Jazz Middelheim: who says jazz isn’t supposed to be fun?

Gisteren moet één van de meest uitzinnige dagen zijn geweest die Jazz Middelheim in lange tijd heeft gezien. Allen Toussaint en Marc Ribot werden misschien beter voor Lady Linn geprogrammeerd, maar geef toe, dan was u nooit zo vroeg naar het festivalterrein afgezakt. Hopelijk was u er trouwens nog vroeger, want hoewel de mensen van The Pocket Jazz Orchestra misschien nog niet de intuïtie hebben van een ervaren jazzmuzikant zoals Dave Douglas, ze stonden er wel degelijk. Douglas stond hun herhaaldelijk aan te vuren aan de kant, om toch maar nog wat meer los te komen uit de partituur, maar dit was zonder meer één van de betere conservatoriumoptredens die ik daar heb al gezien.

Dave Douglas op Jazz Middelheim door Bruno Bollaert Lady Linn op Jazz Middelheim door Bruno Bollaert

Lady Linn kende een valse start, maar dat weerhield er haar niet van om verder probleemloos de tent op haar hand te krijgen. Het publiek kreeg een zorgvuldig opgebouwde set te horen, die hen van een rustig begin naar een uitbundige climax voerde. Opvallend waren de cover Katy on mission en het opgepimpte Love Affair.

Allen Toussaint op Jazz Middelheim door Bruno Bollaert Marc Ribot op Jazz Middelheim door Bruno Bollaert

Het Allen Toussaint & Marc Ribot Duo begon enorm veelbelovend. Toussaint deed daarbij voornamelijk zijn straight ahead ding aan de piano, waarop Marc Ribot met de gitaar tegendraads en eigengereid begon in te werken. Dat weerwerk maakte van de eerste paar liedjes enorm spannende muziek, maar helaas werd dat niet doorheen de set volgehouden. De muziek werd soberder en werd soms herleid tot vingeroefeningen; geschikt voor wie rustig op het gras wou voortkabbelen, maar niet altijd even beklijvend.

Het is geen jazz meer, was alweer de hardnekkig aanhoudende verzuchting, gisteren. Jamie Cullum is een entertainer, hij zingt pop, hij voert gewoon een show op, en teert enkel op spektakel. Dan herinner ik mij de tirannie van Dee Dee Bridgewater twee jaar geleden, de jazzzangeres die het publiek zo goed als verplichtte om recht te staan en op haar gezang mee te dansen. Kijk dan naar Cullum die, hoewel ook zijn show van begin tot eind georchestreerd is, het publiek kan laten geloven dat dit concert speciaal voor hen geïmproviseerd uit zijn hoofd wordt geplukt en dat zijn muzikanten blijkbaar via bijzondere telepatische gaven telkens te weten komen welk nummer hij nu weer gaat brengen. Cullum hoefde geen ziel tot iets te verplichten toen hij de zaal los uit de pols in drie verdeelde en ze elk een ander stukje liet zingen. Ik stond het buiten de tent allemaal gade te slaan, en werd getrakteerd op het ene kippenvelmoment na het andere. Dit ís topentertainment, en als Jamie Cullum erin slaagt zoveel mensen in jazz of crossover muziek te interesseren, dan word ik daar alleen maar gelukkig van.

Jamie Cullum op Jazz Middelheim door Bruno Bollaert