Categorie: film en televisie

niet langer bedrogen

Deel drie in de saga van de François Ozon Box [1 & 2].

Zondag had ik nog even teruggemaild naar ABC Distributie (het kantoor in Antwerpen). Dat ik nog steeds nieuwsgierig was naar hoe mijn ‘probleem’ zou worden opgelost. Naar aanleiding van mijn mail/klacht werd een reminder gestuurd naar de retailers, met het verzoek de klant zo duidelijk te informeren, zo was het antwoord waar ik geen stap mee verder was. Dus mailde ik vanochtend nog eens.

Wat betreft de stickers (nogmaals, op mijn box was geen sticker bevestigd), kan ik uit de tekst in uw e-mail (Le temps qui reste in uw bioskoop 30/11 uw dvd verkrijgbaar vanaf mei 2006) niet opmaken of de 8e DVD afzonderlijk dient worden aangekocht. Volgens uw e-mail staat er immers uw dvd verkrijgbaar vanaf mei 2006, waaruit ik hooguit kan afleiden dat de 8e DVD pas in mei 2006 beschikbaar is (met een bon af te halen ?); volgens uw tekst staat er NIET dat de DVD afzonderlijk dient worden aangekocht!

Een uurtje later kwam het verlossende antwoord:

Dat is ook zo. U kan de dvd afhalen vanaf mei 2006. Hou uw aankoopbewijs bij en de dvd zal perfect passen in de slimcase en zo zal uw dvd box van Ozon volledig zijn.

Voila. Opgelost. In mei vervolledigen wij onze box. U hebt uw aankoopbewijs toch ook nog? (Ik heb het mijne uit de vuilbak gevist toen ik de lege slimcase aantrof.)

meer bedrog

Wel, (om verder in te pikken op Rogiers opmerking) ik heb de distributeurs van de François Ozon-box gecontacteerd. De box vermeldt Homescreen, en op hun website staan keurig een aantal e-mail adressen vermeld. Ik kruip in mijn pen mailbox:

Tot mijn grote ontgoocheling merkte ik na aankoop van de François Ozon Box ‘8 films’, dat er slechts 7 films in de box aanwezig waren. De film ‘Le temps qui reste’ ontbrak. Nu wil ik best begrip opbrengen voor het feit dat de film pas recent in de bioscoop gereleased werd, maar uw box vermeld 8 films, en niet 7. In België kennen we zoiets als de wet op Handelspraktijken, die stipuleert dat de consument moet worden ingelicht “over prijzen, hoeveelheden, samenstelling en karakteristieken van de talloze producten en diensten die hen op de markt worden aangeboden. Dwingende wetgeving schrijft voor dat de etikettering de genoemde informatie moet bevatten.”

In het geval van de François Ozon Box ‘8 films’ is er sprake van 8 films, en geen 7. Misschien is het uw bedoeling dat de consument bij de release van de laatste DVD met het aankoopbewijs van de Box die achtste film gratis kan afhalen?

Ik verstuur de mail op zondagavond (vorige week), en lo and behold maandagmorgen krijg ik reeds een antwoord:

U kunt het beste contact opnemen met ons kantoor in Antwerpen aangaande de verdere afhandeling. Maar alvast een korte uitleg: U heeft betaald in een pre-marketing aktie voor 7 films van Ozon. Er is afgeproken met de verkooppunten dat zij dit heel duidelijk zouden communiceren aan alle fans van het werk van Francois Ozon, wij hebben ook stickers geleverd die op de boxen moeten zitten waarop staat dat er nu maar 7 films in de box zitten. Het spijt ons bijzonder dat deze communicatie te kort geschoten heeft.

Zeer vriendelijk, en bijna op hetzelfde moment krijg ik ook een antwoord van ABC Distributie (het kantoor in Antwerpen):

Er zitten inderdaad alle films in excepté Le Temps qui reste die sinds 30/11 in de bioskoop speelt. Een sticker plakt op de box met de tekst: Le temps qui reste in uw bioskoop 30/11 uw dvd verkrijgbaar vanaf mei 2006.Hebt u deze niet op de doos? Laat u weten of deze ontbreekt. Waar hebt u de film gekocht?

