Als ik loop, dan dwaal ik helemaal af met mijn gedachten. Soms begint dat met een specifiek iets waar ik aan denk, maar op een bepaald moment is het net alsof ik uit een diepe slaap wakker word. Die vergelijking gaat best op: als ge ’s avonds gaat slapen, dan weet ge dat ge gaat slapen, maar toch is het volgende waar ge u bewust van zijt enkel dat uw wekker afloopt. Fantastisch toch. Lopen is net hetzelfde. Plots zijt ge rond de Blaarmeersen of de Watersportbaan gelopen, en voor ge het weet staat ge thuis uit te blazen.
En goede muziek in het algemeen, of een goed concert in het bijzonder, dat is ook weer een beetje hetzelfde. Het maakt uw hoofd leeg, en ge denkt eigenlijk alleen maar aan de volgende stap of de volgende noot, maar dan geheel onbewust.
’s Ochtends gaan lopen, en ’s avonds naar een concert. Of zou ik dan een overdosis krijgen?
Het gevaarlijkste aan zo een roes is het naar huis rijden op automatische piloot. Je weet langs geen kanten wat je langs de weg ben tegengekomen, maar ineens kom je thuis en leg je de autosleutels op tafel. Bevreemdend.