december 2014 – volume12

Glimps 2014 – een kleine selectie

Vorige week was het Glimps in Gent, een driedaags showcase festival, waarin een aantal Belgische groepen aan buitenlandse pers en programmators wordt voorgesteld –en bij uitbreiding aan het gewone publiek ook natuurlijk. Donderdag kon ik er niet bij zijn, maar vrijdag en zaterdag trok ik telkens gedurende een paar uur naar het conservatorium.

Eigenlijk was ik ook graag naar BackBack in Trefpunt getrokken, maar een aanvangsuur van 23.30 u. is voor mijn oude botten iets te laat geworden. Ik heb de nieuwe cd hier gelukkig klaar liggen. Dat late uur, is verder geheel mijn probleem. Het uurrooster steekt evenwichtig in elkaar (ondanks de niet altijd even bruikbare website), en het secundaire doelpubliek (dat gewone publiek naast die pers en programmatoren dus) is jong genoeg om tegen het late uur te kunnen.

Het conservatorium dus. Vrijdag begon dat met Love Like Birds. Ik vond Elke De Mey voor het eerst via Mistlicht/Glimworm van Urgent in 2010, zag haar eindelijk live als Flash Support op Boomtown in 2011, en op 2012 stond ze daar als ‘echte’ groep op het podium.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=GL3j-J5zr-k&w=625&h=352]

Love Like Birds brengt zeer fragiele muziek, die bijzonder goed tot haar recht kwam in de akoestisch hoogwaardige Miry zaal van het conservatorium. Het was meteen ook het beste geluid van de vier optredens die ik er heb gezien. Hoewel de groep het voorlopig nog steeds bij dat ene album uit 2011 houdt, was er nieuw materiaal beschikbaar. Hopelijk worden ze opnieuw opgepikt.

Het Ragini Trio bestaat uit een kwartet van Nathan Daems, Lander Gyselinck, Marco Bardoscia en het ‘bakske’, dat voor de tanpura drone zorgt, het continue geluid dat zo typerend is voor Indiase muziek.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=RMZAA6wh_zM&w=625&h=352]

Ze speelden een inspirerend, organisch concert, met ruimte voor humor en heel wat vrijheid in de composities. Het concert vond plaats in de (veel) kleinere Mengal Zaal van het conservatorium dat ze dan ook probleemloos gevuld kregen.

Het laatste concert was een aangename ontdekking. Voor I Will, I Swear verhuisden we opnieuw naar de Miry zaal, waar de zaallichten het ganse concert om onbegrijpelijke reden niet werden gedoofd. Zangeres Fien Deman had het nochtans bedeesd en beschroomd gevraagd na het eerste nummer –“Mag ik dat vragen?” fluisterde ze onzeker. Blijkbaar niet, want de lichten bleven halsstarrig aan, om pas gedurende de laatste dertig seconden van het optreden volledig uit te gaan, waarop vervolgens de floodlights op de zaal aan gingen en het publiek alleen nog maar schimmen op het podium zag.

Ook het geluid was niet meteen ideaal. De groep was gevraagd een meer akoestische set te spelen, en er zaten dan ook drie strijkers op het podium (cello, altviool, viool). “Normaal gezien gebruiken we wel meer elektronica,” had Deman nog verklapt. De geluidsmix stond dan ook helemaal op die elektronica ingesteld. De strijkers waren nauwelijks te horen, en een veel te luide brij werd de zaal in gestuurd. Het is nochtans geen evidentie om de akoestiek van de Miry te misbruiken. Spijtig, want de groep had veel meer baat gehad bij eenzelfde geluid als bij Love Like Birds.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=ENWcwjWuSco&w=625&h=352]

De muziek mocht er nochtans zijn. Ook deze liedjes zijn fragiel, maar op een totaal andere manier dan bij Love Like Birds. De composities zijn dramatischer, vol langgerekte (maar niet uitgerokken) melancholie, die de luisteraar probleemloos in hun wereld betrekken. Graag meer. (Maar bij voorkeur in betere omstandigheden.)

Zaterdag trokken we, nog steeds enthousiast over de vorige avond, opnieuw naar dezelfde locatie. In de Miry zaal opende (Bert) Ostyn, die na 11 jaar even van Absynthe Minded pauzeerde. Een andere klankwereld, stelde de blurb, en die was alvast behoorlijk luid. Nog goed dat ik oordoppen mee had, want de pieken bleven gretig boven de 100 dB. Mijn ding niet.

