BNRF 2007, dag 4

e.s.t. (iv)

Dan Berglund van het Esbjörn Svensson Trio (e.s.t.)

(Canon EOS 5D, 1000 ISO, EF 70-200mm f/2.8L IS USM @ 140mm, f/2.8)

e.s.t. (v) Stacy Kent (v) Charlie Haden Quartet West (iv)

Dag 4: Trijntje Oosterhuis, e.s.t. (Esbjörn Svensson ,links), Stacey Kent (Stacey Kent, midden), Charlie Haden Quartet West (Ernie Watts, rechts)

BNRF 2007, dag 2

Jazz at Lincoln Center Orchestra (iv)

Jazz at Lincoln Center Orchestra met Wynton Marsalis

(Canon EOS 5D, 1000 ISO, EF 70-200mm f/2.8L IS USM @ 165mm, f/2.8)

Belmondo sextet featuring Yusef Lateef (v) Belmondo sextet featuring Yusef Lateef (ii) Belmondo sextet featuring Yusef Lateef (i)

Dag 2: Gianluca Petrella Indigo 4, Vaganée / Del Ferro Group, Belmondo sextet featuring Yusef Lateef (Stephane Belmondo, Yusef Lateef, Lionel Belmondo), Jazz at Lincoln Center Orchestra met Wynton Marsalis

BNRF 2007, dag 1

Bert Joris & the Vanguard Jazz Orchestra (xi)

Bert Joris & the Vanguard Jazz Orchestra, Blue Note Records Festival (06-17/07/2007), De Bijloke, Gent, BE, 06/07/2007

(Canon EOS 5D, 1000 ISO, EF 70-200mm f/2.8L IS USM @ 90mm, f/2.8)

Sax me up:

aRTET (iv) Bert Joris & the Vanguard Jazz Orchestra (vii) Kenny Werner Quintet featuring Toots Thielemans (ii)

Dag 1: aRTET (Tom Callens, links), Charles Tolliver Big Band, Bert Joris & the Vanguard Jazz Orchestra , Kenny Werner Quintet featuring Toots Thielemans (David Sanchez, rechts)

en toen was het gedaan

Het BNRFestival werd gisteren afgesloten met het te verwachten fenomenale concert van Costello. Fenomenaal, met hopen schwung en rock en beweging, en massa’s volk te been. Enig minpuntje was een niet zo gesmaakte versie van I want you, een te verwaarlozen dissonante in een meer dan twee uur durend grandioos concert.

Maar toen was het gedaan, al werd er onder de fotografen weer druk afgesproken voor de volgende gelegeheden: Middelheim komt eraan, en Jazz in ’t Park en de Flemish Jazz Meeting. Ondertussen is er tijd voor de Gentse Feesten, en kan u ons straks terugvinden op het terras van het Jong Jazz Talent.

Hebt u nog te goed van mij: een korte nabeschouwing van het BNRFestival, en aantal foto’s. Elke dag één, vanaf zaterdag of zondag, voor even zoveel dagen als het festival zelf heeft geduurd. De ongeduldigen kunnen zich wenden tot de BNRF 2007 flickr set.

BNRF – jazz!

Eindelijk! Eindelijk nog eens jazz op het BNRFestival. En wat voor jazz. Van het Jeroen Van Herzeele Project naar drummer boy Rashied Ali via blazers Archie Shepp en Roswell Rudd tot het San Francisco Jazz Collective, het was puur genieten, tijdens dit Coltrane tribute.

(Ik was half van plan een bespreking te schrijven, maar ik voel dat de inspiratie even zoek is.)

De vermoeidheid begint stilletjesaan toe te slaan (getuige daarvan de flauwe binnenrijmen). Nog één dagje, en dan struinen we wat rond op de Gentse Feesten. Misschien ga ik nog wel eens een avondje foto’s maken aan een of ander podium aldaar. Waar zijn die perspassen ergens?

eenheid door verscheidenheid

Het BNRFestival leek gisteren wel een beknopte samenvatting van zowat alles wat er op de Gentse Feesten is te horen. Het begon met de ‘echte’ jazz van Chroma, die evenwel al gauw evolueerde naar pop. Want Chroma bracht een hele resem ‘featuring’ artiesten mee, zo kondigde Henk Rijckaert aan. De groep speelde eigenlijk al in gewijzigde bezetting, met Quartier ipv Schumacher op vibrafoon en marimba, en met Kummert ipv Badenhorst op klarinet –geen nood, u krijgt ze in augustus nog te horen tijdens Jazz in ’t Park. (En niet dat we te klagen hebben over Quartier of Kummert hoor.) Maar dan kwamen daar ook nog eens Peter Schneider (percussie), Tuur Florizoone (accordeon) én Geike Arnaert (zang) op het podium. Laatstvernoemde kampte met licht vestimentaire problemen waar we *ahem* zeer discreet naast keken. Arnaert had dan ook een spectaculair mooi kleed/topje aan, met een open rug (en een niet meteen volledig gesloten zijkant).

Tijdens het volgende concert leek het wel even Polé Polé op het BNRFestival –al had ik even daarvoor Richard Bona eerder met Jaco Pastorius vergeleken. Maar bon, er zat sfeer in de keet, en al werd het concert meermaals onderbroken om aan kleine technische mankementjes te verhelpen, de sfeer kon niet stuk. Uitmuntend.

Cristina Branco bracht fado –dat hadden we dit jaar nog niet gehad. Na twee opeenvolgende jaren Mariza –en vorig jaar zelfs Madredeus– was dit een erm… interessante afwisseling. Een beetje te melancholisch naar mijn zin, maar perfecte luistermuziek. Ideaal om bij te werken. Of te lezen. En u mag zelf kiezen wat ik heb gedaan.

