“Ja, en als ik niet braaf ben, vlieg ik op zolder zeker? Hahahaha.”
-Neenee, deze keer vlieg je in de oude mazoutketel, in de kelder.
“Wat is dat, mazout?”
-Dat is brandstof, een beetje zoals benzine, maar dan voor de verwarming. Je hebt ook nog diesel bijvoorbeeld.
“Wat is dat, diesel?”
-Sommige auto’s hebben diesel ipv benzine als brandstof. En je hebt ook nog kerosine.
“Ja eeeiii maar dat is voor vliegtuigen hé papa. Of weet jij dat niet misschien?”
-…
Waarin het duidelijk wordt dat ik eigenlijk maar beter wat uit de stad wegblijf. Of toch op zijn minst uit de fnac.
De plundertocht vandaag resulteerde in de aankoop van drie boeken, vier CDs, en twee DVDs. En dan nog vier tijdschriften. En drie Moleskines. En dan heb ik nog de helft teruggelegd voor ik bij de kassa’s kwam.
(En volgende week raak ik waarschijnlijk tot in de fnac in Brussel. Arrrgh.)
“Vanavond zal mumbel mumbel oefenen mumble.”
-Watte?
Vroeg ik met een kletsnat hoofd van onder de douche.
“Dat ik vanavond ne keer op uw poepke zal oefenen.”
Woeha! Dionysische taferelen tekenden zich in mijn hoofd af. Mijn ratio besloot toch maar even sceptisch te blijven.
-Zolang er geen naalden aan te pas komen, is het goed.
“Neenee. Een botboor.”
-…
“Maar niet echt natuurlijk.”
[update: “Dat de mensen zich misschien geen Dionysiche maar misschien wel ándere taferelen kunnen voorstellen als ze niet weten dat ik arts ben.” -Pfff.]
Dat was de titel van de e-mail die vanochtend in mijn inbox zat. Ik dacht al(weer), wat heb ik nu mispeuterd (duidelijk last van een slecht geweten).
Bij vervoer van een patiënt op bed, is Tessa met haar voet onder dat bed gesukkeld. Resultaat:
Vreselijke pijn, die alsmaar erger werd. […] Op de foto gelukkig niets gebroken, maar wel een zware distorsie (verzwikking). Alweer een
arbeidsongeval… Ik moet pijnstillers nemen, en heb een steunverband.
En ze heeft vannacht nog een wacht te gaan.
Niet die van Planck, Boltzmann of Faraday, of het getal van Avogadro, maar ik heb het over sport. Sportverslagen, om precies te zijn. Ik kan mij zo terug verplaatsen naar de Paardenstraat (voor de eerste tien jaren van mijn leven).
BRT1 is nu radio1 geworden, maar de sportverslagen (vooral voetbal) op zondag blijken nog steeds de hoofdmoot uit te maken. Pavlov zegt mij daardoor dat het dra etenstijd is –sandwichen met préparé geloof ik. Daarna is het Alias Smith and Jones (of Space 1999), gevolgd door Van Pool tot Evenaar, gepresenteerd door Nand Baert, van wie mijn moeder beweerde dat hij verderop in de straat woonde.
All this, en ik heb gewoon de radio opgezet.
Neen, beste lezer, ik had het winteruur niet uit het oog verloren. Goed, bijna was ik ervan overtuigd geraakt dat de omzetting van zondag op maandag ging plaatsvinden ipv deze nacht, maar het gesproken en verbeelde nieuws, teletext en de krantensites hadden mij wat dat betreft al gauw terug op het juiste pad gebracht.
Alle niet aan een of andere vorm van automatische synchronisatie verbonden klokken (en alarmpjes) werden een uur teruggedraaid (of 11 uur vooruit), of dat dachten we toch. Want om 7 uur stipt hoorden wij kousevoetjes in de kamer boven de onze. Een deur ging open, kousevoetjes in de traphal, gevolgd gefrutsel aan onze slaapkamerdeur.
Henri stak zijn hoofdje binnen in de kamer, zag het uur op de ledjes van de videorecorder, en bleef vertwijfeld staan. We hoorden de radertjes in zijn hoofdje draaien. Een beetje verder de kamer in, schoortvoetend, een blik op onze alarmklok.
“Papa?”
