Het is vakantie. Al willen wij het niet geweten hebben, en al moeten we nog elke dag noestig doorwerken (tot de Gentse Feesten), Henri komt er ons voortdurend mee rond de oren slaan. Dat het vakantie is, en dat hij na de vakantie bij juffrouw Mieke mag (al staat dat bij lange nog niet vast natuurlijk), en dat hij vanaf maandag elke dag naar het Bob de Bouwer-kamp mag in Sint-Paulus.
Kunnen wij dit maken?
Nou en of !
Leica heeft een digital back voor hun R-series aangekondigd. De R zijn de SLRs (Single Lens Relfex Cameras), vs hun M (de rangefinders), en nu had iedereen (including myself) natuurlijk gehoopt dat er een digital M zou aangekondigd worden. Helaas.
Het is een 10 MegaPixel (MP) onding, dat zo’n 5.200 USD gaat kosten en enkel werkt met een R body, zo’n 2.000 USD extra als je er nog geen hebt (en ze verkopen met moeite), en de R lenzen zijn dan nog eens > 1.000 USD per lens. Let wel, het spul is pas beschikbaar over 16 maanden.
Que? Jawel, 16 maanden. Tegen die tijd beschikt wellicht de meest simpele digitale point and shoot (P&S) over 10 MP resolutie. Ondertussen is er immers een jaar geleden de Canon EOS1D uitgekomen (11 MP) en de DCS 14n (13 MP) en zitten de P&S reeds aan 5 MP.
Och ja.Niet dat ik er van ga wakker liggen.
Vorige maandag met mijn moeder naar een receptie geweest van Hotel Chamade (vlakbij Sint-Pietersstation). Ze had overdag gewoon gebeld om te laten weten dat ze ’s avonds eens zou langslopen, want ze wist op voorhand dat ze mij anders toch niet had meegekregen naar een dergelijk onding. Enfin, de marteling viel nog mee, vooral omdat we bij het weggaan nog een goed gevulde pic-nic-mand cadeau kregen (tot grote vreugde ook van Tessa en Henri).
Als voorwaarde had ik wel nog gesteld dat we daarna samen zouden gaan eten. Tessa was immers van wacht, en Henri was gaan slapen bij de schoonouders, dus ik zat –ochotte– moederziel alleen. En mijn moeder had nog nooit in de Bric en Brac gegeten.
Een traditionele pommeau en huisgemaakte sinaasappelwijn als aperitief, vergezeld van Niçoise olijfjes.
De voorgerechten: Ravioli van gerookte kippers, coulis van tomaat met kokkels (ikke) en Gaspacho van tomaat en komkommer, olijfolie en koriander (mijn moeder). De mooiste en de beste gaspacho ooit; ipv een soep was het meer iets van een tomatentartaar op je bord. Ik heb er maar een lepeltje van geproefd, maar ik ga binnenkort zeker terug enkel voor dit gerecht.
Hoofdgerecht: Tartaar van rund ‘à la minute’, met verse frietjes en frisse salade. En wij die lang dachten dat de beste steak tartaar van bij de Café Theatre kwam.
We’ll be back. Real soon.
Zo’n dagje vrijaf kan wel best deugd doen. De ganse dag geen zak gedaan en toch geen seconde stil gezeten. Eerst Henri naar school gebracht, dan bij Bloch (in de Veldstraat) ontbeten, de Inno in, de fnac door en vervolgens op zoek gegaan naar een plaats om te middagmalen.
Met drie-vier CDs in mijn poten gestaan in de Fnac, en allemaal terug gelegd (o.a. de nieuwe Metallica –klonk wreed wijs– Stereophonics, en the Cardigans; misschien ga ik die nog allemaal wel halen). Ons Tessa had wel tien kilo lectuur mee (jaja, ook de nieuwe Harry Potter).
Twee uur door ‘ghiel ghent gestapt’ (mijn poging tot transcriptie faalt ongetwijfeld) en uiteindelijk terug bij ons vertrekpunt aanbeland: de Malatesta aan de Korenmarkt. Spaghetti Vongole –een eeuwigheid geleden.
We zijn o.a. voorbij gegaan aan ’t Eat@ café aan ’t Zuid (maar zag er ons niet uitnodigend genoeg uit), de Grade (was gesloten), Bric en Brac (gsloten door omstandigheden), de Machiavelli (gesloten op maandag –en daarmee waren we van de Korenmarkt via de Zuid terug naar het Sint-Pietersstation gewandeld) en terug (via de Coupure en de Graslei) naar de Malatesta. Met grote honger.
