Deel 1: Zottegem-Gent, zaterdag rond 8u30
Vrijdag was er een fuif voor/door een aantal collega’s van Tessa in Zottegem. Vermits zij daar al was, het ziekenhuis vlak bij het station is, wij vlakbij het station wonen, en Tessa sowieso elke dag pendelt, zou ik met de trein nakomen. Na de fuif konden we dan in een van de studio’s van de artsen-van-wacht blijven slapen, en de volgende ochtend met de trein terug naar huis.
Vol goede moed een retourtje Gent-Zottegem gekocht en fuiven maar. De volgende dag knipt de controleur mijn kaartje, en net als hij het mij teruggeeft, aarzelt hij en zegt:
– Dat ticket is wel van gisteren hé.
En ik, volkomen verrast, “Errr. Ja, is dat een probleem? Het is toch een retourticket?”
– Jaja, maar dat is niet meer geldig.
“Hoezo? Ik heb gisteren een retourticket gevraagd en dat hebben ze mij gegeven.”
– Jaja, maar ge had moeten zeggen dat ge niet dezelfde dag terugkwam.
“Errr. Pardon? Had die juffrouw mij dan niet moeten vragen of het voor de zelfde dag was? Hoe kan ik nu weten dat je dat moet specifiëren? Zit er een prijsverschil op misschien?”
– Neenee, maar het ticket is niet meer geldig. Iedereen weet dat een ticket alleen maar de dag zelf geldig is.
“Huh? Ja? Ik dus niet. Sorry. Ik zal er de volgende keer rekening mee houden.”
– Jaja, maar uw ticket is niet meer geldig, dus ge moet nu een nieuw ticket kopen.
Wat-the-fucking-blieft? En er was geen ontsnappen aan. De prijs was hetzelfde: 3,10 EUR enkele rit. Can you say bureaucratie? Het is niet alsof ik zwartrijder was. Ik had verdomme een ticket gekocht, ik heb recht op service. Of op zijn minst op soepelheid.
Deel 2: Knokke-Gent, zondag rond 18u15
De volgende dag (zondag) gaan we naar zee, en hoewel er ruim op voorhand voorspeld werd dat dit een topweekend zou worden, legt de NMBS geen extra treinen in. Gevolg, we staan als sardines op elkaar geperst in het gangpad en bij de deuren. Zo erg zelfs, dat er bij ons (aan de deuren) een jongeman een appelflauwte krijgt. Doet maar raar hoor, iemand die zo plots ineenzakt.
Een heel aangename dag aan zee gehad, en op de terugweg is het gelukkig veel kalmer (we hebben dan ook redelijk vroeg aangezet). Gezellig keuvelen, een beetje lezen, tot op het stuk tussen Brugge en Gent plots een controleur voorbij komt. Hij stopt waar wij zitten, kijkt me aan, en zegt me mijn bagage op het rek te plaatsen. (Mij ‘bagage’ zijnde een halflege rugzak.)
“Excuseer? En waarom dan wel?”
– Omdat de mensen moeten kunnen zitten.
“En welke mensen dan precies? We zitten op het stuk tussen Brugge en Gent, en de trein stopt niet meer voor wij eraf moeten. Maar ik kan u verzekeren, als er iemand een plaatsje wilt, zal ik met veel plezier mijn rugzak verwijderen.”
– Neenee, uw rugzak moet nu weg.
Ugh!? Dus heb ik mijn rugzak maar even op de grond gezet, en zodra de idioot weg was, heb ik hem weer naast mij, op de bank geplaatst.
Wat een eikels zeg, bij de NMBS. Wat een godverdomse bende vastgeroeste leeglopende stakers. Ik betaal voor een dienst, niet om de crap van een aantal ongemanierde machtsmisbruikers te aanhoren.
De trein is altijd een beetje reizen. Tsja, ze zouden de slogan beter vervangen. Iets in de trant van “De NMBS. Voor klantgerichtheid hoeft u niet bij ons te zijn.”
(Pfff. Dit moest er even uit. Ongetwijfeld werken er ook aardige mensen bij de NMBS. Ja toch?)