Een beetje later zat ik opnieuw in de Mengal zaal, voor de groep waar ik die avond eigenlijk naar het conservatorium was afgezakt. Het Rémi Panossian Trio had de zaal zo mogelijk nog voller gekregen dan het Ragini Trio de avond voordien, en kreeg aan het einde zelfs een staande ovatie. Panossian had in 2011 al lovende kritieken gekregen voor zijn album Add Fiction, en zijn BBang in 2013 bevestigde alleen maar de doorbraak.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=tOx_aV-76a0&w=625&h=352]

Muziek die helemaal past in de huidige opzwepende jazzgolf.

Mijn laatste concert was Hydrogen Sea, waarvoor nu ook de Miry zaal helemaal volgelopen was (tot het balkon toe).

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=YOVamv4DriM&w=625&h=352]

Het geluid stond goed en de liedjes kwamen helemaal tot hun recht, daarboven op het balkon. Er wordt verwezen naar The XX en Cocorosie, en dat lijkt allemaal niet echt overdreven. Het is afwachten op de doorbraak, wordt gefluisterd.

Fietsers hebben een imago-probleem

Het is niet gemakkelijk, als fietser in de maatschappij. Er is niet alleen de schaarse infrastructuur die de fietser door weer en wind moet trotseren, er zijn ook die ‘paar’ cowboys die het fietsersbestand met een slecht imago opzadelen (oeh! zoveel beeldspraak in één zin). En imago is dan misschien niet alles, in deze beeldmaatschappij bepaalt het heel wat.

Het imago-probleem is bovendien tweeërlei: er zijn de cowboys waarvan sprake, en er is de verdediging van de fietsers die de schuld voor dat uitzonderlijke cowboygedrag op anderen doorschuiven. Het zijn de automobilisten die zich niet aan de regels houden, meneer!

Gent is eventjes de spil van de fietsproblemen. Stad Gent publiceerde een filmpje om de fietsers op de problematiek te wijzen, en de fietsers werden recent hard aangepakt op het naleven van de verkeersregels aan de Heuvelpoort, een druk fietsknooppunt met bovendien veel studenten. Er is Fietsbult, de blog van de Gentse tak van de fietsersbond, en op Gentblogt verschenen twee teksten omtrent de algemene fietsproblematiek: Op de weg… door Filip Watteeuw, Gentse schepen van Mobiliteit en Openbare Werken; en Hoffelijk fietsen in Gent, het verhaal van de mug en de olifant … ? van Jan Naert & Pascal Debruyne, twee fervente fietsers die aan de UGent werken (aldus De Gentenaar) en zich nogal schamper over het filmpje van Stad Gent hebben uitgelaten.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=PgQY8QIJtHg&w=625&h=352]

Het is dan ook een belabberd filmpje.

Niettemin, het imago-probleem blijft, en groot deel van de schuld daarvan ligt –durf ik het wel te schrijven– bij de fietser zelf en bij organisaties zoals de Fietsersbond. Al leggen ze zelf die schuld nochtans graag elders.

Bij Naert & Debruyne lees ik onder meer “Maar wat met de automobilisten? Wat is daar de pakkans? Elke ochtend zien we tientallen overtredingen door automobilisten die veel ergere gevolgen kunnen hebben: van parkeren op het fietspad tot geen voorrang verlenen aan zwakkere weggebruikers, tot fietsers de pas afsnijden en overdreven snelheid.”

In de regiopagina’s van De Standaard van dinsdag 9 december, lees ik in het artikel “Fietsers boos om harde aanpak van Stad Gent” dan weer een uitlating van Eva Van Eenoo, medewerker van de Gentse fietsersbond: “Mensen denken dat het hek van de dam is bij de fietsers, maar als iemand op het voetpad fietst, is dat omdat er op straat geen plaats is, omdat er te veel auto’s rijden.”

Men kan die redenering al gauw doortrekken naar het fietspadparkeren: “automobilisten parkeren zich op het fietspad, omdat er elders geen plaats is”. Het is evenwel geen discussie die ik in dit korte stukje verder wil aanvuren, ik wil enkel op de dichotomie wijzen.

