Desondanks voorafgaande berichtgeving, kunt zich binnenkort toch weer verwachten aan meer jazzfoto’s (ik probeer mij in te houden).
Zonet heb ik immers bericht gekregen dat mijn accreditatie voor Jazz Middelheim werd aanvaard.
Het concept ‘Around The Drummer‘, Nathalie Loriers, Uri Caine (!), Nguyên Lê, Wayne Shorter, de Dizzy Gillespie All-Star Big Band, en misschien nog een jam session in De Singel.
Waar wacht u nog op? (Het weer? De files?)
Hoe zat het nu met het Blue Note Festival? Uw reporter diende zijn dagen te verdelen tussen de Gentse Feesten, het (BN) festival, en de computer, waardoor enige verslaggeving wat vertraging heeft opgelopen.
In de nasleep van de Gentse Feesten heeft menigeen zijn stem geroerd over de omvang ervan, en een mogelijke ‘oplossing’ om het bezoekersaantal de volgende jaren vooral niet meer te laten klimmen. Op bepaalde momenten waren er meer ’toeristen’ dan inwoners in Gent, en andere evenementen en festivals, zoals Polé Polé, hadden dan ook af te rekenen met een nijpend plaatsgebrek. Los van de vraag of festivals sowieso thuishoren op de Feesten, toonde Blue Note aan dat het allemaal ook ‘ruimer’ kan.
Blue Note Festival heeft om te beginnen al de locatie mee. Het is gelegen net buiten de Gentse feesten kernzone, maar dicht genoeg bij het openbaar vervoer (Sint-Pietersstation), én bereikbaar met tram 1 via de Park+Ride aan Flanders Expo. De Bijlokesite is (grotendeels) ruim genoeg om het doelpubliek aan te kunnen, zelfs al was die ruimte dit jaar beperkt door de bouw- en restauratiewerken die er momenteel plaatsvinden.
Daarnaast zit het ook snor met het concept van de programmatie. Het ‘core‘ jazz publiek wordt bediend tijdens het eerste deel (All that jazz), dat net voor de Feesten van start gaat. Goed getimed om na het festival nog volop van de Feesten zelf te kunnen genieten (van het Jong Jazztalent in Gent concours bvb). Het tweede deel, waarvoor subtiel een vraagteken achter de omschrijving werd geplaatst (All that jazz?) spreekt meer aan tot het Feestenpubliek, dat met een swingender programmatie zeker aantrekking heeft gevonden.
All that jazz
Och! Het eerste deel ging alvast goed van start. Belgiës grootste belofte, het Robin Verheyen Trio, winnaars van de Jong Jazztalent wedstrijd in 2004, mochten, samen met de McCoy Tyner Allstars, het festival openen in de concertzaal van de Bijloke. Of zoals Branford Marsalis het formuleerde: Man, you know how to play that saxophone. Now you’ve got a whole lifetime to think about what you want to say.
Wij gingen vooral op zoek naar wat we dan omschrijven als bezielde artiesten: muzikanten waarvan niet noodzakelijk het professionalisme afdroop, maar die veeleer plezier hadden in hun muziek, en dat ook konden overbrengen op het publiek. Zo onthouden we uit dit luik het zeer aanstekelijke Bert Joris Quartet, de gestreamlinede Dee Dee Bridgewater, Stefano di Battista, mr cool, Terence Blanchard, en beklagen we ons de Dave Holland Big Band te hebben gemist. Dat betekent overigens niet dat de anderen niet goed bevonden waren, enkel dat voornomende groepen net dat ietsje meer wisten te bieden. Want ook John Scofield, Richard Galliano en Don Byron zetten een uitstekende set neer.
All that jazz?
Dat het Feestenpubliek ook effectief de weg naar BNF heeft gevonden, mag duidelijk zijn. Tijdens de optredens van Van Morrison en Buena Vista Social Club, waren de voorziene 3.500 staanplaatsen in de tent gauw gevuld. Zo goed gevuld zelfs, dat een deel van het publiek vrede moest nemen met de schermen buiten, om het concert te kunnen volgen. Het tweede luik van het BNF paste dan ook (meestal) perfect in de Feesten.
Briskey, Solomon Burke, Louie Vega, Tony Joe White, Erik Truffaz, Van Morrison en Buena Vista Social Club wisten als geen ander hun publiek te bespelen. Zelf hebben we daarenboven ook nog genoten van Nouvelle Vague, Mariza, en Cassandra Wilson. Als de programmatie volgen jaar volgens dezelfde teneur wordt verdergezet, zal de organisatie een grotere tent mogen bestellen.
