Gisteren een tripje naar het verleden gemaakt: ik heb Henri een korte rondleiding gegeven in Destelbergen en Lochristi, waar ik resp. de eerste en de tweede 10 jaar van mijn leven heb doorgebracht. Een goede honderd foto’s gemaakt, waarvan iets meer dan de helft analoog, en waarvan iets meer dan de helft van de digitale door Henri.
’s Ochtends nog snel even langs ’t stad gepasseerd, en op weg daar naartoe konden we geen van beiden aan de eerste zonnestralen weerstaan:
In de namiddag terug naar mijn jeugd. Ik denk dat ik op zijn minst gedurende 10 jaar elke dag goed weer rond deze vijver heb doorgebracht.
De aarde die uit deze put geschept doet nu ergens dienst als heuvel voor de E3 of de E5, en er gingen helse verhalen rond over wat er eigenlijk allemaal nog in verborgen lag. Lijken, killer fish, en natuurlijk een paar schatten. De vijver was zo diep, dat er van werd verteld dat de temperatuur van het water op de bodem constant onder nul lag. Zelfs in putje zomer. En ook dat eens iemand zijn horloge had laten vallen vanop zo’n klein zeilbootje, en dat er iemand achter gedoken was en dat ze hem een paar uur hebben mogen ontdooien.
Ach waar is de tijd. Feit is dat het er eigenlijk op bepaalde plaatsen echt wel levensgevaarlijk was; aan de kant lagen stukken (gewapend) beton, en vlak onder het water de roeste uitstekels daarvan, klaar om de oningewijden een lever of een long te ontrukken. Niet dat er in die 10 jaar ooit een ongeluk is gebeurd, maar toch, ze zaten er wel degelijk (en we wisten ze allemaal tot op de millimeter liggen).
Toen we ouder waren (een jaar of 16), glipten we ’s nacht ook weg om naar nog een andere vijver te gaan nachtzwemmen. Die vijver was overdag off limits; hij lag vlak naast het militair domein aan de spoorweg. Van dat militair domein werd gefluisterd dat het een depot was voor nucleaire wapens (niet waar), en dat er ’s nachts gepatrouilleerd werd (wel waar, maar niet meer of minder dan op elk ander militair domein). Het gaf in elk geval een extra gevoel van avontuur aan onze nachtelijke exploten.
Dit was het zicht vanuit onze achtertuin in Lochristi (en eigelijk hadden we een gelijkaardig zicht in Destelbergen). Ons huis lag nog wel de dubbele afstand van de spoorweg (vlak voor de serres) verwijderd –er lag nog een groot veld tussen, waar meestal maïs op stond– maar ik kon gisteren natuurlijk niet echt meer vanuit die achtertuin foto’s maken. De spoorweg werd daar een beetje aanzien als de grens tussen Lochristi en Destelbergen, al lag die grens een eind ervan af, aan de Ledebeek, die vlak achter ons huis stroomde.
(Op die serres na is er in pakweg 20 jaar niks aan dat uitzicht veranderd: het zag er zo uit toen we er kwamen wonen, het ziet er nog steeds zo uit. Aan de andere kant, in de kleine verkaveling waar wij woonden is daarentegen alles verandered. Niks natuur, velden of het kleine bos: alles is er verkaveld.)
Nadien zijn we nog even gaan uitblazen aan de terrasjes van het Sint-Pietersstation. We hadden in het terugkomen de rolgordijnen voor Henri’s kamer afgehaald, en die gingen we nog snel even installeren (velux: zelfs ik kan het).
(Daarna nog twee filmrolletjes ontwikkeld, en ik heb ze net verknipt. Nu nog tijd maken om ze in te scannen.)