Het zou nochtans niet slecht zijn om de hand in eigen boezem te steken: dat levert vaak veel bereidwilligheid op bij de rest van bevolking. Die cowboys zijn immers een reëel probleem. De fietser die in deze winteruren, vaak donker gekleed, onverlicht (of slecht verlicht; in Gent is er een zwaar gedoogbeleid voor excuusverlichting) de deur uitgaat, is een probleem. Fietsen met slechte remmen, vormen een probleem. Onaangepaste snelheid, dat is een probleem. Veel van die problemen brengen trouwens niet alleen de veiligheid van de fietser in het gedrang, maar ook de veiligheid van de andere weggebruikers.

De reacties van de fietsers (en de fietsersbond) zijn te vaak gericht op vingerwijzen: de overheid is te repressief; de andere weggebruikers hebben geen aandacht voor ons; de infrastructuur is niet behoorlijk. Let wel, sommige van die argumenten zijn wel degelijk heel steekhoudend. Het zou echter mooi zijn mochten de fietsers, en dan in het bijzonder de fietsersbond, ook een sensibiliserende functie hebben t.o.v. de (andere) fietsers. Begin eens een persbericht met “Fietsers moeten zich aan de verkeersregels houden.”

Veroordeel de cowboys publiekelijk. Benadruk het belang van goede lichten, veroordeel de excuuslichtjes en lobby voor een wettelijk vastgelegde minimale lichtsterkte voor de fietsverlichting. Sensibiliseer de nieuwe lichting studenten die elk jaar in deze stad wordt losgelaten, wijs hen op de voorschriften die er zijn voor hun veiligheid, en leer ze dat ze zich hoffelijk moeten gedragen. Treed actief op bij wangedrag, en –ik herhaal– veroordeel dat publiekelijk. Net zo nadrukkelijk als u de rest (automobilisten, infrastructuur) veroordeelt.

Fietsen is fantastisch. Het is een milieubewust antwoord op de stedelijke mobiliteitsproblematiek, die verder door het stadsbestuur moet ondersteund blijven. Naarmate het aantal fietsers groeit, worden evenwel de gedragsregels steeds belangrijker. Maak daar een punt van. Uw imago zal er alleen maar beter van worden.

Films 201411

Een pak films alweer, met een paar die behoorlijk de moeite waren. Focus u gerust op Black Swan, Super 8, Phenomena en The Descent. En smijt er gerust nog een American Burger tussen.

