Auteur: bruno

vergeet barbara

Gisteren, op die Academische Zitting dus, een paar bekend klinkende namen gehoord, zoals Dominique Baeten, Bruno Van Vlem, en Wim Waelput. Allemaal Barbaristen, allemaal gedoctoreerd in de geneeskunde.

Tijdens de receptie met Wim een praatje geslaan. Wim en ik namen, samen met zijn broers, en de dochter van een leraar op SB, ’s avonds, en vaak ook ’s ochtends, dezelfde bus. Wim nam de bus van (of tot) de Dampoort, waar hij zijn aansluiting met de trein had. Nu ik eraan denk, stapten wij ’s ochtends vaak af aan de Dampoort om daar te wachten tot Wims trein er was.

Leuke babbel, maar aan het hoofdstuk ‘en wie ken/zie jij nog van SB‘ gekomen, blijkt plots dat er al een aantal mutual acquaintances overleden zijn. Ik was er even niet goed van. Twee leraren, Van Herreweghe, dat wist ik al (de man die mij Engels heeft geleerd); maar ook Van Herreweghen (ik weet niet of beide namen correct geschreven zijn), leraar L.O.; de vrouw van een godsdienstleraar; een medeleerling (tc); en dan is er nog fdw die vorig jaar met vrouw en kinderen ergens in of boven Zuid-Amerika verongelukt is.

En we zijn nog maar net de dertig wat voorbij.

academische zitting

Gisterenavond waren we uitgenodigd op een Academische Zitting van de Faculteit Geneeskunde en Gezondheidswetenschappen. Op de agenda stond o.a. de huldiging gedoctoreerden 2001 en 2002, door Prof. dr. E. Veys, coördinator Facultaire Doctoraatscommissie; en vermits Tessa zich sinds vorig jaar Doctor in Genees-, Heel- en nog-iets-kunde kan heten…

Fun. Het gaat er heel statig aan toe, op zo’n zitting. Eerst gaan de genodigden binnen, de meeste mensen hebben een gereserveerde plaats, en dan komt de blijde intrede van het geprofte. Kompleet met wambuis en al.

(De meesten hadden een roze-rode afzoming, maar er waren er enkele die een groene zoom en ditto kwastjes aan hun traditionele kledij hadden. Some kind of pecking order?)

(Bovendien waren er twee proffen uit een Finse universiteit, die een Gouden Medaille en Diploma in ontvangst mochten nemen, en hun traditionele klederdracht vereiste duidelijk een hoed. Zo’n soort hoedje als men wel eens op een koetsier pleegt te zien.)

(Over pecking order gesproken, naast de kleuren waren er ook een aantal met een soortement barret, ook al in verschillende groottes etc…)

De twee-en-een-half-uur durende zitting werd opgeluisterd door de Medical Faculty Band, die voor het tweede deel werd aangevuld door een zeker PVC (niemand minder dan Prof. dr. P. Van Cauwenberge, Decaan van de Faculteit). Blijkt die mens al een CD te hebben ook. Errrmmm… laat het ons maar niet over de muzikale gedeelte van de zitting hebben.

Het Belgisch Volkslied en de Vlaamsche Leeuw aan het eind van de zitting verwees mij in deze tijden iets te veel naar een Amerikaans-patriotistisch gebeuren, maar ik was al blij dat we het niet hoefden te zingen.

Allemaal zeer verdienstelijke mensen op zo’n gebeuren, maar ik kon me de ganse tijd niet ontdoen van het gevoel dat ik een deel uitmaakte van een inside joke, waarvan ik de pointe niet kende. Maar zeer genietbaar, dat wel.

field trip

Geen entry gisteren, want we hadden een company field trip: een bezoekje aan Sidmar (Gent/Zelzate). Ik denk dat het de eerste keer was dat ik een staalbedrijf van dergelijke grootte heb gezien. Dit ding is enorm.

Je komt binnengereden bij het hoofdgebouw, en dan denk je al van waw, hier werken een hele hoop mensen. In de receptie ondekt je dan een maquette, en dan zie je pas dat je je nu in dat speldekopje rechts onderaan bevindt. De site van Sidmar staat op een bescheiden lapje grond van 2km breed op 10km lang. Voor de plant tour werden we met een busje rondgereden.

Weinig echt spectaculaire dingen gezien, want er waren een aantal dingen in onderhoud: de blast furnaces lagen stil, net zoals de cold en hot rolling mills, maar we hebben wel de gigantische slabs gezien.

