SACD

In de fnac een van de mensen van klassiek tegen een klant horen zeggen dat ze niet van plan zijn DVD-A(udio) te verkopen, maar enkel de veel betere SACD. De mens vergeleek DVD-A verder nog met de CD-i(nteractive) flop van Philips uit de tijd.

Ondertussen wordt er over de materie nog hevig doorgedebateerd op fora zoals HiFi.nl en audioforum.be.

Tsja, SACD vindt gemakkelijker ingang, al is het maar omdat je er geen SACD speler voor hoeft te hebben. De meeste uitgebrachte SACDs zijn zogenaamde hybriden, met (simpel uitgelegd) een CD en SACD laagje op de schijf. Beschik je enkel over een CD speler (zoals ikzelf), dan kun je toch nog naar de (SA)CD luisteren. De meerkanaalsweergave en andere voordelen van de SACD-opname kan je natuurlijk enkel beluisteren met een SACD speler.

Voor DVD-A heb je een specifieke DVD-A speler nodig (standaard DVD-spelers kunnen het formaat niet weergeven; of DVD-A’s ook hybriden zijn, heb ik momenteel het raden naar, maar ik betwijfel het). De meeste DVD-A spelers zijn allesspelers: CD, MP3, DVD, etc (veelal alles behalve SACD), en de technologie in die spelers is vaak minder goed dan die uit CDs (want gericht op home cinema, en niet noodzakelijk op audio). Er zijn natuurlijk uitzonderingen, en die herken je vaak reeds aan de prijs.

Voorlopig houd ik de boot alvast nog af, want de goede spelers liggen behoorlijk buiten mijn budget. Geef ze nog een jaar of vijf op het uit te vechten.

stand van zaken

Kwestie van het u een beetje aanschouwelijk te kunnen voorstellen.

Bovenstaande is een foto van een deel van mijn jazz CDs (a-d). Dit zijn ongeveer 80 CDs, en ik heb nog zo’n 20-tal schappen (+/- 1500 CDs). Momenteel zitten er een goede 200 CDs in de mediathèque

En boeken, daar heb ik absoluut geen gedacht van. Minstens nog zo’n 18 schappen (als die hierboven), dubbel gestapeld, en dan nog her en der door het huis verspreid. Ik zie er geen beginnen aan voor ik de ‘kast’ op zolder gemaakt heb.

Tegen volgend jaar deze tijd zal ik het u misschien weten te zeggen…

dolce far niente

Vakantie is zalig, en nietsdoen staat open voor interpretatie. Vandaag een beetje op ’t gemak wat isolatie gelegd, morgen misschien naar ’t stad, naar de fnac, misschien nog een beetje isolatie leggen, de zolder opmeten, de maten doorgeven aan de aannemer zodat hij de ons de nodige plankskens etc kan bezorgen, en nog wat browsen op zoek naar de perfecte CD-speler (nog steeds Opera Audio Reference CD – 2.2) en versterker (Thule Audio Spirit IA150B of Vincent SV-236 of SV-238). (Jaja, het is een obsessie aan het worden.)

audio

De finale beslissing nadert. Met 99% wordt het een combinatie van Thule Audio Spirit IA150B als versterker, en Opera audio Reference CD – 2.2 als bron (cd-speler).

Vreselijk getwijfeld tussen vanalles en nog wat, maar uiteindelijk (bijna) gekozen voor niet vanzelfsprekende aparatuur. Primare en Naim staan nog steeds hoog op het lijstje, en als ik ooit richting home cinema ga, komt er waarschijnlijk iets genre parasound halo en/of rotel, maar voorlopig vind ik niks beters (en betaalbaars) om muzikaliteit te benaderen (><geluid en/of beeld voor filmgeweld).

The joy of choice. (Zolang ik maar niet meer bij Bohes moet komen; die zaak komt nog steeds haar imago van 13 jaar geleden na.)