Reise Nach Agatis / Marian Dora / 2010 / **
A young girl accepts a mysterious offer from a couple she just met to sail the world on a yacht. She is innocent and nubile, even if she finds herself attracted to them, suspecting she might be in for something more than just a fun-filled adventure. What she doesn’t realize is that the something more will go a long way, as the man has a violent past… an extremely shocking, violent past! Straight from the German underground, one of the most shocking and controversial films ever made explodes onto DVD. Massacre Video proudly presents Marian Dora’s ‘Voyage to Agatis’, completely uncut and uncensored!
Deze film is zo obscuur, dat IMDB er niet eens een synopsis voor heeft. Niettemin kent de film een behoorlijke aanhang op de gespecialiseerde sites (Cinesploitation en Extreme Horror Cinema bijvoorbeeld). Regisseur Marian Doria is vooral bekend van zijn film Cannibal, die het (waargebeurde) verhaal brengt van de Duitse kannibaal Armin Meiwes, die in 2001 op een tijdspannen van 10 maanden 20 kg vlees van het lichaam van Bernd Jürgen Armando Brandes heeft gegeten. (Hij begon met diens penis, op aandringen van het geheel vrijwillige slachtoffer.) Die film heb ik evenwel niet gezien, maar Reise Nach Agatis zal voor de meeste mensen al een paar bruggen te ver zijn. Hoewel de regisseur reeds heeft vermeld dat het scenario voor de film eigenlijk pas van ondergeschikt belang was (er werden eerst acteurs gezocht en een jacht gecaterd, voor er maar aan een verhaallijn werd gedacht), is er een zeker rechtlijnigheid en een poging tot plot te bespeuren. De film is evenwel veeleer een momentopname, met min of meer artistieke merites, indien u zich tenminste over de thematiek kan zetten. Niet voor gevoelige zieltjes is in deze een bijzonder zwaar eufemisme.
Le règne de la beauté / Denys Arcand / 2014 / **
Le film raconte l’histoire de Luc (Éric Bruneau), un architecte dans la trentaine en pleine ascension professionnelle, qui habite la région de Charlevoix, au Québec. Celui-ci vit le rêve : il est marié à une jolie entraîneuse sportive, il dispose d’un bon réseau d’amis et il s’adonne à de nombreuses activités sportives (chasse, pêche, ski, hockey, golf). Rien ne semble pouvoir atteindre sa vie parfaitement lisse et plane. À l’occasion d’un voyage à Toronto toutefois, Luc a une aventure avec une autre femme. Il la revoit une seconde fois alors que celle-ci est de passage à Québec. Alors que Luc tombe amoureux de sa nouvelle conquête, sa femme, qui éprouve des problèmes de santé mentale, songe à s’enlever la vie.
Alweer een tranche de vie, maar dan van een heel andere slag. Een bevreemdende en ietwat verwarrende film over een vreemdgaande architect en zijn zenuwzieke vrouw, en dan uiteindelijk nog een derde vrouw. De synopsis hierboven doet de film totaal geen recht aan; er zit meer complexiteit in de film, maar toch had het allemaal net iets beter kunnen uitgewerkt worden.
Black Swan / Darren Aronofsky / 2010 / ***(*)
A ballet dancer wins the lead in “Swan Lake” and is perfect for the role of the delicate White Swan – Princess Odette – but slowly loses her mind as she becomes more and more like Odile, the Black Swan.
Ik heb hem eindelijk geizen, deze Black Swan van Aronofsky, de regisseur die zelfs van wangedrochten met acteurs als Russell Crowe en Mickey Rourke iets deftigs kan maken. Al halen we toch liever The Fountain en Requiem for a Dream aan, in welk rijtje Black Swan zeker past. Een bijzonder opmerkelijke prestatie van Natalie Portman, die de schizofrenie van Nina Sayers op uitmuntende wijze weet te vatten, en erin slaagt ook de kijker het verschil tussen realiteit en fictie te laten verliezen. Bijwijlen doet de film denken aan het betere werk van Brian De Palma.
Zombeavers / Jordan Rubin / 2014 / *(*)
A fun weekend turns into madness and horror for a bunch of groupies looking for fun in a beaver infested swamp.
Ach, geef toe, met een titel als dit zijt ge toch benieuwd naar wat men van zo’n vehikel brouwt? De rollen zijn helemaal voorspelbaar, de grapjes ook, maar het is min of meer onderhoudend te noemen.
Starry Eyes / Kevin Kolsch & Dennis Widmyer / 2014 / **
A hopeful young starlet uncovers the ominous origins of the Hollywood elite and enters into a deadly agreement in exchange for fame and fortune.
Dit is al een pak beter dan bovenstaande prent. Er is sprake van een heus scenario (met een over het paard getild einde, maar toch), en er mag al eens wat geacteerd worden. Niet alle prestaties zijn even overtuigend, maar hoofdrolspeelster Alex(andra) Essoe ziet er niet alleen deftig uit (een vereiste voor dergelijke films), maar weet bijzonder overtuigend de verschillende facetten van haar rol over te brengen. Hopelijk krijgt ze de kans om dat ook in anderssoortige films te doen.
American Burger / Johan Bromander & Bonita Drake / 2014 / **(*)
A bus load of American students, all jocks, cheerleaders and nerds, are on a culture trip in Europe when they stumble upon a mysterious Hamburger stand in the deep European woods, selling 100% American Burgers. A visit to the Burger Factory behind the stand, renders them trapped in this unknown territory, and they are about to realize that European notion of American Hamburgers is terrifyingly different from what they’re used to…