We hebben afgesproken om deze zo te verkopen als cadeaubox voor de eindejaarsdagen. Dit is duidelijk gemaakt aan de retailers waar wij de box aan hebben verkocht. Maar ik zal er nogmaals bij de aankopers op wijzen dat de verkopers in de winkels goed geïnformeerd moeten zijn en op de sticker wijzen.

Een sticker kleefde er evenwel niet op mijn box, en hoewel ik ogenblik de gewenste details aan de distributeur doorspeel, krijg ik achteraf geen respons meer. Waardoor ik nog steeds met zeven films in een geadverteerde box van acht zit. Niet echt proper, blijf ik volhouden. (Dus ik probeer nog maar eens.)

match point

Voor Match Point is Woody Allen de Grote Plas overgestoken; het is de eerste keer dat 70-jarige regisseur een film volledig in London draaide. De film is dan ook een Britse productie, gefinancierd door o.a. BBC Films en Bank of Ireland, die –in tegenstelling tot de Amerikaanse productiehuizen– Allen de nodige vrijheid konden garanderen bij het maken van zijn film. Die Britse samenwerking is de regisseur zodanig bevallen dat hij ondertussen onder dezelfde voorwaarden reeds een tweede film heeft opgenomen (Scoop). Ook in die film werd actrice Scarlett Johansson een hoofdrol toebedeeld.

Chris Wilton (Jonathan Rhys-Meyers), een tennisspeler die het pro circuit heeft verlaten, komt in Londen aan de bak als tennisleraar. Hij ontmoet er Tom Hewett (Matthew Goode), en door hun gedeelde interesse voor opera’s klikt het meteen. Tom loodst Chris niet alleen de opera binnen, waar zijn ouders over een box beschikken, maar introduceert hem ten huize Hewett bij zijn ouders en zijn zuster, Chloe (Emily Mortimer). Chloe voelt zich meteen aangetrokken tot Chris, en de interesse lijkt wederzijds. Het komt tot een romance tussen beiden, maar dan ontmoet Chris, op een feestje bij de Hewetts, Nola (Scarlett Johansson), de verloofde van Tom.

Still from the movie

Alle ingrediënten voor een goede en onderhoudende film zijn aanwezig: verwikkelingen, spannende intriges, en de moeilijke keuze van Tom tussen Chloe en Nola. Op sommige momenten lost de film de verwachtingen ook in (vooral naar het einde toe), maar het grootste deel overstijgt de middelmaat niet. Match Point wordt vooral gedragen door de reputatie van de Allen en Johansson, maar de regisseur mist een aantal (eigen) voorzetten.

Zo zien we herhaaldelijk een poging tot verdere integratie van het opera thema in de film, aarzelt Allen tussen drama, thriller en komedie, waarbij helaas geen van de drie fatsoenlijk worden uitgewerkt. Vooral in het middenstuk haalt Match Point amper het niveau van de betere TV-film, maar op het einde wordt veel goed gemaakt. Geslaagd is de introductie van Detective Banner (James Nesbitt) waarmee toch nog een stukje van de oude Allen humor de film binnensluipt.

Dat alles maakt van Match Point geen film die u moét gezien hebben. De film is onderhoudend en bevat de nodige hoogtepunten, maar er draait momenteel beter werk in de Gentse zalen.

Match Point van Woody Allen met Scarlett Johansson en Jonathan Rhys-Meyers, te zien in Sphinx (Sint Michielshelling).

(Deze entry is ook terug te vinden op gent.blogt)

Caché

Wie destijds onder de indruk was van Hanekes La Pianiste, komt ook met Caché zeker aan zijn trekken. De regisseur maakt gebruik van dezelfde koele afstandelijkheid bij het filmen, wat resulteert in een hyperrealistische stijl waarbij de kijker een gevoel van objectiviteit wordt opgedrongen. De scènes worden nuchter –sommigen zouden zeggen: saai– neergezet, waardoor de confrontatie des te beklijvender wordt. Er is alvast één scène die wij niet licht zullen vergeten.