Special Nights
Over Joost Zweegers zijn de meningen zijn verdeeld. Terwijl bijna unaniem ’s mans durf wordt vermeld voor het aanpakken van een jazzlegende (Chet Baker), is deze reporter verheugd dat het bij die ene poging zal blijven. De zenuwen speelden hem te parten, zoals ook duidelijk bleek uit het feit dat naar het einde toe, met de das ook de stem van de zanger pas goed is losgekomen.
Van Morrison was een buitenkans: een dergelijke act voor een zo luttele som te zien krijgen, was weinige fans ontgaan. Een geslaagd concert, ware het een beetje routineus. Al was de Ierse bard uitzonderlijk goed geluimd, zo heb ik mij laten vertellen.
Wat ons betreft alvast een geslaagde editie. Het maakt er onze verwachtingen voor volgend jaar alleen maar groter op.
De vierde editie van het Blue Note Festival had plaats van 14 t/m 24 juli 2005 op de Bijlokesite. Foto’s van het festival vind u in deze twee flickr sets: deel 1: All that jazz & deel 2: All that jazz?
(Deze entry is ook terug te vinden op gent.blogt)
Hah. Eindelijk nog eens een BNF update.
Naast de ondertussen reeds ruim geadverteerde Blue Note Festival flickr set (‘All that jazz‘), heb ik er nu een tweede set bij geplaatst: ‘All that jazz?‘
Daarin vindt u foto’s van de optredens van
Lizz Wright:
Briskey:
Met o.a. Isolde Lasoen, die we nog kennen van het Jong Jazztalent vorig jaar.
Cassandra Wilson:
Louie Vega & His Elements of Life:
Club scene in ’t kwadraat. DJ en swingin’ comboleider. Geen stilzitten aan.
Solomon Burke:
The Greatest Soul Hits; spektakel alom. hey, de man heeft 21 kinderen, 74 kleinkinderen, 13 achterkleinkinderen, and the body to prove it. Ambiance in de keet!
Gaat dat zien (indien u wenst); er wordt bovendien gestadig aan toegevoegd.
Met de bekendmaking van de winnaar van Jong Jazztalent in Gent, is ook het Blue Note Festival afgesloten. Winnaar dit jaar is het Carlo Nardozza Quintet, met op de tweede en derde plaats El Stick en Olivier Juprelle. Olivier Juprelle heb ik gemist (ik heb er twee gemist dit jaar, Juprelle en het Adriaan Van de Velde Quartet), El Stick vond ik fantastisch, en het Carlo Nardozza Quintet heeft inderdaad verdiend gewonnen (foto’s volgen nog).
Rest nog een follow-up review voor gent.blogt te schrijven, (vooral) de foto’s van BNF te selecteren en voor internet klaar te stomen (PhaseOne + mijn standaard photoshop acties), en de accreditatieaanvraag voor Jazz Middelheim in te sturen (inderdaad, ik heb de smaak te pakken). Wish me luck.
(BTW: voor wie het nog niet door had, het Robin Verheyen Trio houdt u maar best in de gaten.)
Gisteren ging op het Blue Note Festival de All that jazz? reeks van start, met Briskey, Lizz Wright, Cassandra Wilson, en Solomon Burke.
Briskey was heel goed, maar zoals Terence Blanchard te vroeg geprogrammeerd (heb er enkel de laatste vier songs van gezien wegens daarvoor te lang blijven plakken op Jong Jazztalent in Gent, waar er uitsteken impro-jazz van El Stick te horen viel). Isolde Lasoen sprong vrolijk van de drums naar de vibrafoon; Dorona Albert, wat een stem; en frontman Gert Keunen rondde af.
Lizz Wright stond er gewoon. Goede presence, sterke stem (doet een beetje aan Tracy Chapman denken), en heel geschikt als aanzet naar Cassandra Wilson. Maar misschien was anderhalf uur een beetje lang.
Cassandra Wilson: ijzersterk, maar niet zo’n goed concert. Een beetje lang uitgesponnen, met lange instrumentale tussenstukken, waar het publiek die avond niet op zat te wachten. Her en der vroeg men zich af, of men niet beter Dee Dee Bridgewater en Cassandra Wilson had gewisseld in de programmatie. Bij Dee Dee zat er duidelijk meer swing in de zaak, terwijl men de indruk had dat het publiek gisterenavond veel meer op zoek was naar een stoel om comfortable naar Wilson te kunnen luisteren. Niettemin vocaal zeer sterk.
