Gisteren en vandaag krijgt u de laatste twee (Vlaamse) delen November Music 2005 in Gent. Eerder al was er een concert in de Logos Tetraeder, en in het Kunstencentrum Vooruit; gisteren werd in De Bijloke de Duits-Argentijnse componist Mauricio Kagel in de kijker geplaatst, en vanavond wordt op diezelfde locatie een ‘duel’ tussen Vlaanderen en Nederland uitgespeeld.
Voor de pauze bracht het Prometheus Ensemble A deux mains (1995), Auftakte, sechshändig (1996), en Auftakte, achthändig (2003). Drie werken, die door Kagel tijdens zijn inleiding werden beschreven als telkens uitbreidingen van het voorafgaande stuk. Van twee handen voor piano solo; naar zes handen, voor piano en twee maal slagwerk; en tenslotte (telkens hetzelfde stuk) naar acht handen: dezelfde bezetting, aangevuld met een tweede piano.
Bij Kagels muziek is er vaak een aspect van performance aanwezig, wat zich niet beperkt tot een muzikale dialoog, maar waarbij de muzikanten ook op een visuele manier met elkaar en/of met het publiek de interactie aangaan. Die interactie is subtiel grappig, en neigt vaak naar het absurde; Kagel wordt soms omschreven als het muzikale equivalent van Ionesco. De drie stukken voor de pauze waren daar een geslaagd voorbeeld van.
Kagel verzocht ons om tijdens de overgang tussen de stukken stil te blijven, en onze goedkeuring of ons misprijzen te bewaren tot na het laatste stuk. Ook de muzikanten hielden zich aan die afspraak, waarop Inge Spinette (de tweede pianiste) tijdens de laatste wissel het podium betrad met de schoenen in de hand. Bijzonder grappig allemaal.
Na de pauze volgden het Capriccio (2004) en er werd afgerond met Motetten für acht Violoncelli (2004), gebracht door het Cello Octet Conjunto Iberico. U herinnert zich het cello octet nog van twee seizoenen geleden, toen ze de schitterende Glass Reflections (muziek van Philip Glass) in De Bijloke brachten (al was de uitvoering toen iets minder geslaagd). Het cello octet was gisteren evenwel zeer op dreef, en de Motetten werden (in première) heel warm en gevarieerd gespeeld. Bijzonder geslaagd was de manier waarop de cellisten stonden opgesteld (2 mannen, 4 vrouwen, 2 mannen) en de wijze waarop in die opstelling de thema’s in verschillende combinaties werden doorgegeven.
Zeer kundig uitgevoerd allemaal, en erg onderhoudend. Vergeet u vanavond het slotstuk van November Music niet, met o. a. (nieuw) werk van Frank Nuyts. Tot dan?
November Music: Mauricio Kagel in de kijker, gezien op 17/11/2005 in De Bijloke, Gent
November Music: Vlaanderen vs. Nederland, met werk van Bruno Nelissen, Frank Nuyts, en Kim Bowman / Susan Norrie. Vanavond, 18/11/2005 in De Bijloke, Gent
(Deze entry is ook terug te vinden op gent.blogt)
Ik was er gisteren ook. Maar nee, het experiment mislukte: ik verstond werkelijk niets van het eerste gedeelte. Ik moest denken aan de fabel ‘De kleren van de keizer’, waarbij iedereen instemt met hoe mooi die kleren wel niet zijn, terwijl de sukkelaar daar eigenlijk in zijn bloot gat rondhuppelt.
En performances, laat die maar aan anderen over.
Tijdens de pauze werden de slaginstrumenten van het podium gehaald. Daarbij viel een van de vazen op de grond die een van de mannen had gebruikt als ‘klankglas’. Ik begon spontaan te applaudisseren: veel verschil met de georchestreerde muziek was er namelijk niet.
Ik had de hoop al opgegeven, maar toen kwamen de Motetten. Die vond ik echt wel goed! Verrassend en inventief. Misschien is het omdat ik de ‘woordenschat’ van strijkers iets beter vat dan die van slagwerkers, dat ik dit wel kon smaken?
Nu is het uitkijken naar het Hagen Kwartet voor mij!
Ik denk niet dat er veel te verstaan was aan het eerste gedeelte, anders dan dat hetzelfde steeds hernomen werd. Ik vond het hilarisch, en ik had niet het gevoel dat ze zichzelf au serieux namen, noch dat ze dat van het publiek verwachtten. Al kan ik daarin natuurlijk verkeerd zijn, en dan raakt het ook voor mij kant noch wal.
… and Kagel is no more.
http://www.standaard.be/Artikel/Detail.aspx?artikelId=DMF18092008_119&ref=rss