Het staal wordt via mallen in een lange platte balk gegoten, met een breedte variërend van 1,6 tot 2,6 meter, die dan continu op een lengte van 10 meter worden afgesneden (door meebewegende snijmachines). De hitte die daar afkomt… het was gisteren vreselijk koud, en we stonden twee verdiepingen (ongeveer vier huisverdiepingen) boven die slabs, maar de hitte daar was genoeg om ons comfortabel warm te houden.

(Helaas geen foto’s genomen.)

Op de site van Sidmar kan je een voorsmaakje van het productieprocess van staal krijgen. Wil je zelf eens proberen staal te maken, dan kan dat via de interactieve flash animatie op de ILSAP site.

next please

Net gelezen in 6minutes media & publishing

Om terroristen geen kans te geven gebruik te maken van de wetenschap hebben een groot aantal wetenschappelijke tijdschriften besloten strenge maatstaven hanteren bij het publiceren van onderzoeksresultaten. Zo willen zij de kans op misbruik voor terroristische doeleinden verkleinen door zelfcensuur. De redactie van het bekendste blad Science maakte dit vorige week reeds bekend maar de andere hoofdredacteuren pakten pas maandag 17 februari met het besluit uit. Het zat eraan te komen dat de Amerikaanse autoriteiten met een verbod zouden uitpakken om nog langer wetenschappelijke artikels te publiceren die terroristen ideeÎn zouden kunnen geven. Er werd zelfs gedacht om deze publicaties gewoon te verbieden.

valentijn II – faim fatale

De Faim Fatale. Gelegen waar vroeger de Bric en Brac was, in de Zuidstationstraat, een locatie als-je-’t-niet-weet-vind-je-’t-niet. Wij gingen voor de Valentijnsmenu, complete met aangepaste wijnen, al bleek dat laatste naderhand een vergissing.

De menu.

We begonnen met coupe champagne, en een verrassingsbordje met aperitiefhapjes. Goed begin. Zeer goed zelfs. Smakelijker dan wat we vorige week mochten proeven als aperitiefhapje. Een oester, een mousse (zalm of hesp), een schijfje chorizo op lookbrood, en een lepel rivierkreeftjes.

Krokant slaatje met huisgerookte duif. En een glas rode wijn. Bijna zure rode wijn. Niet aan te raden. Het slaatje echter was goed, van het kaliber wat je ook krijgt in ’t Keteltje. Verzorgd, en goed op smaak gebracht.

Kreeftenbisque geparfumeerd met armagnac. Heel lekker, geen bloemgevoederde bisque, geen overdaad aan room (maar wel een ‘bloepje’ room, zoals vroeger in de reclame), en de armagnac in een glasje, on the side. Vergezeld van een glaasje witte wijn (een verademing na de rode).

Entre deux amours.

Lamsfilet met kruidenkorstje, rode groentjes, portosausje en aardappelkroketjes. Heel smakelijk, op drie dingen na: terug de rode wijn (waardoor het portosausje de mist in ging), mijn lam was koud (afgekoeld), en de aardappelkroketjes kwamen mijns inziens uit de diepvries. Oeps.

Waaier van desserts voor verliefde mensen. E&éacute;n bord, twee lepels, en heerlijk ijs. Zeer geslaagd. Gevolgd door koffie en thee.

De bediening was zeer vlot, vriendelijk en gemoedelijk. Echt sympathieke mensen, zonder opdringerigheid.

Rekening houdend met de minpuntjes kan ik dit geen absolute aanrader noemen. Als is het wel niet ondenkbaar dat we nog eens terugkeren op een rustiger moment (zodat mijn vlees warm blijft) om de kaart te proberen.

De originele bewoners blijven voor ons ondertussen nummer één in Gent: Bric & Brac.

raaskallen

Hoever gaan de gelijkenissen tussen het huidige Amerika (USA) en het vooroorlogse Duitsland? Zware recessie, oorlogszucht, willekeurige arrestaties, concentratiekampen, zware politiemacht, unilateralisme, patriot act (controle over de burger), etc, etc…

Moeten we nu wachten op WO III tot ze zich volledig isoleren van de rest van de wereld, of zoek ik het weer te ver?

(Nee, een muur is niet nodig, tenzij met Canada misschien; op de grens met Mexico is er immers al een)

valentijn I

Schitterende dag gehad, alhoewel ik even schitterend ziek rondgelopen heb. En we zijn de hele godganse dag in ’t stad blijven rondgehangen.