BTW vergeet boekskens zoals What HiFi en HiFi Choice: uiterst Brits, en zeer mainstream. Veel beter ben je dan af met het overzicht uit (het Franse) Diapason. Combineer dan verder (maar los daarvan) Diapason met Gramophone en BBC Music, en je krijgt een behoorlijk (maandelijks) overzicht van wat er reilt en zeilt de klassieke muziek. Ugh, en kijk ook op het internet natuurlijk. Of zoiets. Je kan geen bronnen genoeg hebben, zou Prof. Walter Prevenier kunnen gezegd hebben.

dvd, dvd-a, hdcd, sacd, cd

Decisions, decisions. Ik ben een beetje de mogelijkheden aan het bekijken voor een upgrade van versterker en CD-speler. Of DVD-speler. Ik zweef tussen Arcam en NAD, en soms ook wel Naim en Parasound (Halo) –al zijn die laatsten wel wat aan de dure kant.

Ik heb al lange tijd genot gehad van mijn huidige NAD (zo’n 13 jaar denk ik), maar de versterker schiet toch wat tekort voor mijn nieuwe luidsprekers. Voorlopig neig ik naar Arcam, maar dan is daar weer NAD met de C372 (150W per channel in 8 Ohm –als het daar niet mee lukt, weet ik het ook niet meer).

En dan zijn er ook A/V opties, maar dan moet je weer een DVD-speler kopen ipv een CD-speler (anders heeft het geen zin een A/V te kopen). Of we kunnen ook eerst een gewone versterker kopen met een DVD-speler ipv een CD-speler, en dan kunnen we nadien (binnen x aantal jaren) nog altijd overschakelen op een A/V versterker. (Om eerlijk te zijn vind ik het nog een beetje te vroeg voor de DVD-A en SACD toestanden –al lijkt DVD-A het te halen).

Maar koop je dan een geïntegreerde versterker of een afzonderlijke voor- en eindtrap? Of een geïntegreerde versterker waarop je later een eindtrap kan bij aansluiten om te bi-ampen?

Juist, ja.

music, maestro, please!

Het begon met de eventuele aanschaf van een nieuwe iPod. Maar het was niet alsof er iets mis is met onze huidige 1st Generation iPod –we hebben zelfs geen klagen over de batterij. Eventjes een reality check om vervolgens de ingebeelde peer pressure van de consumptiemaatschappij te negeren.

Vervolgens was er het dak. De dakpannen, zo wisten we van bij het begin, dienden vervangen te worden binnen een vijftal jaar na de aankoop van ons huis. Vervanging van het dak werd al gauw uitgebreid naar isoleren van de zolder (tijdens de kerstvakantie, samen met mijn schoonvader), en dat werd dan nog eens uitgebreid met de vervanging van het raam en de rotte steunbalk in Henri’s kamer –niet goedkoop overigens zo’n steunbalk.

Alle vensters in ons huis zijn enkelglazig (met uitzondering van de badkamer). Qua isolatie kan dat tellen, zowel wat betreft warmte, als geluid. Bovendien is een van de zijmuren op bepaalde plaatsen nogal dunnetjes, zodat we ook daar niet veilig zitten wat betreft geluid(soverlast).

Allemaal goed en wel als je daar rekening mee kan (wil ?) houden. Maar daar zit je dan als muziekfan, met een (toch wel redelijk) grote collectie CDs, voornamelijk jazz en klassiek. Naar nuances in de muziek moet je dan niet meteen zoeken, tenzij je de geburen wil laten meegenieten (vooral van het lage toongebied dan). De geluidsinstallatie in de woonkamer kan best wat hebben, maar uit respect voor de buren laten we de geluidssterkte dan ook nooit tot zijn recht komen (as in: keeping it at barely audible levels). Niet dat de geburen altijd dezelfde filosofie hanteren, maar bon, soit.

Dat brengt mij terug tot de zolder. Ik heb er namelijk genoeg van. Ik wil terug naar mijn muziek (kunnen) luisteren, inclusief nuances zoals de aanslag van Rostropovich’ strijkstok tegen de snaren van zijn cello tijdens het beluisteren van de Cello Suites van Bach. Of Lateefs aanblazen van de (dwars)fluit op Eastern Sounds.

Vandaar het project mediaruimte (whatever; geef het kind een naam). De zolder wordt geluidsarm geïsoleerd: dat betekent o.a. de ruimte aanpassen met een zwevende vloer, losgekoppelde muren, the works (waarbij ik kennis maak met een heerlijke nieuwe woordenschat zoals resilient channel, caulk, etc). Een van de twee rechte muren (we zitten op zolder, remember) wordt volledig uitgewerk met schappen, om plaats te bieden aan CDs, boeken en mogelijks ook DVDs en strips (wat naast extra geluidsisolatie ook bijdraagt tot een betere akoestiek –ben ik de enige voor wie dat woord zo vreemd gespeld lijkt?)

