Altijd hetzelfde liedje: waarom moeten de instrumenten tijdens een klassiek concert in godsnaam versterkt worden. Het antwoord lag deze keer een beetje voor de hand: het ging tenslotte om het Sportpaleis, en niet om de Hollywood Bowl of the Sydney Opera House. But what a waste.
Voor een dergelijk concert kan je eigenlijk bijna evengoed thuisblijven, de CD opleggen, en luisteren. Als je over iets of wat stereo-installatie beschikt, zal de klank trouwens veel beter geweest zijn dan tijdens onze ‘live’ versie. (Maar ik val ongetwijfeld in herhaling.)
De akoestiek was nochtans OK. Helaas kan niet hetzelfde worden gezegd van de geluidstechniek: schelle pieken her en der tijdens de opvoering, snel gecorrigeerd waardoor het daarop volgende gedeelte plots veel te vlak en dof uit de luidsprekers kwam.
Wel overtuigend, was de ambiance. Het publiek was weg van Howard Shore, en de man kreeg dan ook telkens weer een overweldigende ovatie, vergezeld van hysterisch geroep, een rockconcert niet vreemd (of The Night of the Proms –in datzelfde Sportpaleis overigens). We hadden schitterende plaatsen: de rode zone blijkt inderdaad de beste zone zijn (we zaten links van het midden –achter het ritmisch wiegende hoofd Roel van Bambost).
Conclusie: zeer goede sfeer, goed concert, slecht geluid. Oh, en hoewel het publiek het Sportpaleis zowat afbrak, weigerde Howard Shore een encore te geven. Jammer, maar het concert had ondertussen wel zo’n 150 minuten geduurd (inclusief een pauze van een half uur).