Categorie: fotografie

Het lijkt wel rangefinder-festival op Photokina (zo erg dat ik blijf verdergaan met flauwe woordspelingen). Na Leica en Cosina Voigtlander werd het nieuwe Zeiss Ikon camera systeem aangekondigd (verdeeld door Hasselblad).

In niet mis te verstane bewoordingen gaat Zeiss Ikon in de aanval tegen het Leica bastion. Getuige daarvan gevleugelde bewoordingen zoals Our passion is to create the ultimate range of M-mount lenses. en And because it features an M-mount, you can use your existing M-mount lenses and upgrade to Carl Zeiss over time.

Al hebben ze het natuurlijk nooit direct over Leica:

Q: Are ZI lenses better than other M bayonet lenses on the market?
A: Yes, we are pretty sure.

En nog:

WHY M-MOUNT? For more than 50 years now, passionate 35 mm photographers have been embracing the M-mount rangefi nder camera system.mount lenses ever made. an extremely accurate rangefinder coupling mechanism.

De camera wordt overigens gemaakt door Cosina in Japan en is beschikbaar vanaf mei 2005. Vier lenzen (van de 8 geplande) zouden onmiddellijk na Photokina op de markt worden gebracht: 50mm Planar f/2 ZM, 35mm Biogon f/2 ZM, 28mm Biogon f/2.8 ZM and 25mm Biogon f/2.8 ZM. Later volgen nog de Biogon 2.8/21 ZM, Distagon 2.8/15 ZM en de Sonnar 2/85 ZM

In al even weinig bedekte termen wordt gesproken over een mogelijks digitale variant: The lenses have already been developed taking into account the special requirements of a foreseeable digital camera and can be used with all common range-finder cameras – both digital and analog.

De mogelijkheden van de camera moeten zeker niet onderdoen voor de Leica’s: een EBL van 55.9mm –beter dan de MP en de M7; Aperture Priority; TTL; 0.74 zoeker; 1/2000 max sluitersnelheid, ook in manual mode.

Maar ik ben vreselijk benieuwd naar de prijs van dat alles.
(Hoewel er bij de FAQ staat To make the ZI-lenses affordable in price and therefore to open them to an expanded public. zal ik mij maar niet te veel illusies maken.)

[update] Er wordt gespeculeerd over 2.000 EUR of 1/3 goedkoper dan de M7

…en het zouden wel eens de laatste stuiptrekkingen kunnen zijn/worden van Leica. De concurrentie wordt er alleen maar groter op.

Op Photokina presenteerde Cosina Voigtlander twee nieuwe rangefinder cameras, de Bessa R2A en de R3A. Ze kosten allebei 499 USD (vs 2.500 USD voor de ‘gewone’ Leica M7), en moeten functioneel in niets onderdoen voor hun vijf maal duurdere ‘kozijn’ (pardon the pun) (durability is hoogst waarschijnlijk een ander verhaal).

Cosina Voigtlander introduced the Bessa R2A and R3A Leica M mount Aperture Priority Cameras. They are the identical except for the finders. The R2A has a .7 magnification finder with 35/50/75/90 framelines. The R3A has a 1:1 finder with 40/50/75/90 framelines. The Bessa 3A is the first Leica M mount film camera with a life size 1:1 finder. [Cameraquest]

De grote aantrekkingskracht van de nieuwe camera’s is ongetwijfeld de Aperture Priority These cameras join a short list of only 3 previous Leica M mount AE film cameras: Minolta CLE, Konica Hexar RF, and the current $2500 Leica M7.

In zowat alle andere features moeten de camera’s natuurlijk nog steeds onderdoen voor de Leica M (electronic shutter, no manual backup, geen DX, manual frameline selection, en nog steeds een kortere EBL dan Leica). Maar ze blijven wel vijf keer goedkoper natuurlijk.

(Nog op Photokina, presenteerde CV hun nieuwe 40/1.4 Nokton lens; kostprijs: 349 USD Some photogs especially prize the 40mm focal length a providing the best and most natural perspective for 35mm 24×36 format, including noted American photography writer Mike Johnston.)

Net de Leica photokina nieuwsbrief in de inbox gekregen. Leave it to Leica om de markt van de verzamelaars nog verder aan te spreken: vanaf heden kan u uw eigen Leica samenstellen:

The ‘Leica à la carte’ initiative will give photographers the first opportunity ever to configure their own individual Leica rangefinder camera. There are more than 4000 possible combinations of designs and features for configuring an unmistakable LEICA M7 and LEICA MP.