Als voorspel ben ik eergisteren mijn (onze) nieuwe luidsprekers gaan afhalen (B&W DM604 S3). Wat een verschil met mijn voorgaande, (20 jaar) oude Philips luidsprekers (gelukkig maar), en zelfs met onze recentere BeoLab 8000-s (die in de woonkamer blijven). Momenteel zijn ze nog gekoppeld aan mijn (13 jaar oude) NAD receiver (705) en CDspeler (502), maar ik hoop die op niet al te lange termijn te vervangen door een Arcam of Rotel systeem.

Allemaal details. Het belangrijkste is dat het doel eindelijk in zicht is. En dat het ernaar uitziet dat ik na tien jaar eindelijk opnieuw van ‘mijn’ muziek ga kunnen genieten. Als ik even egoïstisch mag zijn.

Zie ook:
_De bouw van een thuisbioscoop: deel 1deel 2
_Practical Studio Design (zipfile 630Kb -> PDF) uit Sound On Sound
_Burenlawaai: algemeen overzicht

vastgeroest

Naar aanleiding van Michel’s reactie dacht ik even dat ik vastgeroest zat in mijn traditionele Beatles repertoire. Echter “leeg van klank” en “vlak” zijn epitheta waar ik mij best in kan vinden wat betreft deze plaat (Let it be… naked).

De ganse terugweg op loop laten staan (= 2 x beluisteren), en “vlak” of “monotoon” waren inderdaad misschien wel de woorden waar ik naar zocht (naast of ipv emotieloos). Enfin, elk zijn mening gelukkig.

Vanochtend dan nog maar eens de soundtrack voor I am Sam geluisterd (ik heb de film niet gezien), kwestie eens te zien hoe erg ik vastgeroest zat. (Opgelet: This Audio CD can not be played on PCs. Noch win, noch mac.)

Een aantal (7/19) interpretaties doen mij toch niet meteen naar het kotszakje grijpen, en Nick Cave’s Let it be moet zowat de beste versie zijn die ik al heb gehoord. Helemaal gewonnen ben ik voor Heather Nova’s We can work it out.

Maar voor de rest heb ik het blijkbaar moeilijk om naar de andere versies te luisteren. Meestal is het veel te gemanieerd of gewoon saai (vlak en monotoon). Een Beatles song is eenvoudig, maar blijkbaar toch gemakkelijk te verknoeien.

Vastgeroest dus.

Vibration of the Universe

Jai (Live Forever) Guru (Teacher) De Va (Heavenly One) Om (Vibration of the Universe). (Of ook: Jaya Guru Deva Om.)

Waar internet toch weer allemaal niet goed voor is. Anyway, een tekst zoals deze heeft niet veel muziek nodig (een LSD-trip kan helpen):

Across the universe

Words are flowing out like endless rain into a paper cup,
They slither while they pass, they slip away across the universe
Pools of sorrow, waves of joy are drifting through my open mind,
Possessing and caressing me.
Jai guru de va om
Nothing’s gonna change my world,
Nothing’s gonna change my world.

Images of broken light which dance before me like a million eyes,
That call me on and on across the universe,
Thoughts meander like a restless wind inside a letter box they
Tumble blindly as they make their way
Across the universe
Jai guru de va om
Nothing’s gonna change my world,
Nothing’s gonna change my world.

Sounds of laughter shades of earth are ringing
Through my open views inviting and inciting me
Limitless undying love which shines around me like a
Million suns, it calls me on and on
Across the universe
Jai guru de va om
Nothing’s gonna change my world,
Nothing’s gonna change my world.

[bron: lyricsheaven]

let it be… gone

or -an experiment gone terribly awry

De kracht van het ganse Let it be album komt o.a. uit de spontaneÔteit die van het album afdruipt. Iets wat waarschijnlijk niet echt evident was gezien de spanningen binnen de groep, en de live versie van “Get back” was dan ook de best mogelijke manier om de Beatles mee af te sluiten.

let it be let it be let it be

Drie dagen ligt het ding nu op in de wagen (gecombineerd met luisteren naar de originele release), en ik kan echter weining of niets van dat alles op Let it be… naked terugvinden.

