Ook hier kunnen we weer kort zijn: Maria Full of Grace (u mag de Grace naar believen vervangen), overstijgt niet het niveau van een doordeweekse weekendfilm (contradictio in terminis, I know).
Allez, wat nietstoedoende context. De film werd ingeleid door wereldwonder Nic(k?) Balthazar, die fungeerde als reclameman voor Fortis (ik heb hem wel zevendertig keer Mine, powered by Fortis
horen zeggen). Ze hadden de Capitole duidelijk vol gekregen door langs alle mogelijke kanalen in de media vrijkaarten te verspreiden (ik heb gehoord dat er zelfs een paar mensen in de zaal zitten die voor hun kaartje hebben betaald
). De inleiding ging even de mist in toen Balthazar het had over Bogota, waar wij allemaal onze geesteverruimende spullen gaan halen
, in een poging het jeugdige publiek op zijn hand te krijgen. Ik heb geen probleem met die grappen, maar het is misschien toch een beetje misplaatst als inleiding op een film die net de uitbuitingen van de drugsbarons een beetje aan de kaak probeert te stellen. En laat ons misschien ook nog even een verschil behouden tussn soft- en harddrugs. Genoeg gepreek.
De film wordt in de dagkrant opgevoerd als gaat het om een thriller van niveau: Hun houding verandert vanaf het ogenblik dat de drugcapsules moeten worden ingeslikt. Eenmaal op het vliegtuig ontdekt Maria dat ze niet alleen is…
Los van het feit dat de houding pas verandert als de capsules ingeslikt zijn, en dat die houding eigenlijk nog niet zo slecht is (‘als de capsules niet aankomen, zullen we boos zijn’) in tegenstelling tot de houding van drugsboys in de USA, wist Maria al op voorhand dat ze niet alleen ging zijn. Maar bon (ik kan ook nog langere zinnen maken).
De film is te gelikt, te mooi. Alles wordt pittoresk voorgesteld, speels, zonder inhoud of uitdieping van de karakters. Wat bezielde dat deel van het publiek toch om aan het einde van de film in applaus lost te barsten?