-…
“Papa, mijn… papa, mijn klokje… acht uur. Papa, ik denk dat mijn klokje niet juist staat.”
Goedemorgen, iedereen.
Niet gemakkelijk, uw zoon meegeven met uw schoonvader, terwijl hij huilend in uw armen hangt (uw zoon dan, niet uw schoonvader).
“Ik wil bij mijn papa blijven!”
En dan denk je toch wel even “fucking filmfestival“.
(Al zal het binnen een uurtje hopelijk wel over zijn –bij beiden.)
’t Is Henri zijnen toer: koorts, niet eten, en om vijf uur voor tv op mijn schoot in slaap gevallen. Gisteren nog vol energie, vandaag uitgeput.
Hopelijk is het ook zo’n now you have it, now you don’t beest, want zijn sociale agenda voor ’t weekend was weer goed gevuld. Morgen een verjaardagsfeestje, zondag flikkendag. (“Maar papa, als ik morgen nog zo ziek ben, kunnen jullie mij dan niet zo met de auto naar het feest voeren en dan naar binnen dragen?”)
Ondertussen zit Tessa nog steeds thuis van die whiplash. Vandaag scans en foto’s laten nemen (o.a. botscan), waarop duidelijk te zien was dat er iets mis was ter hoogte van de derde wervel (te veel compressie, om maar iets te zeggen). De dokters wilden er zich niet over uitspreken, dus moeten we wachten tot de proffen zich over de foto’s hebben gebogen. Volgende week. En dan zijn er ook meer consultaties. Laat ons hopen dat het een storm(pje) in een glas water is.
“Allez, gaat gij mij nu die tetanos-shot geven?”
– Huh? Wie is hier eigenlijk den dokter?
“Ik kan het toch moeilijk aan mijn eigen geven…”
Eergisteren kreeg ik van mijn privé arts mijn tienjaarlijkse tetanos inenting (tegenwoordig samen verpakt met een gelijkaardig voorbehoedsmiddel tegen difterie). Het leek mij toen opportuun: het medicijn lag al een week of zo in onze ijskast te onderkoelen, en ik was net daags tevoren begonnen aan de ‘groten opkuis’ van onzen hof (meer daarover later –denk ik). Kortom: tetanosrisico’s alom (let op het subtiele binnenrijm).
Even de broek afsteken, ’t klein kind uithangen uit schrik voor de prik, niks gevoeld, en gelijk nen groten in den hof gaan verderwerken. (Maar geen lekstok gekregen van mevrouw den docteur.)
Toegegeven, Tessa kon moeilijk in haar eigen derrière gaan prikken. Ik al evenmin, om eerlijk te blijven: als het dan misgaat, kan ze immers niet overnemen en corrigeren. In de arm dan maar.
– Enne, hoe diep moet ik steken?
“Intramusculair.”
– Jaja, en hoe diep is dat?
“Nijp mijn vel hier zowat samen, kijk zo, en dan reinigen met ontsmettingsalcohol, en dan steken.”
– Errrr…
“Och, ’t is al goed, geef hier…”
Naald erin, vaccin in de spier, naald eruit.
“En nu nog ne keer duwen, en wat wrijven, zodat het middel wat verdeeld wordt. Allez, zo.”
Eh voila, gedaan. En anders dan ne keer in haar vel genepen en met een watteke vol ontsmettingsalcohol gewreven, heb ik niks gedaan.
“Broekschijter,” zei ze nog net niet, maar ik zag het haar zo denken.
Tsja. Voor de mensen die zich zouden afvragen wat er gebeurt als de MUG in een ongeval betrokken raakt: dan sturen ze gewoon een andere.
Gisteren was het zover: Tessa was als MUGarts opgeroepen voor een ‘gebeurlijk ongeval’ ergens ten lande, en voorwaar, op een van de stillere wegjes ten westen van Gent, raakte hun voertuig in een ongeval betrokken.
Resultaat: MUG perte totale (ander voertuig ook, denk ik), en alle inzittenden in min of meerdere mate gewond. In Tessa’s geval een whiplash, dus ze is vijf dagen thuis, en zit hier te niksen met zo’n dikke halsband.
(En nu weet ik ook wat het is een telefoon te krijgen: “liefje, ik heb een ongeval gehad…”)
Het had allemaal veel erger kunnen zijn (pleegt men dan te zeggen).