Wij zaten gisteren in Brussel. Niet eens zo heel ver van de Albertina (hieronder net niet op de foto), waar ik bij Lemca eens wou gaan kijken voor een trompet voor Henri (open van dinsdag tot zatderdag vanzelfsprekend).
Maar eigenlijk moesten we in het Paleis der Academiën zijn, waarin de Koninklijke Vlaamse Academie van België voor Wetenschappen en Kunsten is gevestigd. Daar werden de beurzen van de Fondations Artistique & Médicale Mathilde E. Horlait-Dapsens uitgereikt.
Mathilde G. F. E. Dapsens werd geboren in 1884 in een familie die actief is geweest in de uitbating van kalkgroeven en cementbedrijven. Ze schilderde, en haar man, Emile A. Horlait, die overleed bij het begin van de eerste wereldoorlog, was arts. Toen zij –kinderloos– overleed in 1969, had ze reeds testamentair laten vastleggen dat haar fortuin moest worden gebruikt voor de oprichting van twee stichtingen, een medische en een artistieke stichting, die haar naam zouden dragen. De stichtingen werden opgericht in 1975, en in 1980 werden de eerste beurzen uitgereikt.
De artistieke stichting wil bijdragen aan de ontplooiing van de schilderkunst, beeldhouwkunst en muziek; de medische stichting beoogt bij te dragen tot de ontwikkeling van de geneeskunde en chirurgie, biologie, biochemie en psychologie. De laureaten worden telkens gelozen door een jury van experten.
En kijk, ik zat daar omdat ik mij zou kunnen vervolmaken in de studie van de Belgische jazz, omdat ik Tessa (wiens sierlijke en gracieuze beweeglijkheid ik kon vastleggen op de foto hier rechts) mocht vergezellen. Zij is één van de (zes) laureaten voor de medische prijs 2009, waarmee ze zichzelve in de Verenigde Staten (Houston, Texas & Seattle, Washington) verder mag gaan vervolmaken. (En dan achteraf haar expertise hier in het Gentse UZ verder kan toepassen.) De ouders mochten mee, en dus zaten wij daar met drieën te blinken van trots toen ze haar getuigschrift in ontvangst mocht nemen.
En ik weet niet hoe het met mijn schoonouders zit, maar ik zit hier eigenlijk nog te blinken. (Ofwel moet ik dringend mijn haar wassen.)
🙂
Proficiat!
Ik zie je glimmen van hier in de Paul Fredericqstraat (want volgens mij zijn wij bijna buren).
Gert
terecht Bruno! Massa’s respect voor onze straffe Belgische wetenschappers. Heb onlangs het genoegen gehad om professor Mareel te interviewen en was een bijzonder fijne ervaring
Dikke proficiat voor Tessa!
Amaai zeg!!!!Dikke proficiat voor Tessa!!! Ik kan het mij voorstellen dat jullie zaten te blinken!! Volkomen terecht!
Dat Tessa het goed doet, bestaat geen twijfel over.
In Ronse is een muziekhandel waar ze een uitgebreid aanbod hebben kwestie van trompetten en toebehoren: http://www.dekeysermusic.com .
Zeer interessant.
@Marc (hopelijk leest hij dit hier nog es): Mareel werkte vroeger heel nauw samen met mijn man; ik kom hem heel af en toe nog tegen in de fruitwinkel aan het station en het is steeds opnieuw een genoegen, heel fijne man! Was het een interview dat ergens gepubliceerd werd en we kunnen lezen?
@Anje: hier ben ik 🙂 Bedoel je het Vitamientje? Dan kan ik hem daar misschien ook nog eens ontmoeten. Inderdaad een fijne man. Interview is gepubliceerd eind oktober in een bijlage bij De Standaard over kanker. Stuur me gerust een mailtje, dan probeer ik een PDF te scoren.
@Marc: vlakbij de Limerick, zou er eens moeten op letten of dat daadwerkelijk het Vitamientje heet?! Waar stuur ik je een mailtje? Heb doorgeklikt op je link maar vind er niet direct een contact email… (anje@dmbr.ugent.be)
Amai zeg, straffe madam heb jij zunne! Maar dat wisten we natuurlijk al lang. Proficiat Tessa! Er staan jullie dus weer avontuurlijke maanden te wachten
@Anje: artikel onderweg via mail. Bij contact op de site staat er nochtans een adres hoor. If not, wacht onze webmaster een lijfstraf 🙂
@marc: ik wil die pdf ook graag, ik ken Prof Mareel natuurlijk ook… Pleaaaassssee?
@Tessa: is onderweg.