Spanning alom: zou Willy DeVille de fouten van Sly herhalen? The Mink DeVille Band startte alvast zonder de zanger –en wij hielden ons hart vast– maar kijk, de intro was nog niet goed voorbij, of daar stond Willy al op de planken. Had ik het woord ambiance al gebruikt? En sfeer? De tent ging compleet uit de bol.

Dit was zonder enige twijfel de meest verscheiden, en mogelijks daarom ook de meest geslaagde dag van het tweede deel van het BNRFestival.

het ‘oeps’ moment

De verwachtingen waar hoog gespannen, voor het optreden van Sly and The Family Stone. Het is waarschijnlijk niet overdreven om te stellen dat het gros van het publiek gisteren naar het BNRFestival was afgezakt om Sly van dichtbij te kunnen bewonderen. Niet alleen het publiek overigens, want ook de pers was deze keer in groten getale naar de frontstage getrokken.

Kortom, iedereen was er, behalve Sly zelf. Het afsluitende optreden was zoals elke avond voorzien om 23u, maar op dat moment zat Sly nog rustig in zijn hotelkamer. Hij was –zo werd ons meegedeeld– ervan overtuigd dat zijn optreden pas om 00u zou beginnen. Iets voor middernacht begon de band te spelen, maar het zou nog tot dik kwart na twaalf duren eer Sly zijn gezicht vertoonde. De tent barstte spontaan in boegeroep uit.

Het antwoord van Sly was een niet mis te verstane ‘kiss my ass‘ (hij wees daarbij het lichaamsdeel in kwestie nadrukkelijk aan –ik heb dat hier ergens op foto), al trachtte hij daarna wat goodwil te verkrijgen door zijn ‘familie’ voor te stellen.

Nog geen half uur later verliet hij evenwel het podium: “I need a short break“. Om te pissen, een pint te drinken, of een extra lijntje te snuiven, wie weet, maar met hem verliet ook het grootste deel van de massa de tent. “Slecht”, was het meest gehoorde woord op mijn terugweg. Ik kan er nog wel wat bedenken, maar ik denk dat u de teneur wel door hebt.

Jammer voor het volk, maar ook voor de organisatie van het festival, bij wie gisterenavond ongetwijfeld grote stresspieken op te tekenen waren. Wat Sly zelf betreft kunnen we verder kort zijn: good riddance.

gisteren op het BNRF

“Kijk,” zeg ik tegen Henri die voor de eerste act met mij meegekomen is naar het BNRFestival, “ge hebt goede muziek en ge hebt slechte muziek.” Ik las even een pause dramatique in. “Dit is slechte muziek.”

Hij kijkt me vragend aan.

“Nee, je hebt gelijk,” herpak ik mij, “het is goede muziek, maar het is een slechte zangeres.”

Trijntje Oosterhuis heeft een flinterdunne stem, met een bereik dat laat vermoeden dat het niet eens een ganse toonladder beslaat. Ik heb medelijden met Burt Bacharach, wiens oeuvre ze gedurende het ganse concert door hetzelfde register haalt.

Op haar best neigt Oosterhuis naar Whitney Houston, en tijdens de Gentse Feesten zou ze op een aantal plaatsen waarschijnlijk niet verkeerd worden geprogrammeerd. Rond een uur of twee-drie, als de alcohol al rijkelijk heeft gevloeid en het publiek daardoor wat minder kritisch is geworden.

“We spelen dit liedje heel verschillend van het origineel”, zo kondigt ze Raindrops keep fallin’ on my head aan. En dan vergeet ze even de versies van Sacha Distel en Manic Street Preachers, en zingt ze het nummer gewoon wat trager.

Nee, vergeleken met Oosterhuis is Stacy Kent pure sex. Dat is lichtjes overdreven dus, tenzij u valt voor haar hoge Julie-Andrewsgehalte, maar ze had tenslotte ook Gainsbourg te bieden, “my hero tonight“.

For those of you in the audience who don’t speak French –which probably is everyone, except for that one guy. And he’s American“, besloot ze haar in rimpelloos Frans uitgevoerde nummer. Toen het gelach evenwel uitbleef had ze meteen door dat er iets moest zijn misgelopen, en ze verontschuldigde zich dan ook al snel: “I’m sorry, that just came out.” Het was haar vergeven, ze was –hoewel op veilig spelend– onderhoudend, en kwam heel professioneel maar daardoor weinig verrassend over.

Wel goed was dan weer e.s.t. De fotografen hadden ingewikkelde instructies meegekregen van presentator Wilfried Haesen. “Volgt u even, beste fotografen”, waarop hij uitlegde dat we pas vanaf het derde nummer “ons ding” mochten doen, “zonder flitslicht! En niet tijdens de stille passages.”

Het eerste nummer duurde 45 minuten.

Het tweede was relatief korter, en bovendien speelden ze een set van een dik anderhalf uur (ipv het toegestane uur en een kwartier).

Charlie Haden stond op exact dezelfde plaats als twee jaar geleden: helemaal achteraan, met zo min mogelijk licht op hem gericht. Toen was mij door een collega verteld dat hij dat opzettelijk doet om de fotografen te jennen. Ik heb snel mijn foto’s gemaakt, en was van plan om huiswaarts te gaan, maar ik kon mij maar moeilijk van het concert wegtrekken. Ik ben niet tot het einde gebleven, maar het concert was gewoon goed. Niet fenomenaal of fantastisch, maar goed. Het stond er, en het bleef overeind, in tegenstelling tot Haden zelf, die vanochtend aan een hernia werd geopereerd.