Vandaag gaat mijn moeder voor de laatste keer werken (pensioen). Ze is er heel emotioneel over hoezeer we haar ook vertellen dat ze nu eigenlijk wel een pak tijd heeft, en dat we haar toch erg benijden. Blijven stilzitten zal ze overigens niet doen.
Ik had er een goed (en positief) verhaal over klaar, en zelfs ingetikt in MT, maar uiteindelijk heb ik beslist dat het niet aan mij is om over andermans privéleven te schrijven. (Goh, I would suck as a tabloid reporter.)
Sorry voor de teaser.
Een interessante inleiding tot FreeBSD, een beetje geschreven met Linux gebruikers in het achterhoofd [via OSNews].
Wat me vooral ook aanzette tot het lezen van de brok tekst was het volgende:
Why should you run BSD?
Well, I don’t know. Does what you have now meet your needs? Then you probably don’t have an urgent need to change anything.
There’s plenty of essays and rants on there about why X works better than Y, for any values of X and Y. I don’t want to write another one. If and when you do get time or inclination or resources to try BSD, I want this essay to help you understand why some of those differences are there, and what the result of those differences is.
Daarom gebruik ik geen Linux op de desktop: ik héb een behoorlijk werkende oplossing.
Mijn voorkeur gaat uit naar Mac OS X (yeah, tell me something I didn’t know), mede omwille van de CLI, en de unix basis. Maar op het werk heb ik geen keuze, en win2k geeft me voorlopig geen problemen. Ik moet er echter niet aan denken windows te gebruiken op een webserver.
Waarom?
Ons extranet/intranet draait op win2k, met o.a. Microsoft IIS, SQL server, en ASP, maar geen dag gaat voorbij, of er zijn problemen. Gebruikers klagen dat de response time (uiterst) traag is (en dat is ook zo hoewel bvb de machine zelf krachtig genoeg is), e-mail hapert, de webserver hangt, etc.
(Voor een of andere grapjas op het gedacht komt: nee, ik ben niet de admin van die server.)
Onze locale mailserver is MS Exchange. Onze locale fileserver is ook win-based. Er gaat geen dag voorbij of onze (locale) sysadmin moet wel weer iets troubleshooten. (Daarom ook, en wegens licensie-kosten voor de Microsoft produkten, onderzoeken we momenteel de mogelijkheid om over te schakelen naar een unix-based (linux, bsd) oplossing.)
Onze (publieke) webserver daarentegen is een standaard LAMP oplossing, en daar hebben we nog nooit problemen mee gehad. Patches worden (semi-)automatisch aangebracht, en Linux, Apache, MySQL en PHP worden ge-upgraded wanneer het noodzakelijk is; in alle andere gevallen (99%) blijven we er vanaf.
Maar goed, dat is onze ervaring, en zoals Matt het stelt in zijn inleiding: I, personally, for me, believe (obviously) that my OS choice is right. That’s me. I’m not telling you that you should believe it. Learn the facts, and the origins behind the facts, and make up your own damn mind. That’s why you have one.
Via MKT op de APoD site terecht gekomen, dit beeld gevonden, en vervolgens verzeild geraakt op de site van Webexhibits via de link water itself is blue.
Verslavend, dat internet.
BTW All die webexhibits zijn beschermd onder een Creative Commons License. Jammer voor een US Government funded site, dat ze niet accessible is opgebouwd. Wat op zich dan weer niet onmiddellijk iets afdoet aan de inhoud natuurlijk.
Het MKT-beeld staat hier, er is ook een volledig nachtbeeld, en volledig dagbeeld, en je kan ook in real time de dag/nacht verschuiving bekijken (met een ganse hoop opties).
Te grappig om niet waar te zijn:
So two guys in Belgium were busted by police driving a car tricked out with armor plating designed to stop bullets and spring tire traps and halogen lamps to deter would-be pursuers. And why exactly had they gone to so much trouble? To help them escape capture for rabbit poaching, which clearly must be some sort of serious crime over there in Belgium.
[via Gizmodo]
Het volledige artikel is terug te vinden op Yahoo News
Belgians Use Hi-Tech Gadget Car… to Catch Rabbits
BRUSSELS, Belgium (Reuters) – Belgian police have caught two rabbit poachers whose armor-plated getaway car was equipped with so many gadgets it would not have been out of place in a James Bond film.