Veel steeren voor zo’n foutscenario, zal u misschien vinden. American Burger is evenwel zo over het paard getiteld dat het niet alleen een satire op het genre, maar ook op zichzelf is geworden. Iedereen die reeds dergelijke films heeft gezien, zal in American Burger alle plotwendingen en overdrijvingen herkennen, en ze zijn hier uitstekend gebracht. Een hilarische film, bij voorkeur te bekijken met een groep vrolijk gelijkgezinden. Debuut voor beide regisseurs, waar we hopelijk nog van gaan horen.
The Babadook / Jennifer Kent / 2014 / *
A single mother, plagued by the violent death of her husband, battles with her son’s fear of a monster lurking in the house, but soon discovers a sinister presence all around her.
Dit is dan weer veel minder geslaagd. Een pretentieus en overwerkt plot, samenhangend met een bijna constant irriterend gegil van een etterige onhandelbare zoon, overstemmen elke kans die deze prent had kunnen hebben (ik gebruik er zels drie werkwoorden voor).
As Above, So Below / John Erick Dowdle / 2014 / *(*)
When a team of explorers ventures into the catacombs that lie beneath the streets of Paris, they uncover the dark secret that lies within this city of the dead.
Veel minder pretentieus dan de vorige film, maar niet meteen vernieuwend of verrassend. Gefilmd als ware het amateurbeelden, als valt het in deze wel min of meer te verantwoorden, met een aanvaardbare plot.
Bedways / Rolf Peter Kahl / 2010 / 0
A huge, run-down apartment in Berlin Mitte. Two women and a man, rehearsals for a movie about love and sex, that will never be shot. Acting and reality mingle into a dangerous melange. Berlin is the shelter, love is impossible, flesh is the law.
Een German arthouse / erotic film dook er ergens bij de google search op, en dat is een toepasselijke omschrijving. Dat arthouse gedeelte toch. De film is een arty-farty pretentieus gedoe vol meta-toestanden over films maken en gefilmd worden en acteren en ondertussen ergens nog iets met sekstoestanden ook. Het is niets mee dan een dganisch saaie en geheel te vermijden bedoening.
The Bunny Game / Adam Rehmeier / 2010 / *(*)
A prostitute looking for her next meal hitches a ride with a trucker that leaves her praying for her next breath.
Deze film was geheel mijn ding niet, en ik ga hem ook nooit meer bekijken. Het komt over als een gekunsteld totaal van de pot gerukt gegeven, kunst, met de nadruk op dat woord zodat het van niks plots toch iets van waarde maakt. Edoch, het loont beslist de moeite om de achtergrond van de film te onderzoeken. Want hoezeer het ook mijn ding niet is, en hoezeer geflipt deze film ook is, het is eigenlijk nog veel erger dan u dacht. Blijkt namelijk dat veel van de extreme toestanden in deze film ook behoorlijk echt werden uitgevoerd –geheel met toestemming van de hoofdrolspeelster (Rodleen Getsic), tevens cosecenariste– die zich zelfs laat brandmerken om haar performance zo echt mnogelijk te laten lijken. Wie er zich verder in verdiept, zal mogelijks ook tot de conclusie komen dat deze film eigenlijk één geschifte therapiesessie is voor Getsic. De mannelijke tegenspeler is geen professionele acteur, en laat optekenen dat hij geen enkele moeite had zich in zijn rol in te leven, nee hij had eerder moeite om er opnieuw uit te stappen, ook al omdat Getsic zich zeer gewillig liet beslachtofferen en dolenthousiast haar limieten opzocht. Lees ook de interviews bij Rue Morgue en bij NYTimes. Deze film wordt blijkbaar graag vergeleken met À l’intérieur (2007) en Martyrs (2008), maar beide Franse films zijn toch van een ander kaliber (die laatste zijn echt behoorlijke films, en niet een verdoken art performance zoals The Bunny Game). Het meest interessant aan de film zijn de poster en de achtergrondinformatie.
Lucy / Luc Besson / 2014 / *(*)
A woman, accidentally caught in a dark deal, turns the tables on her captors and transforms into a merciless warrior evolved beyond human logic.
Maar zo een interessant gegeven, maar zo verkloot door Besson. Waar is de vooruitstrevende Besson van Subway (1985), Le grand bleu (1988), La Femme Nikita (1990), Léon (1994) en zelfs The Fifth Element (1997) gebleven? Of zelfs Les aventures extraordinaires d’Adèle Blanc-Sec (2010). Sinds zijn scenario voor Taxi (1998) is Besson zichzelf eindeloos gaan herhalen met Taxi 2 en 3, The Transporter (de films en de serie), en nu deze Lucy. Het principe is zo interessant, maar dan gaat de man het verknoeien door er een paar Taxi/Transporter slapstick achtervolgingsscènes in te steken, waardoor het verhaal alle geloofwaardigheid verliest. Zo ongelooflijk jammer. Vele pluimen ook voor Scarlett Johansson, die er echt wel in slaagt om de laatste tijd een veelzijdigheid aan rollen neer te zetten (zelfs al zijn ze niet allemaal geslaagd): deze Lucy, Molly in Chef, Samantha in Her, het naamloze hoofdpersonage in Under the Skin, en Barbara in Don Jon. Jaja, en ook Natasha in de Avengers franchise.
Begin Again / John Carney / 2013 / *(*)
A chance encounter between a disgraced music-business executive and a young singer-songwriter new to Manhattan turns into a promising collaboration between the two talents.
Ik ben dan maar wat soelaas gaan zoeken in een feelgood romcom, zoals de gekunstelde synergie hier tussen Mark Ruffalo en Keira Knightley.