De film mag al worden voorgesteld als een thriller of detective, in wezen schotelt Haneke enkel een tranche de vie voor. In deze film vindt u geen inleiding, geen einde; er worden geen oplossingen aangereikt, en aan het einde blijft de kijker enkel achter met meer vragen dan bij het begin. Het beste kan men zich op dat moment waarschijnlijk nog identificeren met Anne (Juliette Binoche), de vrouw van hoofdpersoon Georges Laurent (Daniel Auteuil), die beiden zeer puike acteerprestaties neerzetten.

still from the movie

De film begint heel abrupt: op een op het eerste gezicht statisch beeld verschijnt regel per regel de credits. Achteraf blijkt dat dit beeld een video-opname is van het huis van de Laurents, maar geen van de bewoners heeft ook maar enig idee wie de beelden zou hebben gemaakt. Niet alleen ontvangen ze nog meer tapes, maar de tapes worden ook steeds persoonlijker, en lijken zich toe te spitsen op een gebeurtenis uit de kindertijd van Georges.

Caché is een film zonder soundtrack. Dat valt het meeste op bij het begin van de film waarin de kijker slechts geleidelijk aan wordt betrokken (‘hoe, is de film al begonnen?’), en bij een paar cruciale scènes, waarbij de modale bioscoopbezoeker tegenwoordig muziek verwácht. Dit maakt het voor de regisseur en de acteurs enerzijds des te moeilijker een intrigerende film neer te zetten, maar anderzijds valt het op dat –op voorwaarde dat we goede acteurs hebben– die soundtrack helemaal geen noodzaak hoeft te zijn.

Het minste wat je van Caché kan zeggen is dat het een goed gemaakte, intrigerende film is, met sterke cast. De film balanceert soms op het randje van het saaie, maar weet door de geslaagde plotopbouw en de sterke acteurs toch telkens weer de spanning op te bouwen.

Caché van Michael Haneke met Daniel Auteuil en Juliette Binoche, te zien in Sphinx (Sint Michielshelling).

bedrog

Vorige week waren we verschrikkelijk tevreden met onze vondst in de fnac. het was ten andere bijna anderhalve maand geleden dat we ’s zaterdags nog eens naar de fnac getrokken waren, en hopelijk duurt het weer net zolang tot de volgende. Niet dat ik niet graag naar de fnac ga (du-uh), maar ’t is al dat geld altijd. Een mens zou al van minder naar adem happen, al heb ik het alleen maar aan mijzelf te danken natuurlijk (ik had bijna geschreven ‘we’, maar ik vrees dat voornamelijk ik de oorzaak een reden van de film & CD-uitgaven ben –boeken daarentegen).

Soit deze keer waren we beiden tevreden, want we zijn nogal fans van François Ozon. Eindelijk hadden we Les amants criminels te pakken, en in de rekken prijkte nog steeds 5X2 (20+ EUR, en dat is voor ons boven de limiet). Tot we bij de verzamelaars de 8 DVD-box (aptly named) 8 films (Frans, niet Engels) ontdekten. 79 EUR. Ugh.

Maar wacht eens. 79 EUR voor 8 films, dat is 10 EUR per film. De kostprijs voor Les amants criminels lag daar al boven, en met 5X2 boven de 20 EUR was de rekening gauw gemaakt. Meenemen die handel.

Tot we aan de kassa kwamen en ons voor de box slechts 59,95 EUR werd aangerekend. Voordeel voor leden, weet u wel. Het kon niet meer stuk.

Of toch wel. Want wat blijkt, wanneer wij thuis met nauwelijks ingehouden geestdrift de box van zijn verpakking ontdoen, om alle doosjes toch maar eens één voor één te kunnen openmaken? Het doosje van Le temps qui reste is leeg. Leeg zeg ik u. Hoewel er op de verpakking duidelijk staat 8 films, met een grote blauwe achte op een maagdelijk witte achtergrond. Leeg.

Gelukkig is er Fnacman, waar op pagina 38 de Ozon box aangeprijsd staat als:

Luxueze verzameldoos met de 7 bestaande films en ruimte voor ‘Le temps qui reste’, de nieuwe film die in november 2005 in de bioscoopzalen verschijnt.

