Categorie: verhaaltjes

Gisteren zaterdag is er eigenlijk weinig gebeurd. Vooral veel setup en controle, maar ook bitching over de vreselijke kwaliteit van het Amerikaanse eten (quantity, not quality), de droogte van de airconditioned hotellucht en de slechte service van het hotel.

De koffie is gewoonweg niet te drinken, zelfs niet aangelengd met water of melk (skimmed, half, cream). Een zwartverbrande smaak overheerst alle andere, zoals de smaak van aangebrand eten. En water heeft hier een nadrukkelijke chloorsmaak (en -geur), tot de ijsblokjes toe. Gelukkig is er ook bottled water: evian en perrier (bottled in France).

Er is wel veel sla, en veel vers fruit, al smaakt het allemaal hetzelfde. Bijna letterlijk: sla of fruit, het (s)maakt niet uit (dwaze woordsspeling jaja, ik kon het niet laten). Niet te verwonderen dat er overal dressing bij wordt gegeven en mosterd en ketchup en cream cheese.

Avondmaal was in Carsons: baby back ribs, porc chops, chicken, ribs, half slabs, full slabs; kortom een spare-rib restaurant zoals de Amadeus of de Gekroonde Hoofden. Alleen geen all you can eat (wat me zwaar verwonderde). De special sauce, zoals dat heet in dergelijke etablissementen, smaakte verdacht veel naar opgewarmde ketchup (wat het naar alle waarschijnlijkheid ook was).

Bij de terugkomst in het hotel een nieuw boek gekocht: Tom Clancy, Red Rabbit (ik had geen zin in de andere twee boeken die ik nog had meegebracht), en nog even een night cap (iedereen iets anders, allemaal op basis van champagne —what the hell, company expenses and all that).

Vandaag begint het echte werk. Ergens in de namiddag. Of zo.

Transport per bus van Terminal 1 naar Terminal 4. Met daarop een dijk van een kerel die de ganse rit naar de string van een twenty-something juffrouw zat te kijken. Wat meteen de rest van de bus het excuus gaf om hetzelfde te doen. Maar bon.

Mijn GM (General Manager) had me gewaarschuwd dat het best een uur kon duren eer ik door de security check aan Terminal 4 zou geraken. Niets was minder waar. We hebben even moeten wachten, maar ik denk dat het niet langer dan 10 minuten had geduurd. Ik schrijf ‘had’ geduurd, want het duurde net iets langer voor mij. Bij de X-ray van mijn handbagage ging een rood lichtje branden, en ik mocht opzij voor een grondiger doorlichting. No problem.
Ik had het min of meer verwacht, want ze halen er mij toch altijd uit in de USA –UK was dus gewoon wat vroeger dan voorzien.

Heathrow is een aartslelijke luchthaven. Grote lounge, maar het meubilair komt uit de categorie plastieken tuinstoelen en aanverwanten. De halls zijn verouderd, ronduit vuil, en de algemene indruk is die van een provinciaal luchthaventje dat nog niet goed beseft dat het eigenlijk wel een internationaal knooppunt is. Wellicht was ik gewoon in de verkeerde coté beland.

Boarding time: vlak voor de slurf die ons naar het vliegtuig leidt, wordt ik er door de security weer uitgehaald. Mijn handbagage wordt opnieuw volledig doorzocht, vergezeld van een korte body search. “You don’t mind, do you Sir?“, op een toontje van “tenzij u liever nog een poosje op deze luchthaven wilt doorbrengen”.

Vreemd ook, hoe objecten plotseling van eigenaar wisselen. “Is this turned off, Sir” vroeg de agent, wijzend naar mijn GSM. “Sorry, I don’t know. May I?” was mijn antwoord. Euh watte? “Sorry” ?! “May I” ?! WTF ’t is wel mijne GSM.

Takeoff.

In mijn gedachten was het maandagochtend. De dag ervoor was ik immers vroeger naar huis vertrokken, had ik Henri van school kunnen afhalen, en was er nog een zee van tijd geweest voor Tessa thuiskwam. Bovendien is maandag is een startdag, en een drastische werkverplaatsing zoals Chicago smeekt om een nieuwe start.

Maar goed, het was dus vrijdagochtend. Opstaan om 5u15 –pas op het laatste moment de hemden in de valies smijten– en om 7u15 trein naar Zaventem (Brussel Luchthaven).

Veel te vroeg ingechecked bij BA, mijn Airmiles geclaimed (op aanraden van een collega it really builds up, even if you only take one or two trips per year. Don’t forget you fly business.), en naar de lounge voor het ontbijt (8u45 ondertussen, vliegtuig gaat om 10u45).

Puur van de zenuwen om 9u45 naar de gate gewandeld (er wordt immers altijd beweerd dat je een uur op voorhand moet aanwezig zijn), en daar dan maar mijn tijd verdaan tot het eigenlijke boarden begon (om 10u20).

“U bent ook wel veranderd.”

Gezien de eerste vlucht enkel naar London ging, had ik de juffrouw aan de balie naast mijn boarding pass gewoon mijn identiteitskaart gegeven. En die dateert van zo’n twee jaar geleden. Kort haar (bijna broskop) en bril vs langer haar, lenzen en ringbaardje. Ik had het eerst zelfs niet door. Dat belooft voor de USA; mijn paspoort is wel recenter (van vorig jaar), maar het enige verschil is dat mijn haar iets langer is –nog steeds een bril, en zonder baard.

Business class op zo’n korte vlucht betekent voornamelijk dat je vooraan in het (kleine) vliegtuig zit, en dat je een betere ‘snack’ krijgt. Snack is niet echt het juiste woord, het is meer een (mini-)lunch. Koude zalm, tabouleh en sla met een balsamico dressing. Aan een recordtempo opgegeten, dat wel. Op het schermpje zag ik tijdens het eten de afstand slinken van 200km naar 180 naar 145 naar plots 85, en toen kwamen ze afruimen. Lunch was tussen 11u13 en 11u26.

(Om 11u08 moest ik plots sterk aan Henri denken. Ik was bijna zelf vergeten dat we hadden afgesproken dat hij om 11u naar papa zou zwaaien.)

Touchdown in London.

Ik ben er. Gisterenavond toegekomen, in een periode van 24 uur een vijftal maaltijden naar binnen gesmikkeld, en als een blok in slaap gevallen. Vanochtend om 6u23 opgestaan, en het werk kan beginnen. Ik heb een paar verhalen, maar ze zullen moeten wachten tot morgen (of maandag). (BTW die 16u01 vanboven is 09u01 hier.)

Welcome to Chicago, Sir (don’t forget to tip).