Startprijs (zowel voor de M7 als voor de MP): 3.450 EUR

The extensive options are not confined to the color and leather finish of the camera body. The photographer taking advantage of this offer can configure his Leica M camera in particular to suit his own practical photographic requirements. For example, he has the choice of several viewfinder magnifications, viewfinder frames and different sets of controls for the camera. The many different combination options of the Leica à la carte offer can be seen on the home page of Leica Camera AG on the Internet.

Wie het zelf eens wil proberen, hier is de directe link. Steeds de duurste opties kiezen, resulteerde in een prijskaartje van 4.200 EUR. Zonder lens welteverstaan.

En voor wie dan nog geld te besteden heeft: er zijn ook nog de Exclusive special titanium series to mark 50th anniversary of the Leica rangefinder system (een M7 in solid titanium, slechts 50 exemplaren, inclusief de 28 f2, 50 f1.4 en 90 f2, ook al in titanium, selbstverstandlich; en de LEICA OSKAR BARNACK EDITION – A piece of photographic and contemporary history in an exclusive jubilee set (grotere oplage: 1000 exemplaren).

Nog minder exotisch, maar daarom niet noodzakelijk minder prijzig, zijn er ook nog de bestaande ‘speciale’ modellen <a href="http://www.leica-camera.com/produkte/msystem/sondermodelle/anthrazit/index_e.html"MP anthracite, MP Edition LHSA, MP Edition Hermès, M6 ‘Bhumiphol’, M6 black paint. Keuze te over dus.

Och ja, en de LEICA DIGITAL-MODUL-R (The world’s first digital 35mm camera back) is uit.

Via Jan-Edward op de site van Reuters het berichtje gevonden over de foto’s die Mario Testino van Prince Harry heeft gemaakt voor zijn 20e verjaardag.

The Sun tabloid was not impressed. It said the photo looked like “a dodgy holiday snap” and attached a “quality control” sticker, saying “to improve your pictures make sure subjects look at camera.”

Ok, papa Charles zijn hoofd staat er niet volledig op, en Harry zijn gezicht staat er ook al niet goed op, want hij kijkt naar beneden. Maar miljaar, wat is de foto ontwapenend, hartelijk, spontaan. “Dju, Charles is precies ook een mens,” moest ik ongewild denken.

Dat The Sun het dus maar houdt bij page 3 –om het maar eens ad hominem te spelen.

The Digital Journalist, issue 82, August 2004 is uit. Met daarin o.a. een ’tentoonstelling’ van Greg Miller: primo amore.

The other love of his life, although hopefully a distant third, is his 8×10 view camera, which he used to produce the lyrical tableaux of Italian life that are presented here. That they are tableaux is confirmed by Webster’s definition of the word: A representation of some scene by means of persons grouped in the proper manner, placed in appropriate postures, and remaining silent and motionless.

Veel blah-blah allemaal, maar het is een min of meer correcte beschrijving van wat de foto’s weergeven. Ze zijn duidelijk ‘in beeld gezet’, gemanipuleerd, maar wel zo, dat net natuurlijk genoeg blijft dat het niet lachwekkend wordt.

Unlike the photojournalist, he uses this observed formation as the basis upon which he builds. He calls it “shoring up the picture.” It is a process that sometimes leads him to a situation that bears little similarity to the original, and although at first glance these reconstructed scenes have the appearance of a captured moment, further observation reveals their careful and methodical organization. What gives them their power is the authenticity of each gesture and stance of those portrayed; they are, to quote Webster’s, placed in appropriate postures.

Een heerlijke anecdote is ook dit:

When Greg and his wife first visited her relatives in Italy, they arrived in Calabria around 11 p.m. after having driven from Rome for several hours. Naturally, dinner was still waiting for them, as was the scene of his large extended family by marriage huddled into a kitchen, illuminated by a single, naked light bulb. It was an image that was irresistible to him and his ever-present 8×10, and although everyone concerned was tired, it had to be photographed. If this was his introduction to his new Italian family, it was also their first inkling of what it’s like to have a photographer as a relative.

En ik ben vreselijk jaloers dat die man dat allemaal durft!

Net twee Neopans 1600 ontwikkeld. En ’t was een vreselijk gedoe om ze op de reels te krijgen.

Normaal gezien is dat een fluitje van een cent: in het licht, het begin van de film uit het rolletje halen, afknippen, en dan in het donker, alles op een spoel wikkelen. Maar het wou maar niet lukken. Bij beide filmpjes, net als er zo’n 80% van het rolletje op de spoel gewikkeld was, zat alles moervast.