Belga news agency said Tuesday the poachers were caught overnight with 14 wild rabbits in the back of a car that they had reinforced with metal plates to stop bullets.
The car was also equipped with an automated box ready to spring tire traps to slow pursuers. The poachers had fitted a halogen lamp on the outside to blind their prey and shielded the car’s number plates with lead sheeting to avoid identification.
There was also a device to eject two old bicycles fixed on the back of the car on to the road as an obstacle to any vehicle in hot pursuit, Belga reported.
Hmm. Hmm. Only in Belgium zeker? Dat van die ouwe fietsen is wel a neat trick (eens proberen op de autostrade voor bumperklevers). En dan: shielded the car’s number plates with lead sheeting to avoid identification
(vs gewoon de nummerplaten eraf vijzen). Cool!
About time dat de stad Gent Peter Vermeersch een beetje erkent:
Peter Vermeersch stadscomponist in Gent
Na een stadsdichter heeft Gent als eerste stad een stadscomponist. Sas van Rouveroij, de Gentse schepen van Cultuur, schuift de allround muzikant Peter Vermeersch naar voren, een van BelgiÎs origineelste componisten. Vermeersch volgt stadsdichter Roel Richelieu van Londersele op, die in opdracht van de stad vier gelegenheidsgedichten schreef.
Mijn moeder was een tijdje geleden naar FES gaan luisteren/kijken, de Armstrong Mutations, en was er nogal over opgezet. (Ze was dan ook heel tevreden toen ik haar met nieuwjaar de CD cadeau deed.)
In de tijd ben ik via-via nog eens op een paar uitspattingen van X-legged Sally binnen geraakt (via de Imschoot/Griffo connecties denk ik), en dat was altijd serieus de moeite. De CDs geven maar de helft weer van wat de groep indertijd bracht.
De muzikant en componist reageerde alvast laconiek op de bekendmaking van de titel. “Het is tof omdat het in mijn stad Gent is en plezierig omdat ik niet weet wat het inhoudt”, zei hij aan de telefoon vanuit New York, waar hij een project voorbereidt met jazzpianist Uri Caine.
[bron: DS 13/01/2004]
How about this for a fairytale:
Once upon a time a young magician and a young Empress hoped to marry, but her parents forbade the match. Both young people married others. But the magician, Dispacus, hot for revenge against the Empress, whom he wrongly blamed, brought up his only daughter, Tormentilla, on poisons, so that the first man she kissed would die. He knew that the Empress had a son and he planned that his daughter should be the cause of her son’s death.
The Empress, cleverer than he, knew of this and brought up her son, Amaryllus, on antidotes, so that when fate brought the young people together and inevitably made them fall in love, the first kiss was not fatal, though at first it seemed so, for Amaryllus fainted from pure joy. When he was brought home he did nearly die from the pain of being separated from his love.
Eventually the Empress relented and allowed Tormentilla to see him. Amaryllus’s happiness was so great that his mother was touched to the heart. She summoned Dispacus –long a widower as she had long be a widow– and all differences were healed. Not only did he and the Empress marry, but also her ladies-in-waiting married his hobgoblins. The prince, of course, married Tormentilla, while her faithful companion, Angelica, married his friend and squire, Gallanthus. And they all lived happily for ever after.
My four year old son, Henri, is getting rather fond of Ralph Vaughan Williams’ The Poisoned Kiss –and prefers listening to that rather than watching the telly. And honestly, who am I to go against him?
The Poisoned Kiss
Ralph Vaughan Williams
» buy the album @ amazon UK
Conducted by: Richard Hickox
Performed by: BBC National Orchestra of Wales
[Wie de jaren ’80 bewust heeft meegemaakt, begrijpt ongetwijfeld de associatie uit de titel van dit stukje.]
Tijdens (of vlak voor) de kerstvakantie had ik met Henri naar Madama Butterfly (Puccini) geluisterd. Of toch naar de Act I en het eerste deel van Act II. Niet altijd gemakkelijk om de verhaaltjes te vereenvoudigen, en dan nog: twee verliefde mensen, worden gescheiden, er is een kindje, papa komt kindje halen, mama sterft (eugh tragisch, ik weet het, maar herlees eens de gebroeders Grimm of Charles Perrault).
