Zo ’s nachts rond een uur of drie, als de onverwachte zwoelte van de dag haar kracht begint te verliezen en er in het centrum nog maar weinig volk op de baan is (en zelfs de Manteca al geen drank meer serveert), dan hebt ge de stad voor u alleen. De fiets slentert langs de Ajuinlei naar de Coupure richting station en komt geen ziel meer tegen. Het is een filmisch moment van eenzaamheid en verbondenheid tegelijk met wat eens uw stad was en nu verlaten lijkt en waarin zelfs de dieren slapen en de bladeren niet meer ritselen en alles een plaats heeft –behalve gijzelf (zo bedenkt ge plots achteraf). Ik voelde mij één en alles en niets.
2 gedachtes over “Bevreemding”
Reacties zijn gesloten.
Dat zijn toch schitterende momenten, niet ?
In Bottelare begint dat al om twee uur. Nee, serieus.