Warmte? Zweethandjes? Geen (echt) idee, behalve dat het beginstuk precies in een andere richting krulde dan de rest van de film. Ik heb dan maar de film volledig uit het rolletje gehaald, en zonder af te snijden het achterstuk van de film op de spoel geïntroduceerd, en zo alles erop gestoken. Zonder veel problemen –ttz het achterstuk goed op de spoel krijgen, zonder dat het voorgeknipt was, was niet evident, maar eens daar voorbij zat de film erop in not time.

Volgende keer eindelijk eerst eens mijn vier 1-jaar-oude rollen T400CN opgebruiken, dan kan (moet: C41) het fotolab voor de ontwikkeling zorgen.

Twee gerelateerde links: Mezzoblue: Design theft en
Natuurlijk moet je betalen voor Erasmusbrug in het NRC Handelsblad [via] (login nodig, maar te omzeilen via de Google identity switch)

Het artikel in het NRC is van Frank Kuitenbrouwer (bekend van o.a. het boekje Turbotaal), en is gerelateerd aan een eerder artiekl uit het AD dat te lezen is op het Architectenweb [ook al via].

Portretrecht slaat dus duidelijk niet alleen op personen maar ook op objecten (in casu kunst, in de breedste zin van het woord)? Mogen we eigenlijk nog wel iets fotograferen?

Het Robin Verheyen Trio heeft de Jong Jazztalent in Gent competitie gewonnen –ik ken te weinig van de technische kanten om daar een oordeel over te kunnen vellen. Het klonk in elk geval goed, maar ik kan hetzelfde zeggen van pakweg Sassi (waar ik onmiddellijk een CD van zou kopen) en het Gilles Repond Quartet.

Als (geplande) bonus kregen we gisteren een optreden van de winnaars van vorig jaar: The News Wing.

Geen ideale foto –ik had geen breedhoek bij– maar wel grappig: de mannen langs de ene kant, de vrouw langs de andere.

Over foto’s gesproken: de Nikkor AF 70-300 f/4-5.6G is dus best bruikbaar. Ik heb een beetje lopen twijfelen tussen (lees: sukkelen met) AF vs Manuele scherpstelling, en dan tussen AF op een bepaald punt of AF op het voorste object.

Ik ben er absoluut van overtuigd geraakt dat AFS de beste manier is (maar dan moet je wel zo’n lens hebben natuurlijk), en dat, bij gebrek daaraan, voor mij, het beter is om op de AF op een bepaald punt te betrouwen. Van AF op het voorste object raakte ik enkel gefrustreerd: de focus kwam op het verkeerde moment op de verkeerde plaats, waardoor ik een aantal shots heb gemist.

Manueel was voor mij nog erger, want: ik heb een bril/lenzen nodig, en tijdens de Feesten heb ik die bewust thuisgelaten. Dat zorgt er echter voor dat ik mijn ogen niet volledig kan betrouwen om scherp te stellen (en de dioptrie regelaar aan de camera verschuift voortdurend). De zoeker werkt bovendien ook niet echt mee, want van een split screen scherpstelling, zoals bij de F301 of de Leica, is helemaal geen sprake.

Zou ik –indien ik het geld had– onmiddellijk naar de winkel lopen en de Nikkor AF-S VR 70-200 f/2.8G IF-ED kopen? Nee. Hoewel ik –afgaande op de reviews en de specs– overtuigd ben van de superioriteit van het objectief, ben ik niet overtuigd of de Nikkor AF-S VR 70-200 f/2.8G IF-ED voor mij een prioriteit is. De Nikkor AF 70-300 f/4-5.6G gaf mij een zeer geschikt bereik, maar ik heb het vooral ook het bereik van pakweg de Nikkor AF-S VR 24-120 f/3.5-5.6G IF-ED vreselijk gemist. Ik had de keuze tussen voortdurend lenzen wisselen, of vasthouden aan de 70-300 range, en hoewel ik (duidelijk) voor de laatste heb gekozen, heb ik daardoor toch behoorlijk wat goede shots gemist.

Dus ik ga maar weer een tijdje specificaties vergelijken tussen de Nikkor AF-S VR 24-120 f/3.5-5.6G IF-ED en de Nikkor AF-S DX 17-55mm f/2.8G. (Zoals, wat weegt door: f/2.8 of 120mm? DX of niet?)

En de Patersholfeesten komen eraan.

Gisteren was ik dus net te laat voor deelname aan de fotowedstrijd van de Genste Feesten. De foto’s telden echter mee voor vandaag, en lo and behold: we have a winner.

Ziehier de winnende foto 25 juli; en ook de andere twee inzendingen [één, twee] werden vermeld (betere versies hier, hier en hier).

Ik heb zowaar een klein vreugdedansje gemaakt. In de infotent op ’t Emile Braunplein. Hmm.