Henri wilde in elk geval de opera horen, en ik moest hem op tijd waarschuwen als de mevrouw ging sterven, want daar moest ik stoppen. Hij heeft er nog een paar keer naar gevraagd, maar hij wou absoluut de sterfscène niet horen. Fair enough.
(BTW de versie die ik heb is dezelfde waarvan een fragment te horen is in de film Fatal Attraction, met Pavarotti, Freni, von Karajan, & de Wiener Philharmoniker)
Vandaag heb ik The Poisoned Kiss (Vaughan Williams) opgelegd. Onmiddellijk een hit. Hij kreeg de keuze om ofwel een beetje naar de opera verder te luisteren, ofwel om nog wat naar tv te kijken. Geen twijfel: de opera. (En hij is nogal gehecht aan zijn tv-minuten: een paar minuten (letterlijk) ’s ochtends, en een kwartiertje ’s avonds.)
En nu mag ik dit verhaaltje vertellen:
Once upon a time a young magician and a young Empress hoped to marry, but her parents forbade the match. Both young people married others. But the magician, Dispacus, hot for revenge against the Empress, whom he wrongly blamed, brought up his only daughter, Tormentilla, on poisons, so that the first man she kissed would die. He knew that the Empress had a son and he planned that his daughter should be the cause of her son’s death.
The Empress, cleverer than he, knew of this and brought up her son, Amaryllus, on antidotes, so that when fate brought the young people together and inevitably made them fall in love, the first kiss was not fatal, though at first it seemed so, for Amaryllus fainted from pure joy. When he was brought home he did nearly die from the pain of being separated from his love.
Eventually the Empress relented and allowed Tormentilla to see him. Amaryllus’s happiness was so great that his mother was touched to the heart. She summoned Dispacus –long a widower as she had long be a widow– and all differences were healed. Not only did he and the Empress marry, but also her ladies-in-waiting married his hobgoblins. The prince, of course, married Tormentilla, while her faithful companion, Angelica, married his friend and squire, Gallanthus. And they all lived happily for ever after.
Als dat geen sprookje is.
Na ongeveer een maand bij ons op de kamer te hebben geslapen, hebben we Henri gisteren terug naar zijn eigen kamer verhuisd. De dakkapel op zijn kamer was afgebroken tijdens de werken aan ons dak, en in de plaats werden twee veluxen gestoken.
De isolatie was reeds (ruw) afgewerkt, maar zaterdag werd ook de verwarming in zijn kamer opnieuw aangesloten (een massieve gietijzeren radiator –loodzwaar). Onze kleerkasten stonden echter nog altijd in die ruimte, en die hebben we gisteren naar een andere kamer verhuisd. Of toch drie van de vier.
(Dan denkt een mens dat hij regelmatig oude kleren van de hand doet…)
De kamer is nu bijna volledig de zijne, enkel nog die ene kast eruit (volgende week), wat plaksel op de gyproc-platen, dan behangen en schilderen. Henri was al dolenthousiast.
By sheer coincidence I’d found out yesterday that the Bijloke had a concert scheduled –that same night– by the Cello Octet Conjunto Ibérico. The fact that the concert hall is only minutes away from where I live, quickly removed any doubt that might have been there re: attending the performance.
The architecture of the building itself is still impressive, though the room acoustics tend to be rather bland (even though a lot of research went into improving this). Last time I’d been there, was for the Kronos Quartet performance on their Nuevo tour (in 2002, see also this entry). From the first notes on, the Cello Octet performance promised to become equally good.
Unfortunately the instruments were electronically amplified, and there was a tape accompanying the cellos to fill in for any missing instruments. Completely unnecessary as the performance and sound of the eight cellos proved to be powerful and diverse enough to handle all melody and rythm, but also a bit annoying since –due to the difference in prerecorded sound and the warmth of the live cellos– this made the tape tracks float in front and superimposed on the rest of the performance. Bit of a shame, really.
