“Pas op, Henri, ze zullen warm zijn!”, roep ik nog, waarop de jongen reflexmatig zijn handen terugtrekt. Ik haal de bakplaat uit de oven met een handdoek, en begin er de chocoladebroodjes af te plukken. Ze hangen wat vast aan de schaal, dus ik moet wat wrikken eer ze willen meegeven. Er lekt wat chocolade uit, tussen duim en wijsvinger, en voor ik het weet zit ik met mijn vingers onder de kraan. Versgebakken chocolade is warm. En kleeft hardnekkig aan de vingers. Damn.
Een flikse lik flammazine, wat windsels en wat plakband, en ik voel er bijkanst niks meer van.
(“Geen weer om de hond uit te laten”, zei Sabine tijdens het weerbericht. Wij zijn dus wijselijk thuis gebleven, en hebben het grootste deel van de dag opgeruimd, maar ook naar twee afleveringen Komen Eten gekeken –dat we al volgen van toen het nog op Vitaya was en Catharina Segers konijnenvoer serveerde. )