vertrokken (zo ongeveer)

Gisteren is Tessa vertrokken naar San Francisco, voor het jaarlijkse ASH congres. ASH, dat staat voor American Society of Hematology, en die bende houdt dit jaar hun 50e meeting, in het Moscone Center in San Francisco. Dat is dezelfde plaats als een paar jaar geleden, toen ik met de kleine Henri nog mee ben gegaan. Eigenlijk was het de bedoeling dat ik ook dit jaar mee zou afreizen, maar ik zag er een beetje tegen op, tegen zo’n lange –en niet echt goedkope– reis naar een bestemming waar ik eigenlijk niks zou doen behalve doelloos ronddwalen en nodeloos geld uitgeven. Beide zaken kan ik net zo makkelijk hier doen.

Gisteren dus, stond mijn doktertje ergens rond zes uur op, om de trein van iets na zeven te halen om ergens rond achten in Zaventem op de luchthaven te zijn, ruim op tijd om in te checken. “Er is een probleem, denk ik”, klonk het rond 11u via de gsm. “Er is iets met één van de motoren en ze moeten wachten op een herstelling en misschien zelfs op een onderdeel.” Die herstelling kwam er niet, en het onderdeel was te laat, want nog wat later kreeg ik –via dezelfde gsm– te horen dat de vlucht was afgelast. En dat er die dag geen vluchten meer waren, en ze dus gisteren niet meer naar Amerika zou kunnen vertrekken. De eerste vlucht was de volgende dag, op een nog vroeger tijdstip, en de gedupeerden kregen de mogelijkheid om in het hotel aan de overkant van de luchthaven in te checken. Op kosten van de maatschappij natuurlijk.

Gisteren spendeerde mijn geliefde dus de nacht in België, op een hartverscheurende plaats te dicht, maar toch weer niet dicht genoeg, bij huis. Om vanochtend opnieuw te vroeg op te staan, te lang te wachten op het vertrek, maar uiteindelijk wel koers te zetten naar de andere kant van de wereld. Ik wacht vol ongeduld op een sms vanuit Chicago, en ik hoop dat de aansluiting probleemloos verloopt. En dan kan ze niet snel genoeg terug zijn. Zo vind ik.