(Aangezien wij eigenlijk in ’t stad wonen, refereren wij naar het –vaak commerciÎlere– centrum van Gent als ’t stad. Een beetje Antwerps geproportioneerd, maar kom.)

Ochtend: ontbijt in de Café Parti. Vroeger (twee jaar geleden) ging ik daar een tijdje dagelijks ontbijten. Dat was toen rond 8 uur, maar op een bepaald moment werd de openingstijd verlaat naar 9 uur, en dat vond ik dan weer *te* laat.

(En te duur om elke dag te gaan ontbijten natuurlijk.)

De ontbijtkaart is nog steeds hetzelfde, niks spectaculairs, maar wel lekker, en een zeer vriendelijke bediening.

(Ze zijn daar overigens altijd vriendelijk; ook als je take-out gaat afhalen wordt je bediend alsof je ter plekke blijft eten. Een van de voorlopige weinige plaatsen in Gent overigens waar je je eigen wijn kan drinken bij het eten, mits het betalen van het kurkrecht. Niet echt een noodzaak, overigens, want ze hebben een uitstekende selectie eerlijke wijnen.)

Voormiddag een trajectje bank – photolab – schleiper – fnac – inno – Zuid, Eat@ Café

Schleiper voor een cadeautje van de schoonouders: een poster van Panamarenko (voorzien van Zijn commentaar). Errrm… blij dat de kader in de cadeau inbegrepen zit.

In de Eat@ Café wilden we aperitieven met bruscetta, maar ze openen pas om 11u30 –wij waren daar om 11u20. Nog een tiental minuten rondgelummeld aan ’t Zuid, om te ontdekken dat ‘de keuken’ pas om 12u open zou gaan. Geen getreur, dan slaan we de aperitief over en proberen we meteen de soepbar aan de Vrijdagmarkt voor middagmaal.

Eerst lang Rogge om een lampekap af te halen, en dan naar de Vrijdagmarkt… waar de soepbar volledig volzet is natuurlijk. De Malatesta dan maar (eens zien of de spaghetti vongole nog even goed is als vijf jaar geleden), maar onderweg, vlak om de hoek van de Jan Breydelstraat, vlak voor de brug, langs het water, een Noord-Afrikaans restaurantje tegengekomen. Dagschotel: Tajine met Kip. Karafje huiswijn erbij. Heerlijk; een aanrader.

(En nu ben ik natuurlijk de naam van dat restaurant kwijt. Ik schreef restaurantje, want het is echt klein. Beneden zat alles vol, maar boven hadden we de ruimte –vier tafels– voor ons alleen.)

Tot slot ons nieuw fototoestel afhalen (bij Verstraeten in de Hoornstraat), en een bezoekje brengen aan Vic.

En dan naar de Faim Fatale.

sukkeltjes toch

Must reads op de weblog van Luc Van Braekel:

De Amerikaantjes moeten zich wel echt door de EURO-NATO in hun gat gebeten voelen als ze het al de moeite vinden om België aan te vallen.

Hij citeert verder Alexander Haig: We have to be careful about all this: the problem is with the French and German leaders, not with the French and German people, they are friends of the United States. These leaders come and go, the people stay. .
Yeah, right. En in het VK is het net omgekeerd waarschijnlijk; lapdog Blair mag blijven, maar the people must go. Poor USA (government).

word from the trenches

Een tijd geleden (eind vorig jaar) zijn twee van onze vrienden (allez, twee koppels, dus eigenlijk vier vrienden) naar verschillende gebieden in de USf*ckingA getrokken. Vandaag (of gisteren) nog een mailtje gekregen:

Ondertussen zitten we hier in de rode of oranje alarmfase (gevaar voor terrorisme), de FBI vermoedt een aanval met giftig gas. ’t Jah wat hadden ze anders verwacht, 500 bommen droppen op Bagdad…Code naam voor de aanval is shock and awe en volgens Bush zijn de bommen bedoeld om de irakezen met verstomming te slaan, niet te doden, yep right….

thuis

Weer wreed goed gisteren. Om 5u30 opgestaan, getwijfeld of ik daar eigenlijk wel goed aan deed, kuchend en snuffend naar brussel gereden, daar een uur gebleven, om na anderhalf uur, twee dafalgans, een halve doos hoestbonbons en een liter water terug naar huis te moeten keren.

Terug thuis rond 10u30, constateren dat iemand de kraan in de keuken niet goed had gesloten –stond op het warmste, de ganse keuken was bedampt– en op bed in slaap gevallen. En nu is het de volgende ochtend zeker?