Het was maar droevig, vorige week bij Opatuur, en dan bedoel ik daarmee dat er maar weinig volk zat. De muziek was van uitstekende kwaliteit, hoewel dit misschien niet als ‘pure’ jazz kon worden omschreven (niet dat wij daarom malen). Het was het soort muziek waar ik in mijn studentenjaren een maand zou lopen kwijlen hebben, want waarin duidelijk een ondertoon van minimalistische invloeden merkbaar waren. Spek naar mijn bek.
Al heb ik een beetje gelogen, bij de aankondiging vorige week. Geheel onbekend waren de Rawfishboys mij niet, of toch tenminste een deel. Tijdens Jong Jazz Talent in Gent, op de laatste Gentse Feesten, maakte Brice Soniano (contrabas) deel uit van El Stick (dat toen tweede is geworden in de competitie). Ik was er toen al enthousiast over.
Tot mijn blijdschap werd de ‘officieuze’ CD bij Opatuur te koop aangeboden (10 EUR – een koopje). Tijdens de pauze vroeg ik Soniano of hij er zijn krabbel wou opzetten. Hij keek me even aan, zette zich bij aan mijn tafeltje, bekeek het cd-boekje vooraan, achteraan, en heel kort ook vanbinnen, en zette zich toen met de stylo in de aanslag te broeden. Toen zijn kompaan, Joachim Badenhorst, erbij kwam staan, begroette ik hem met hetzelfde verzoek. Soniano keek hem bijna smekend aan: “Joachim?”, waarop hij de stylo naar hem uitstak. “Tu peux peut-être…” Badenhorst stelde hem gerust. “On fera ça après le concert?” “Oui, oui.” Soniano keek verheugd op. “Comme ça on aura plus de temps d’y penser”, waarmee hij liet merken dat zijn opdracht meer inspanning vroeg dat de muziek die hij uit zijn instrument wist te toveren.
Het is het soort muziek dat ik echt wel graag hoor (het was muisstil bij Opatuur). Maar kijk, voor u er mij ervan zou verdenken dat ik mij alleen maar positief uitlaat over die optredens; de tweede set begon met een mindere noot. Soniano en Badenhorst brachten een Beatlescover (Fool on the Hill), en ik vond het eigenlijk niet goed gebracht. Te weinig creativiteit, te vasthoudend aan de oorspronkelijke tune. Nuja. Wel zeer goed waren dan weer het stuk van Kenny Wheeler, en hun eigen composities (die ook op de cd staan), waaronder Imaginary Breakfast. U kan stukjes voorbeluisteren op de site van Joachim Badenhorst.
Misschien komt er wal wat meer volk vanavond, want dan spelen Pierre Van Dormael en Reggie Washington. Al zal het waarschijnlijk duren tot Erwin Vann en Jozef Dumoulin (26/2) alvorens álle tafeltjes aan het podium bezet zullen zijn. Tot straks?
sorry, lady linn was gisteravond, voor de gelegenheid met een magnificent three ipv seven, in de minor swing aan de ottogracht. 🙂