Tag: mannen maken plannen

het hart kruipt waar het niet ganen kan

Vandaag hebben we voor de tweede keer in korte tijd de traditionele media voorbij gestoken. Op zich is dat geen wereldschokkend feit, het is gewoon eigen aan het medium waarin we werken, maar het bevestigt wel weer de gegronde vrees van die traditionele media en het potentieel van de ‘nieuwe’ media zoals Het Project.

Mijn zwaard snijdt aan twee kanten. Enerzijds moeten de traditionelen opletten om in deze ratrace niet achter te blijven –er zijn ondertussen meer kapers op de kust– en anderzijds moeten wij uitmaken hoever we daarin willen gaan. De kracht van Het Project situeert zich op twee vlakken: ten eerste is er het blogaspect, dat door geen enkele andere media op dergelijke manier kan worden geëvenaard (voornamelijk wegens gebrek aan kennis en ervaring) –versus de meer objectieve nieuwsgaring (edoch niet vreemd van enige duiding) waarin wij momenteel een beetje tekort schieten– en ten tweede bedienen wij een niche, en alleen maar die niche –uitbreiding zou momenteel fataal zijn. Ook het aspect van nieuwsgaring is niet onoverkoombaar, indien we ons kunnen losmaken uit een financiële dependentie.

De groep die achter Het Project zit is bovendien een zeer hechte groep samenwerkende mensen, die elkaar met veel plezier het licht in de ogen gunnen. Een van de problemen die zich kunnen aanbieden, is een hertaling van die groep gepassioneerde amateurs naar een semi-professioneel draagvlak, waarin zowel plaats zou moeten zijn voor het bezielde amateurisme en een structurele organisatie die kan instaan voor een verder ontwikkeling van het gegeven. Een eerste vraag is mogelijks of die ontwikkeling wenselijk is –maar me dunkt dat die evolutie onontkoombaar is. Een tweede vraag is de manier waarop dat raamwerk moet instaan voor de organisatie van Het Project.

(En voorlopig moet ik u daarop het antwoord schuldig blijven. Wat niet betekent dat ik daarover geen visie heb. Wordt ongetwijfeld vervolgd.)

het grotere beeld

[Het was gezellig druk (mijn voorkeur ging uit naar de appelsiencake). Achteraf zijn we –geheel onverwachts– lekker nog in de Ankara wezen eten. (Ondertussen weet ik nu ook waar Popville te vinden is.) En daarna een ijsje aan het Veerleplein. En dan een rustige wandeling huiswaarts –want met een ijsje moogt ge de tram niet op.]

Het is van… krabt in zijn haar… lang geleden, dat ik nog eens een doel had. Zoiets echt met zin en richting en lange termijn en al. En waar ge ook het geduld kunt voor opbrengen en het nut van timing en planning kunt inzien. Iets wat rijpt en vorm krijgt en waarvoor ge niet over één nacht ijs gaat (het is tenslotte lente).

Hé?

(Kruipt richting bed gezien zijn muil vol aften hem ook vandaag weer danig heeft uitgeput.)