En dan is er het fenomeen Solomon Burke. Een instrumentaal openingsnummer, soul, geen jazz, waarin een stevige set muzikanten (veel koper, gitaar, basgitaar, drums en een Hammond orgel) rond een rood fluwelen troon staan opgesteld. Van Burke geen spoor. Na de intro worden de lichten gedimd, schuifelen een aantal crewmensen de scène op, met tussen hen in een breed zwart doek. Daarachter, geheel aan het oog van het publiek onttrokken, bevindt zich Solomon Burke, die in een rolstoel de scène wordt opgebracht. Rolstoel weg, daarna ook doek weg, en lo and behold, it’s the King of Soul, Mr. Solomon Burke, compleet met paars glitterpak, en een rode hermelijn op zijn schouders. De mantel wordt algauw afgegooid, waarop Burke zich in zijn troon laat vallen. En dan zijn we vertrokken voor meer dan anderhalf uur spetterend entertainment, ambiance alom, geen mens te stram die stil blijft staan.
Bovendien zonder noemenswaardige pauze tussen de liedjes. Het ene liedje amper voorbij, een korte bindtekst, en hop, we zijn weer vertrokken voor het volgende. De greatest hits of Soul, zonder adempauze. Het publiek was er gek op.
All that jazz? (dag 1), gezien in het kader van het Blue Note Festival, in De Bijloke, op maandag 18 juli. Foto’s volgen nog.
Vlakaf zeggen dat het slecht was, zou gelogen zijn. Beweren dat het een hoogvlieger was evenzeer. Maandagavond trad een bloednerveuze Joost Zweegers op voor een goed gevulde Blue Note festivaltent. De set opende instrumentaal, met toch wel de betere muzikanten van de Belgische jazz (o.a. Bert Joris en Ewout Pierreux); aan de muzikanten zou het alvast niet liggen.
Zweegers miste vooral in het begin een duidelijke richting, wat zich soms vertaalde in een beetje onvastheid. Zijn stem was eerder vlak, monotoon, zonder een zwaarder timbre met de nodige nuances. Al deed hij ijverig zijn best het gemis daaraan op te smukken met een glas whiskey en een sigaret (wat van hem nog geen Gainsbourg maakt natuurlijk).
Het contrast tussen de muzikanten en Zweegers was niet klein. Trompettist Bert Joris had zaterdag al een indrukwekkende set neergezet, en gaf maandag een al even goede interpretatie van Baker weer (die klankkleur!). Daarnaast moet ook Ewout Pierreux worden vermeld, die niet alleen zeer vakkundig Zweegers begeleidde, maar tijdens de solo’s zijn echte muzikaliteit kon voorleggen.
Na Cry me a River, ongeveer halverwege de set, ging het duidelijk beter, maar helemaal los kwam hij pas bij het tweede (laatste) bisnummer, Never back down. Een song van zijn recente CD, die (naar ik aanneem) door Frank Vaganée (van het Brussels Jazz Orchestra) van jazzy arrangementen werd voorzien, en waar hij zich duidelijk veel meer in thuisvoelde.
Kortom, Zweegers is zeker niet –zoals sommigen misschien hadden gewild– op zijn bek gegaan, al is wel gebleken dat hij zich in zijn eigen genre beter thuisvoelt. En dat lijkt me (voor beide genres) een goede zaak.
Joost Zweegers sings Chet Baker, gezien in het kader van het Blue Note Festival in De Bijloke, op maandag 18 juli. Meer foto’s vind je in deze Blue Note Festival 2005 flickr set
De meeste tijd kruipt in de selectie van de foto’s. Naast het nemen van de foto’s natuurlijk; drie keer per dag anderhalf uur op uw knieën voor een podium kruipen is niet meteen weinig (of comfortabel) te noemen. Ik blijf het echter een schitterende bezigheid vinden, en ik heb in die paar dagen al enorm veel bijgeleerd.
Toe te voegen aan het lijstje van gisteren:
Maar het is nog steeds even f*cking fantastisch.
En terwijl ik effekens tijd heb: een kleine selectie.
Richard Galliano zelf:
Zijn bassist, Larry Grenadier:
Bert Joris (sorry, de kleuren zitten niet goed):
En bassist Philippe Aerts:
Meer in Blue Note Festival 2005 flickr set.
Oeps. Ik was even mijn deadline uit het oog verloren.
Bij hoge laattijdigheid vindt u op gent.blogt de aankondiging voor de activiteiten rond het Duvel Droomschip (vooral de jazz dan).
Nog een geluk dat ik nog een heleboel foto’s van het Jong Jazztalent in Gent 2004 concours had, zodat ik in de rapte ook nog een flickr-setje heb aangemaakt.
Mocht het u interesseren.
Meer foto’s, meer muziek, meer boeken, meer strips, meer lawaai, meer vakantie!
