Neen, beste lezer, ik had het winteruur niet uit het oog verloren. Goed, bijna was ik ervan overtuigd geraakt dat de omzetting van zondag op maandag ging plaatsvinden ipv deze nacht, maar het gesproken en verbeelde nieuws, teletext en de krantensites hadden mij wat dat betreft al gauw terug op het juiste pad gebracht.
Alle niet aan een of andere vorm van automatische synchronisatie verbonden klokken (en alarmpjes) werden een uur teruggedraaid (of 11 uur vooruit), of dat dachten we toch. Want om 7 uur stipt hoorden wij kousevoetjes in de kamer boven de onze. Een deur ging open, kousevoetjes in de traphal, gevolgd gefrutsel aan onze slaapkamerdeur.
Henri stak zijn hoofdje binnen in de kamer, zag het uur op de ledjes van de videorecorder, en bleef vertwijfeld staan. We hoorden de radertjes in zijn hoofdje draaien. Een beetje verder de kamer in, schoortvoetend, een blik op onze alarmklok.
“Papa?”
-…
“Papa, mijn… papa, mijn klokje… acht uur. Papa, ik denk dat mijn klokje niet juist staat.”
Goedemorgen, iedereen.