Unfortunately things got rather bad during Attack and Fall (from the opera Akhnaten). Even though it might have been the intention of Philip Glass to make the music seem chaotic and overwhelming, the chaos was uncontrolled and the sound cacophonic. Fortunately this was due to a technical error, which was corrected in time for the second part from Akhnaten (after the break).
Apart from that, the performance was very good. The Octet gave prime renditions of e.g. parts from The Secret Agent and the String Quartets, and an overall impressive Funeral of Amenothep (a second piece from Akhnaten). At the end we received an encore, introduced by the charismatic Spanish conductor, Elias Arizcuren (in flawless Dutch, no less): Met zulk een prachtige stemmen kunnen we natuurlijk geen kleine stukjes brengen. Dus u krijgt de hele Funeral opnieuw.
(With such beautiful voices [referring to the seven singers necessary for the bits from Akhnaten] it is quite impossible to perform a smaller piece. Therefore we bring you the entire Funeral again.). Yes, please.
(De Bijloke offers quite a few concerts by contemporary composers. I’ll try to up the frequency of my visits.)
Glass reflections
Cello Octet Conjunto Ibérico
» buy the album @ amazon UK
Conducted by Elias Arizcuren
Cellists: Robert Putowski, Artur Trajko, Kepa de Diego, Atie Aarts, Hanneke van de Bund, Esther Iglesias, Fanny Bray, Mikolaj Palosz
Singers: Astrid Lamers, Ilona Stokvis, Ronald Aijtink, Martijn de Graaf Bierbrauwer, Robert Kops, Bert Visser, Jean-Paul van Spaendonk
Programme included:
Parts from The Secret Agent
Façades
Attack and Fall (from Akhnaten)
-break-
Parts from String Quartets 1 & 2
Symphony for eight
Funeral of Amenhotep (from Akhnaten)
“Hier papa, dat is voor jou.” Henri kwam net terug van het toilet in de Buddha Bar waar we vanmiddag gingen eten (de Handelbeurs is gesloten wegens renovatie). Een korte blik op de Week Up die hij in mijn handen stopte, en het ding ging op een hoek van de tafel. Erm wacht. Ik had nog net een bekende foto gezien: de cover van Cello Octet Conjunto Ibérico – Glass Reflections.
Om 19u15 was ik in de Bijloke; ik had in het naar huis komen, in de vroege namiddag, gauw een ticket gekocht. De concertzaal van de Bijloke is een juweeltje wat architectuur betreft; akoestisch klinkt het nogal vlak. Ik was er al eerder geweest, voor een concert van Kronos Quartet, vorig jaar (of is het al twee jaar geleden), naar aanleiding van de release van hun Nuevo CD. En dat was me uitstekend bevallen.
Het Cello Octet moest er duidelijk niet voor onder doen, dat bleek al bij de eerste tonen van The Secret Agent. Philip Glass en cello, zalige combinatie. Alleen jammer dat: (1) de instrumenten electronisch versterkt werden (liever unplugged voor mij) en (2) er bovendien nog een tape meespeelde om de ‘ontbrekende’ instrumenten in te vullen. Die instrumenten waren bovendien absoluut niet noodzakelijk voor de composities, en leken te zweven boven en vóór de klanken van de cello’s uit.
Helemaal jammer werd het op het einde van het eerste deel, tijdens Attack and Fall uit de opera Akhnaten. Hoewel het de bedoeling is/was van Glass om het geheel een beetje chaotisch en overdonderend te laten overkomen, werd de geluidschaos absoluut niet beheerst, en hoorde het stuk als een ongecontroleerde geluidsbrij. Gelukkig werd aan het geluidstechnisch euvel verholpen voor het einde van het tweede gedeelte.
Voor de rest viel er niets op aan te merken, integendeel. Het Cello Octet zette schitterende uitvoeringen neer van o.a. stukken uit The Secret Agent en de Strijkkwartetten, en een al helemaal impressionante Funeral of Amenothep (ook uit Akhnaten). Aan het einde kregen we een encore, door de Spaanse dirigent, Elias Arizcuren, in perfect Nederlands ingeleid: Met zulk een prachtige stemmen [voor de delen uit Akhnaten werd het Cello Octet bijgestaan door 7 zangers] kunnen we natuurlijk geen kleine stukjes brengen. Dus u krijgt de hele Funeral opnieuw.
Meer!