakweg Drowning by Numbers en Prospero’s Books was dat mij in Nyman aantrok, ging ik op zoek naar de bladmuziek van The Piano, omdat die vermoedelijk wel gemakkelijker te vinden zou zijn. The Heart Asks for Pleasure First, het meest bekende stuk uit The Piano, ontleent zijn titel aan de eerste lijn van een gedicht van Emily Dickinson. Geen tenor sax partituren dusver, maar misschien probeer ik wel eens om zelf te transponeren (2 halve tonen hoger, het is meteen een goede les). Tijdens mijn zoektocht naar de partituur kwam ik dit tegen:
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=zjR0wJwOTTw&w=500&h=311]
Karim Baggili. In 2005 en 2006 stond hij met Traces en met Nathalie Loriers op het podium. Als ik het goed begrijp zit twee derde van Traces in zijn Sextet, en is hij terug bezig in een project met Nathalie Loriers.
De partituur (en de tablatuur voor gitaar) van het stuk hierboven zijn, zoals in het videoclipje beloofd, beschikbaar op zijn site. Eens zien of ik dat uit de tenor kan halen.