Twee bibliotheekboeken opnieuw, ik heb nog een derde in huis en ga er straks opnieuw één uit het magazijn laten halen. Naar jazz wordt niet alleen weinig geluisterd, er wordt zo mogelijk nog minder over gelezen. Ik vergast u binnenkort op een amusant kroniekje uit het boek dat ik nu lees.
De pulpboeken ontgoochelden wat: Child was niet in goede doening, en ik ben geen fan van de Trent-reeks van Slaughter. Maar kijk, die reeks wordt nu samengesmolten met de Grant-reeks, en het gaat er nu zo mogelijk nog donkerder aan toe dan voorheen. Ik ga nog eens een luchtig James Bondje lezen, denk ik.
- Gone Tomorrow / Lee Child / 2009 / *
Dit is mogelijks het minst interessante boek in de Reacher serie. Meer dan de helft, twee derde eerder, van het boek wordt besteed aan een zwaar politiek gekleurde inkleding/inleiding, wat het leesplezier er niet meteen op vooruit helpt. De laatste vijftig of zo bladzijden lezen snel door, maar in de rest had hij toch beter wat geknipt. - Fractured (Will Trent, #2) / Karin Slaughter / 2008 / *(*)
Ik verkies de Grant County serie boven de exploten van Will Trent, waar iets te veel de nadruk op de tekortkomingen van de detective ligt. Wat het (te) moeilijk maakt om mij in het verhaal in te leven. Al vrees ik dat er iets met die Grant-reeks is gebeurd… - Free en andere jazz-essays / Willy Roggeman / 1969 / **(*)
Interessant, maar iets te academisch boekje over free jazz (duh). Roggeman weet duidelijk waar hij het over heeft (double duh), maar het zijn voornamelijk de twaalf (beknopte) portretten met selectieve discografie die dit boekje de moeite waard maken. Blij dat ik het gelezen heb, uit historisch standpunt vooral, maar het is niet echt een aanrader voor toevallige free of andere jazz-geïnteresseerden. - Genesis / Karin Slaughter / 2009 / **(*)
Wat ik voor ‘vreesde’ werd bewaarheid: de twee verhaallijnen, Will Trent, en Sara Linton uit Grant County komen samen. En omdat Sara’s echtgenoot Jeffrey Tolliver, de enige echt mannelijke stem in haar boeken, in de vorige (en dus vermoedelijk laatste) Grant County epsiode werd afgemaakt, rest ons enkel nog een hypervrouwelijk geschrijf. Will Trent is bezwaarlijk als mannelijk toonbeeld te duiden (nu toch nog niet, tenminste), en daarmee is Karin Slaughter helemaal de vrouwelijke tegenhanger van Lee Child geworden.Part of him
, lezen we in Genesis,had told Sara Linton about the incident because he had wanted to see the disappointment in her eyes, to know with just one look that she would never approve of him. What he got instead was… understanding. She acknowledged that he had made a mistake, but she hadn’t assumed that it defined his character. What kind of person did that? Not the kind of person Will had ever met. Not the kind of woman Will could ever understand.
Dit, in een dergelijk boek, kan enkel door een vrouw geschreven worden. Begrijp me niet verkeerd, dit is een observatie, geen oordeel. De vrouwen bij Karin Slaughter zijn allemaal sterk –welke wreedheden ze ook meemaken; de mannen zijn allemaal zwak en vol gebreken –op Jeffrey Tolliver na, maar die heeft geen plaats meer in haar boeken. Ik ben –eerlijk gezegd– heel benieuwd naar haar volgende boek. Hopelijk manifesteert de inhoud zich niet helemaal als misandrie. Een heel donker boek, maar wie al eerder Slaughter heeft gelezen zal daardoor niet verrast zijn. - Schiet niet op de pianist / J. Bernlef / 1993 / **(*)
Interessant, maar dan voornamelijk voor wie de periode zelf heeft meegemaakt. Het boek zit barstensvol anekdotes en mijmeringen, en heel veel theorie. Over jazz moet niet te veel gepraat worden, me dunkt, het is veel meer een verzameling van impressies; een aanvoelen veel meer dan kénnen –of het nu om personen dan wel muziek(theorie) gaat. Niettemin interessant dus, maar een net iets te zware kluif.
0 te vermijden / * slecht, maar leesbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)
(boeken vorige maand)