Euh. Excuseer, maar dat staat niet op die doos vermeld. Nergens op die doos, en al evenmin ergens op of in het hoesje van ‘Le temps qui reste’.

Boerenbedrog! Aftroggelaars! Leugenaars! Geldafzetters! Grootschalige fraude! Waar is de wet op de bedrieglijke praktijken hier ergens.

[Update] Hah! Handelspraktijken en Waar en hoe klacht indienen?

films 200511

Zie ook vorige maand:

* te vermijden / ** genietbaar / *** onderhoudend / **** aanrader // ***** onmisbaar

Waarbij de vijf sterren slechts uitzonderlijk worden gegeven; de eigenlijke rating is dus een score van 1 tot 4.

  1. Boogie Nights (Paul Thomas Anderson) **
    Het begint als een pastiche, en naar het einde toe wordt het plots een Serieuze Film, maar dan is het natuurlijk al veel te laat, en heeft het ding alle credibiliteit verloren. Soms grappig, soms goed, maar niet (of toch weinig) consequent. Potentieel goede film, maar lost de verwachtingen niet in.
  2. Deep Throat (Gerard Damiano) *
    Juffrouw slaagt er maar niet in orgasme te krijgen, tot ze bij een psychiater aanklopt. Die weet haar te vertellen dat ze niet over een clitoris beschikt; tenminste toch niet waar hij zou moeten zitten. Verder onderzoek toont immers aan dat haar clitoris zich achteraan haar keel bevindt. Rond dit verhaal worden seksscènes gebouwd, die destijds misschien zeer ‘bevrijdend’ waren, maar vandaag vooral saai overkomen. Niettemin een historisch belangrijke film.
  3. Crash (Gerard Damiano) ***
    Goede film, een beetje over-hyped.
  4. Final Destination 2 (David R. Ellis) **
    Voorspelbaar natuurlijk, met een totaal absurd einde. En voor wie er alsnog geen genoeg kan van krijgen: geen nood, er is een derde op komst.
  5. 10 jaar “Leuven Kort” (various) **
    21 regisseurs vertellen hun (kort)verhaal. Dat gaat van goed naar slecht naar domdwaze kitsch. Meer dan 4,5 uur film schreeuwt het op de voorkant, en dat was eigenlijk best wat korter geweest.
  6. Carnages (Delphine Gleize) **
    Een stier wordt na zijn ‘overlijden’ in de arena in stukken gehakt. Zijn resten, die over België, Frankrijk en Spanje worden verdeeld, blijken een heleboel mensen samen te brengen. Goed concept, soms (te) slordig uitgewerkt.

met uw hoofd in een bankschroef

Nog even over dat Adoptierecht voor homo’s, waarover ik het zaterdag al (heel) kort had.

Gaby Stroecken vindt dat er slechts één (1) persoon een band met de baby kan hebben, en dat is de biologische moeder. Nu ben ik zelf geen biologische moeder –bij een laatste check-up bleek ik zelfs geen vrouw te zijn– dus kan ik mij op geen enkele manier uitspreken over de door Stroecken hier aangehaalde band. Wat meer is, mevr. Stroecken kan dat ook niet, want wat blijkt tijdens het interview? Mevrouw Stroecken is haar ganse leven reeds kinderloos gebleven. We kunnen haar alvast niet verwijten een ervaringsdeskundige te zijn. (En aan deze uitspraak is geen enkel oordeel over haar kinderloosheid verbonden.)

De man, zo schemerde tussen de regels door, is voor Stroecken niet meer dan een spermadonor. Een zaadlozer, die in haar denkwereld vermoedelijk na de geslachtsdaad wordt verorberd, om plaats te maken voor de moeder en haar kind, als epicentrum van de maatschappij.

Want lesbische koppels kunnen best wel kinderen krijgen in haar visie. Op voorwaarde tenminste dat een van beide vrouwen op een of andere manier wordt bezwangerd (hoe klinischer, hoe beter), en haar zwangerschap kan uitdragen. Die lesbisch-biologsiche moeder moet dan het voogdijschap van het kind krijgen, met de tweede moeder als appendix.