Pieter[l|r] heeft gelijk: flickr is een groot feest. Ik zag het vroeger als een alternatief voor tpv, maar eigenlijk is het meer een aanvulling daarop. Enfin, ik bekijk hoe ik het juist ga aanwenden. Het zou goed zijn als je een badge zou kunnen maken van foto’s uit een photoset. Wreed praktisch is inderdaad de ‘contacts‘ feature, waardoor je in één oogopslag alle recente foto’s van said parties te zien krijgt. Makkelijker dan RSS (tenzij in mijn reader een feature zit die ik nog niet ontdekt heb).
Meer muziek: binnenkort start ik met wat korte CD-besprekingen of aanraders, voorzien vaan een voorbeeld-mp3, die dan maximaal of een week of zo beschikbaar blijft. Een procdure schaamteloos afgekeken van excellente muzieksites zoals daar zijn: aurgasm, Gunter likes french fries, Jazz and Conversation, Xanax Taxi, en vele andere. Think of it as december.org redux –voor de vier man die zich die site nog herinneren.
Meer boeken: op mijn nachtkastje ligt Zorro, het nieuwe epos van Isabel Allende (vanochtend gekocht in de Limerick), waarmee ik een Tessa te snel ben af geweest (tsja, had ze maar niet naar dat congres in Stockholm moeten gaan).
On an entirely different matter zijn ‘ze’ (De Lijn) dit weekend begonnen met het groots weekendoffensief om de tramsporen in onze straat te vervangen. De komende vier weekends wordt er rond de klok gewerkt, met navenante last voor de omwonenden. Niet dat ik er voorlopig ook maar iets van heb gemerkt (behalve dan dat net tijdens dit regenweekend de trams niet rijden in onze straat). Binnenkort (= volgend weekend) wat foto’s maken.
That’s it. Wat betreft de strips, ga ik straks (zodra ik mijn logon gegevens heb ontvangen) de ‘explore‘ feature van De Poort eens bekijken (misschien meer daarover later), en die vakantie, tsja, een mens moet kunnen dromen.
(BTW stay tuned volgende week, voor de fnac cadeaucheque.)
Zondag werd het seizoen 04-05 bij Opatuur afgesloten met een optreden van Tricycle. Brusselaars Tuur Florizoone (accordeon), Philippe Laloy (sax) en Vincent Noiret (contrabas) zetten de keet in vuur en vlam met een eigenzinnige interpretatie van Europese Jazz.
Centraal staat ‘beweging‘, zowel in de muziek zelf, als bij de muzikanten. Florizoone componeerde de meeste nummers, geïnspireerd door o.a. zijn omzwervingen in Brazilië, en grijpt elke kans aan om de muziek met een paar danspassen te onderstrepen. De instrumenten worden aangewend om het thema aan te duiden, het verhaal te vertellen of te begeleiden, waarbij zowel de accordeon als de bas zeer vakkundig werden ingezet als percussie-instrument.
Als voorbeeld: “Pas maintenant, je suis crevé“. Het verhaal van Mr. Champagne, een studiegenoot van Florizoone, die op een bepaald moment geïnteresseerd raakt in een Galicische schone. De vrienden treffen elkaar door Champagnes nieuwe interesse minder en minder, en wanneer Florizoone zijn makker uitnodigt om uit te gaan, krijgt hij meer dan eens “oh oui mais, pas maintenant, je suis crevé” als antwoord. Voor de bruiloft componeerde Florizoone dan maar dit lied, een gesprek tussen hemzelf (contrabas), Champagne (sopraansax) en diens Galicische verloofde (accordeon). Met als laatste waarschuwing: ‘ze babbelen nogal graag, en veel’. Wat volgt is een prachtig samenspel van het trio, dat zeer goed op elkaar is ingespeeld, waarin elk zijn verhaal brengt, over, op, onder, tussen en door elkaar heen. Fascinerend.
Laat ik nog maar even een lans breken voor locaties zoals Opatuur (en ongetwijfeld ook het Damberd, als ik ooit eens zover geraak). Er wordt intimistische, levensechte, (vaak) onversterkte muziek gebracht, met als verschrikkelijk grote troef het directe contact met de artiesten. En als rook het probleem is (er was overigens heel weinig rook, zondag), maar jazz wel uw ding, dan kan je geen betere locatie hebben dan het Duvel-droomschip (van 14u00 tot 16u00 op het Gouden Leeuwplein) tijdens de Gentse Feesten. Maar hou het stil: het is al moeilijk genoeg een plaatsje te bemachtigen.
Tricycle, gehoord bij Opatuur op zondag 22 mei 2005. Het volgende seizoen start in september, maar het café (Citadellaan 17) blijft open, elke dag van 18u tot 02u. Wie Tricycle even wil smaken, kan vanop deze pagina (legaal) vier nummers van de recent uitgebrachte CD downloaden.
(Deze entry is ook terug te vinden op gent.blogt; meer foto’s worden gepost op tpv volgende week.)