The November Man / Roger Donaldson / 2014 / *
An ex-CIA operative is brought back in on a very personal mission and finds himself pitted against his former pupil in a deadly game involving high level CIA officials and the Russian president-elect.
U hebt deze film al duizend keer gezien. Met een andere titel en regisseur, maar misschien zelfs met Pierce Brosnan in de hoofdrol.
The One I Love / Charlie McDowell / 2014 / *
Struggling with a marriage on the brink of falling apart, a couple escapes for a weekend in pursuit of their better selves, only to discover an unusual dilemma that awaits them.
Het is het debuut van McDowell, dus we vergeven hem het bizarre scenario en de vele fouten die erin zitten. Volgende keer beter.
If I Stay / R.J. Cutler / 2014 / *(*)
Life changes in an instant for young Mia Hall after a car accident puts her in a coma. During an out-of-body experience, she must decide whether to wake up and live a life far different than she had imagined.The choice is hers if she can go on.
Ziet eens wat een mooi stationsromanneke. Geheel voorspelbaar en binnen de regels van het genre. Het was van Carrie geleden dat we Chloë Grace Moretz nog eens hadden zien spelen, en dat is jammer, maar ze moet haar rollen misschien ietwat beter kiezen.
Predestination / The Spierig Brothers (Michael & Peter) / 2014 / **(*)
The life of a time-traveling Temporal Agent. On his final assignment, he must pursue the one criminal that has eluded him throughout time.
Ik ben mijn notities kwijt, maar dit verhaal zat zeer mooi in elkaar. Een schitterende structuur, een afgewerkt verhaal, waarin alles lijkt te kloppen (als ik het mij goed herinner). Het geeft een gans andere invulling aan het concept self-contained. En nu stop ik voor ik alles verklap. Ga dit gerust zien. Het zal u misschien niet bij blijven, maar u zal er graag door verwonderd worden.
Super 8 / J.J. Abrams / 2011 / ***
During the summer of 1979, a group of friends witness a train crash and investigate subsequent unexplained events in their small town.
Waar wacht u eigenlijk op? Ga dit bekijken, een spannende en ontroerende familiefilm, die veel meer aandacht verdient. Er is inhoud, en is spektakel er is de onschuld van de jeugd en de complexiteit van de volwassenen.
Phenomena / Dario Argento / 1985 / ***
A young girl, with an amazing ability to communicate with insects, is transferred to an exclusive Swiss boarding school, where her unusual capability might help solve a string of murders.
Het Argentokamp is blijkbaar gemakkelijk in twee te verdelen (zoals bij Brian De Palma), maar dit is alvast één van zijn beste films. Een prille Jennifer Connelly gaat de strijd aan met haar (innerlijke) demonen in deze film gevuld met de bravoure van de jaren 80 –en de kledij om het te bewijzen. Kijken!
The Descent / Neil Marshall / 2005 / ***
A caving expedition goes horribly wrong, as the explorers become trapped and ultimately pursued by a strange breed of predators.
Nog meer innerlijke demonen, in deze horrorfilm van Neil Marshall. Alle ingrediënten zijn present, met een hoopvol of fatalistisch einde, afhankelijk of u de Amerikaanse dan wel de unrated versie bekijkt. (Die laatste natuurlijk.) Eén van de betere in het genre.

0 te vermijden / * slecht, maar bekijkbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)

(films vorige maand)