De Faim Fatale. Gelegen waar vroeger de Bric en Brac was, in de Zuidstationstraat, een locatie als-je-’t-niet-weet-vind-je-’t-niet. Wij gingen voor de Valentijnsmenu, complete met aangepaste wijnen, al bleek dat laatste naderhand een vergissing.
De menu.
We begonnen met coupe champagne, en een verrassingsbordje met aperitiefhapjes. Goed begin. Zeer goed zelfs. Smakelijker dan wat we vorige week mochten proeven als aperitiefhapje. Een oester, een mousse (zalm of hesp), een schijfje chorizo op lookbrood, en een lepel rivierkreeftjes.
Krokant slaatje met huisgerookte duif. En een glas rode wijn. Bijna zure rode wijn. Niet aan te raden. Het slaatje echter was goed, van het kaliber wat je ook krijgt in ’t Keteltje. Verzorgd, en goed op smaak gebracht.
Kreeftenbisque geparfumeerd met armagnac. Heel lekker, geen bloemgevoederde bisque, geen overdaad aan room (maar wel een ‘bloepje’ room, zoals vroeger in de reclame), en de armagnac in een glasje, on the side. Vergezeld van een glaasje witte wijn (een verademing na de rode).
Entre deux amours.
Lamsfilet met kruidenkorstje, rode groentjes, portosausje en aardappelkroketjes. Heel smakelijk, op drie dingen na: terug de rode wijn (waardoor het portosausje de mist in ging), mijn lam was koud (afgekoeld), en de aardappelkroketjes kwamen mijns inziens uit de diepvries. Oeps.
Waaier van desserts voor verliefde mensen. E&éacute;n bord, twee lepels, en heerlijk ijs. Zeer geslaagd. Gevolgd door koffie en thee.
De bediening was zeer vlot, vriendelijk en gemoedelijk. Echt sympathieke mensen, zonder opdringerigheid.
Rekening houdend met de minpuntjes kan ik dit geen absolute aanrader noemen. Als is het wel niet ondenkbaar dat we nog eens terugkeren op een rustiger moment (zodat mijn vlees warm blijft) om de kaart te proberen.
De originele bewoners blijven voor ons ondertussen nummer één in Gent: Bric & Brac.