Wachtweek

Als de oproepen beperkt blijven, valt dat nog mee, zo’n wachtweek. En sinds ik van die pillekes in mijn arsenaal heb opgenomen, valt het voor mij sowieso (opnieuw) mee.

Deze week was voor Tessa echter verschrikkelijk; en er komt nog een nacht aan. Ik denk niet dat ze de voorbije week meer dan een uur aan een stuk ononderbroken heeft kunnen slapen. En zoals ik al zei: zij werkt niet in shifts en heeft geen recup (zoals bijvoorbeeld de verpleging). Ze blijft gewoon overdag werken, ook al is ze ’s nachts van wacht. Feestdagen, weekends, dat maakt allemaal niet uit. Gisteren heeft ze bijna een ganse dag op het UZ doorgebracht, en vandaag is ze opnieuw al een paar uur weg.

Feestdagen of feestjes, plannen is wat moeilijk, tijdens zo’n week.

Zo was er gisteren het jaarlijkse Gentblogtfeest, maar toen ze ’s avonds thuiskwam is ze in de zetel een beetje gecrashed (niet dat daarmee de telefoons ophielden). Dus bleven we maar thuis. Want het is al niet evident, zo met een wachttelefoon op een feest, los van de vermoeidheid na zes dagen.

Zo heb ik woensdag Henri meegenomen naar Avishai Cohen in De Bijloke (terwijl dat oorspronkelijk met Tessa was gepland). De jongen heeft de eerste twee nummers gehoord, en is nadien met het hoofd op mijn schouder in slaap gevallen.

En zo was ik stiekem blij dat het concert donderdag in Vooruit, slechts anderhalf uur heeft geduurd, zodat ik snel terug was voor het geval dat Tessa naar het UZ had gemoeten.

Nog een nacht, en ’t is voorbij. En als ik mij niet vergis heeft ze aan het einde van de week zelfs één of twee vakantiedagen gepland.

(Niet dat ik te klagen heb. Ik heb niet echt over iets te klagen. Behalve dan dat ik niet op dat feest was. En over die zending die TNT in de soep heeft gedraaid en nog steeds onderweg is. Al meer dan een week. Uit Nederland. Ik was er beter zelf om gereden.)