Daarna nog effekens Zondagsbrood gaan halen bij Bloch (heerlijk getoast), en foto’s gaan afhalen bij Alltech. (Gisteren maar liefst 9 filmpkens volgeschoten op het feest van Tessa’s grootouders –60 jaar getrouwd, er bestaan nog zekerheden.)
’t Leven kan schoon zijn.
De volgende twee dagen hebben we team building op het bedrijf. We werken er met zo’n 25-30 mensen van verscheiden origine (UK, Japan, Duitsland, Zweden, België, Frankrijk, Canada, USA), en de laatste paar maanden is er nogal een personeelswissel geweest.
Ooit nog wel eens aan deelgenomen, voor de EYP (Michel heeft hier nog wel een heleboel verhalen over –het zal hem misschien wat vrolijker stemmen). Dat was toen telkens georganiseerd door Outward Bound (als ik mij niet vergis), met als doel de verschillende tieners uit de Europese lidstaten tijdens een weekend versneld met elkaar in contact te brengen voor zij een weekje het Europees parlement trachten te emuleren.
Onze team building heeft niks met deze glamour te maken; we blijven zelfs ten kantore, en ik vrees een beetje dat dit het effect wat zal teniet doen. Enfin, we gaan er met een ‘open geest’ (woehahaha) naar toe. ’t Is hier weer in zeven haasten geschreven, maar ik zal mijn bevindingen hier wel posten (en nog wat EYP verhalen ook).
As in: die DNS werkt op mijn –. Ik kom er maar niet toe om van thuis te webloggen, hoewel ik genoeg te vertellen heb. Vanop het werk kan ik echter nog steeds niet aan deze site.
*zucht* Straks schrijf ik mijn stukje gewoon op het werk, en e-mail ik ze naar mezelf, zodat ik ze ’s avonds maar heb te cut-and-paste-en in deze vakjes. Ja toch?
Godver! En ik heb mij weeral ne keer laten vangen. Een zending ontvangen van amazon (us), waar ik ten andere zes-zeven weken op heb mogen wachten.
Waarde: ongeveer 40 EUR, waarvan ongeveer 34 EUR gift certificate (gekregen via amazon.com doorverwijzingsprogramma; niet overdraagbaar, dus was verplicht dat bij amazon US uit te geven).
Bevattende: 1 boek (Paul Auster, hardcover), en 1 CD (Bill Frisel).
Extra op te leggen aan de Belgische staat: 14.47 EUR, waarvan maar liefst meer dan 8 EUR frais de présentation.
Een welgemeend fuck you.
Om even in de context te blijven:
Fabienne: Whose motorcycle is this?
Butch: It’s a chopper, baby.
Fabienne: Whose chopper is this?
Butch: It’s Zed’s.
Fabienne: Who’s Zed?
Butch: Zed’s dead, baby. Zed’s dead.
Quentin Tarantino, Pulp Fiction
Zoals in elke groep bestaat er ook bij de motards een rangorde. De chopperrijders, de snelheidsduivels, de tupperware rijders, de mooiweerrijders, de beginners, ze hebben allemaal duidelijke kenmerken. Ik mag (voorlopig) mijn plaatsje nog zoeken bij de beginners.
(BTW de grootste zotten krijg je in elke categorie: de motards in jeans en T-shirt. Soms zelf in short. Beschermende kledij? Daar is ’t toch veel te warm voor. Oh well, who cares: wie zijn gat brandt moet maar op de blaren zitten –letterlijk dan.)
Tupperware rijders zijn funny. Ik heb zelf ook van die valieskes om aan mijn motor te hangen (erbij gekregen als promotie). Het nadeel is echter dat die dingen de motor zodanig verbreden, dat je niet meer op een behoorlijk tempo tussen de file door kan rijden. En dat kan dan weer voor motorfiles zorgen.
(Vaak gaat de tragere motorrijder even aan de kant om zijn collega’s door te laten. Met uitzondering van die ene BMW-rijder in hemdsmouwen op de Brusselse ring natuurlijk.)
Voor mij geen tupperware dus. Nope. Geef mij maar een tanktas –neemt geen plaats in, is dus ook absoluut niet hinderlijk, en alles kan erin wat erin moet. Een rugzak is een alternatief, maar levert meer risico op. Bij een val kan je rug wel eens te ver doorbuigen (daarom ook: rugprotector in je vest!).
Maar wat het ook zij, het blijft fun. Ik denk niet dat ik het ganse jaar ga blijven doorrijden, maar ik ga het zeker zo lang mogelijk rekken om maar niet terug met de wagen te moeten gaan.
En ondertussen raakt ook Tessa meer en meer geïteresseerd om zelf te beginnen rijden… (Als ze maar haar motorrijbewijs nog kan halen voor september of ze mag er nog de theorie bij doen ook.)