De tracks:

1. Get Back (2:34) (original: track 12 // 3:07 // different version)

Yawn. OK, we krijgen de volledige versie deze keer. Kan in de verste verte niet tippen aan de charme van de versie op het originele album (“…and I hope we passed the audition“).

2. Dig A Pony (3:38) (original: track 2 // 3:54 // same, edited version)

3. For You Blue (2:27) (original: track 11 // 2:33 // same, edited version)

4. The Long And Winding Road (3:34) (original: track 10 // 3:38 // same, edited version)

Zoals verwacht, deze keer dus geen strings op The Long and Winding Road, en het klinkt absoluut niet slecht. Nog steeds niet problematisch is het feit dat er ook bij het instrumentale middenstuk geen strings zijn, wel problematisch is dat het middenstuk vervangen is door een achtergronddeuntje van Billy Preston (organ). Euh. Het klinkt net als een muziekje uit een gameshow.

5. Two Of Us (3:21) (original: track 1 // 3:37 // same, edited version)

6. I’ve Got A Feeling (3:30) (original: track 8 // 3:38 // same, edited version)

Wel, er spreekt vanalles uit, behalve gevoel. De intro, errr… sucks. Het klinkt als een groep melige koorknapen. De rest kan ermee door.

7. One After 909 (2:44) (original: track 9 // 2:55 // same, edited version)

8. Don’t Let Me Down (3:18) (original: track 9 op Hey Jude // 3:35 // different version)

Don’t let me down (orig. van het Hey Jude album -is dat eigenlijk op CD verkrijgbaar ?) werd toegevoegd, zonder intro (!) in een versie opgenomen tijdens het beruchte live conert op het dak van de Apple Studios in 1969. Niet goed.

9. I Me Mine (2:21) (original: track 4 // 2:26 // same, edited version)

10. Across The Universe (3:38) (original: track 3 // 3:49 // same, edited version)

OK, dit is lang niet slecht. Misschien zelfs een klein beetje beter. De strings op de originele versie maken het allemaal een beetje overkill, en deze versie is zuiverder. De tekst van dit liedje is pure poëzie, en heeft eigenlijk verder maar weinig muzikaal decorum nodig.

11. Let It Be (3:55) (original: track 6 // 4:03 // same, edited version)

Total playing time 35:06 (orig: 35:13)
Missing: (5) Dig It // (7) Maggie Mae

Bottom line: kijk, de nieuwe versie is goedkoper dan de originele, maar mijn voorkeur gaat zonder twijfel uit naar de originele versie. Naked is misschien een leuk experiment, maar er werden een aantal verkeerde keuzes gemaakt waardoor bijna niets op dit album een added value is tegenover het bestaand materiaal. Het grootste verschil met het origineel is dat de stemmen meer op de voorgrond werden geplaatst (wat ten dele het live-effect teniet doet), en dat alles gecalibreerd werd om het meer op een hedendaags studio-album te laten gelijken. Leuk voor de fans collectioneurs, maar geef er anders uw geld niet aan uit (copy controlled bovendien).

[Release info komt van discographynet]

wir haben viele leute gemacht

(Daarjuist de Pfaffs op VTM, voor wie de associatie in de titel mist.)

Stelt u een oudere interface voor (jaren ’90), maar een gelijkaardige inhoud, en we zijn dicht in de buurt. Indertijd had ik ook alle tracks ingegeven, en zelfs de bezetting per track, maar ik ben nog niet echt overtuigd dat ik daar weer aan wil beginnen.

Ik had ook van de meeste CDs de sleeve notes overgetikt (en de covers gescand, later op het werk, op Griffo), maar daar blijven nu enkel nog restanten over (cfr een aantal Nyman albums, zoals After Extra Time).

Die links en cross references zitten zeker in de planning, maar misschien niet op track niveau. In elk geval eerst de series informatie toevoegen, en dan een eenvoudiger update systeem.

En ik heb al wat statistiekskens toegevoegd. De grootste zorg momenteel is of ik de uitgevers (publishers, record companies, etc) in een eigen tabel zou steken. Maar dan moet ik mijn catalogusnr-veld opnieuw opsplitsen…