Homokoppels, kunnen helemaal niet voor een kind zorgen, vindt Stroecken. Mannen kunnen geen band hebben met hun kind, adoptie is dus des duivels. In een normaal zal het ook maar beter de vader zijn die komt te sterven, zodat de vrouw de zorg en opvoeding van haar kinderen kan verder zetten.

Naïef kun je zo’n instelling bezwaarlijk noemen.

inhaalbeweging

Maandag moet zowat de drukste tv-avond van de week zijn. Op die avond krijgen we immers zowel Lost als Rome voorgeschoteld. En als ik dan, zoals deze week, net op die dag nog eens naar een ‘vergadering’ moet dan staan we voor een moeilijke keuze.

Tenzij er een bereidwillige ziel kan worden gevonden, die ervoor heeft gezorgd dat ik enkel Lost had op te nemen, waardoor ik vanochtend op de treinrit van Gent naar Brussel, de derde episode van Rome heb kunnen bekijken. Op de PSP.

We onthouden de volgende dialoog, tussen Titus Pullo (Ray Stevenson) en Lucius Vorenus (Kevin McKidd). Lucius is verschrikkelijk verliefd op zijn (eigen) vrouw (Niobe), maar heeft geen idee hoe hij ervoor kan zorgen dat zij ook van hem gaat (blijft) houden.

I love her. I require that she loves me also else I am merely her slave.

Daarom verzoekt hij Titus hem te helpen ervoor te zorgen dat Niobe hem liefheeft. Titus komt met een aantal tips af waaronder dit:

Also. Very important. When you couple with her there’s the spot just above her cunt, like a little button. Now. Attend to that button and she will open up like a flower.

Lucius aanhoort met groeiende verbazing Titus’ betoog, tot hij hem gevexeerd vraagt:

How do you know this about Niobe?

Waarop Titus vol ongeloof uitroept:

All women have them! Ask anyone.

het meest ongelezen boek (de resultaten)

Herinnert u zich nog deze entry over de zoektocht van het programma Wild Geruchten naar Het meest ongelezen boek? De jury heeft gedelibereerd, en de resulaten zijn binnen en werden overigens reeds bekend gemaakt tijdens de live uitzending vanop de boekenbeurs op 11 november.

Het geannoteerde lijstje (zoals voor De Vergeelde Boekenlegger:

(NG = Niet Gelezen; andere rating zoals bij het maandelijkse boekenoverzicht.)

  1. Het verdriet van België (Hugo Claus) ***
    Gelezen, omdat ik mij ertoe veplicht voelde, als Germanist. Ik herinner er mij geen letter meer van.
  2. De slinger van Foucault (Umberto Eco) NG
    Nog steeds niet gelezen.
  3. Duivelsverzen (Salman Rushdie) NG
    Nog steeds niet gelezen, zelfs niet gekocht.
  4. De bijbel ****
    Hebben we het overigens over Oude of Nieuwe Testament? En wat met de apocriefen? Soit, ik heb het meeste wel gelezen, en vaak dan nog in verschillende versies. Net zoals Griekse Mythen en Sagen van Gustav Schwab een onontbeerlijk stuk van onze cultuur.
  5. Ulysses (James Joyce) ***
    Net zoals Het verdriet van België vond ik Ulysses verplichte lectuur voor een Germanist. Ik vond A Portrait of the Artist as a Young Man leuker om lezen.
  6. De kleine vriend (Donna Tartt) NG
    Nog steeds een Groot Koffietafelboek™. Letterlijk.
  7. De naam van de roos (Umberto Eco) ***(*)
    Heerlijke beschrijvingen.
  8. In de ban van de ring (J.R.R. Tolkien) ***(*)
    Blijft genieten.
  9. De wereld van Sofie (Jostein Gaardner) NG
    Niet gelezen, niet gekocht. Zeer onwaarschijnlijk dat ik dit alsnog lees.
  10. Tongkat (Peter Verhelst) NG
    Niet gelezen, niet gekocht. De aanschaf hangt af van mijn appreciatie van Zwerm.