Een paar keer per jaar gaan wij naar Bouillac, ergens in het zuiden van de Périgord (Dordogne), zowat op de grens tussen de Périgord Noir en de Périgord Pourpre. Vorig jaar hadden we prachtig weer tijdens de paasvakantie, maar gezien Pasen dit jaar vroeger viel, was het weer net iets minder. Minder bleek in elk geval goed genoeg, om een broodnodige ontspannende vakantie te krijgen.
Minpuntje: ik had mijn sopraansax mee, en nadat ik er een uurtje op geoefend had, bleek ik mijn lippen helemaal de vernieling in te hebben geblazen. Geef mij maar de tenor —size matters, alvast wat de combinatie mijn lippen en mondstukken betreft. Resultaat: ik sta vol aften, ben helemaal uitgeput, en krijg met moeite iets over de lippen.
Dat mocht ginds de pret niet drukken –ik speelde pas op dinsdag, en de aften zetten zich pas donderdag echt door, en toen waren we al op weg naar huis.
Bouillac en die ganse Dordogne regio is een prachtige streek, vol rust en natuur (duh). En het internet is er lamentabel (joepie!).
