En toen was het plots middag, kreeg ik een cd in mijn handen gestopt, zat ik in een lunchmeeting tot 16u, kreeg ik een lp in mijn handen gestopt, kwam ik thuis, zat er een cd in de bus, ging ik Henri halen en was de dag voorbij (of was hij net begonnen, ik raak daar nooit aan uit).
“Ge ziet er zo opgewekt uit”, zei Katrien, toen ik rond 16u30 even in OR binnensprong voor een snelle koffie. Sommige dagen zijn gewoon zo: ge hebt maar tijd voor een kwart van wat ge van plan waart, en ge schrijft een lullig postje. En toch vindt ge voldoening.
Bij mij was het plotseling kwart voor zes toen ik voor de eerste keer opkeek, en ik vroeg me af wat ik in godsnaam de hele dag gedaan had.
bij mij is ’t ’s avonds eerder van “miljaar, waar is al die tijd naartoe?”
elke dag opnieuw
ik sluit mij aan bij Guy…. helaas