Jazz Middelheim, dag 2: crossroads

Vandaag zal uw reporter zijn derde dag in het uitheemse Antwerpen doorbrengen. Hij doet zulks slechts met geringe tegenzin, want de kwaliteit van de groepen die hij de voorbije twee dagen heeft mogen beluisteren, is meer dan behoorlijk. Dat het weer vandaag redelijk tegenzit, zal zijn pret niet bederven: de concerten vinden plaats onder het beschermende dak van een reusachtige tent, en hij zal dan ook even glimlachen wanneer hij denkt aan die andere Gentblogt reporters die hun dagen op het modderige Pukkelpop doorbrengen. Ieder zijn goesting, denkt hij dan, terwijl hij zichzelf onderwijl toch al iets te oud vindt voor lieslaarzen en vijfcentimeter water binnen de tent waar hij de nacht moet doorbrengen. Daarom alleen al trekt hij dus liever naar Antwerpen. De goede groepen zijn een bijzonder gesmaakte added bonus.

Hugo Camps moet nog ouder zijn, denkt hij vervoorts –dat, of hij heeft nog geen half uur doorgebracht op Jazz Middelheim. Tot een andere conclusie kunnen we niet komen, wanneer we zijn enigszins verbitterde column uit DM nog eens herlezen. Een column waarin hij met één pennentrek de toekomst van jazz in België linkt aan die van Jazz Middelheim, en tot de merkwaardige constatie komt dat het er niet goed uit ziet. “Jazz is uit het jonge volk getreden. Op de schaarse festivals kom ja altijd dezelfde harde kern tegen”, zo schijft hij. “Mannen van middelbare leeftijd, en een enkele vrouw.”

Dringend tijd, voor Hugo Camps om zelf nog eens uit zijn kot te komen? Was ik woensdag niet vergezeld door een groep Antwerpse jongeren (allemaal in de twintig, Hugo, maar wel allemaal mannen, dat is waar), had ik de bende jonge en wulpse vrouwen die zich geheel welwillend voor mijn lens wierpen, nooit van mij af kunnen houden. En dan hadden ze nog niet eens van het goedkope bier gedronken (1 € voor een pint, 2 € voor een Duvel). Toegegeven, gisteren was de jazz iets moeilijker, het volk iets ouder (wel zeker begin de dertig!), maar het bier nog steeds even goedkoop, de vrouwen talrijk, en de sfeer zeer gemoedelijk. En kijk, vandaag regent het zelfs, dus het grasveld voor de tent zal misschien niet eens zoveel van de weide van Pukkelpop verschillen.

De VRT heeft het anders wel goed begrepen, vond ik. Jazz Middelheim is helemaal mee met het online gebeuren. Op Jazz Middelheim Plus, kan men een foto-, audio- én videoarchief over het festival raadplegen. Maar ook op elke concertpagina is multimedia te vinden: de VRT maakt gebruik van del.icio.us, flickr én YouTube om haar jazz boodschap uit te dragen. “Wie bekeert het jonge geweld tot Jazz Middelheim?”, vraagt Hugo Camps zich af. De VRT is in elk geval goed bezig.

Maar goed, ik zou nog vergeten de concerten zelf te vermelden. Gisteren speelden drie groepen onder de noemer ‘crossroads‘. Dat betekende een hoop improvisatie en experiment, en zo had het publiek dat ook begrepen. De tent liep pas vol voor de hoofdact, en dat is niet geheel onbegrijpelijk.

Le Monde de Kôta (iii) Le Monde de Kôta (v) Le Monde de Kôta (vi)

Le Monde de Kôta is een Franse groep met roots in Libanon, Toscane, Orléans en Bretagne. De muziek –hoewel redelijk onconventioneel– komt nogal dunnetjes over, en weet weinig te boeien. Mâäk’s Spirit feat. Misha Mengelberg daarentegen zit behoorlijk avontuurlijk in elkaar. De Mâäk’s Spirit is een improvisatiegroep van wereldniveau, en als je daar dan nog eens de koning van de Europese free jazz bijzet, weet u al gauw welke richting het uitgaat. Tegen het einde van het concert liepen de muzikanten kriskras door elkaar op het (ruime) podium rond, en verdween Mengelberg scattend in de coulissen. Allemaal interessant en ongetwijfeld zeer goed, maar het lag een beetje te ver uit uw reporter zijn smaak. (Het publiek applaudisseerde evenwel stormachtig op het einde.)

Mâäk's Spirit feat. Misha Mengelberg (ix) Mâäk's Spirit feat. Misha Mengelberg (viii) Mâäk's Spirit feat. Misha Mengelberg (vi)

Mâäk's Spirit feat. Misha Mengelberg (iv) Mâäk's Spirit feat. Misha Mengelberg (vii) Mâäk's Spirit feat. Misha Mengelberg (ii)

Lee Konitz en het Brussels Jazz Orchestra waren bijzonder goed. Big band jazz doet het hem bijna altijd, en Konitz –die nog heeft meegespeeld op Miles Davis’ Birth of the Cool— schuwde de interactie met het publiek niet. De tachtiger had zich tijdens de repetities bijzonder lovend over het BJO uitgelaten: “You guys, you are so fucking good.” Het samenspel was dan ook navenant, een fragiele sax gedreven door de sterke golf van het orkest. Alleen al voor dit concert had u er gisteren moeten bij zijn.

Lee Konitz with the BJO (iii) Lee Konitz with the BJO (v) Lee Konitz with the BJO (iv)

Vandaag, richt het festival zich expliciet tot dat jongere publiek, waarvoor Hugo Camps –u weet nog wel, de man waarmee ik dit verhaal ben begonnen– vindt dat er niet genoeg inspanning wordt gedaan. We beginnen om 17u met de Briskey Big Band, gevolgd door Buscemi, en we sluiten af met Toots’ Birthday Party. Nu ja, afsluiten: het is vrijdag, dus heeft Jazz Middelheim een Afterparty voorzien in muziekclub Petrol (i.s.m Studio Brussel). Het begint daar om 22u, en u luistert er naar Flat Earth Society en vervolgens Makossa and Megablast en Squadra Bossa ft Buscemi! Hoezo er is niks voor het ‘jonge’ volk op Jazz Middelheim?

Jazz Middelheim, van 16 tot 19 augustus, in Park den Brandt, Antwerpen. Tickets kosten 25€ (vvk) / 30€ (kassa), of voor 110&eur; kan u alle vijf dagen meemaken. En als u er echt niet bij kan zijn, kan u elke dag, van 19 tot 24 uur naar de live uitzendingen op Klara luisteren, of de concerten volgen via Jazz Middelheim Plus.

(Een uitgebreidere versie –over dag 1 én 2– verscheen eerder vandaag op Gentblogt.)

Een gedachte over “Jazz Middelheim, dag 2: crossroads”

  1. Na twee dagen pukkelpop ben ik zeer blij dat ik morgen terug naar Jazz Middelheim kan. Ik zou wel graag een vijftigtal jeugdige vrouwelijke schoonheden uit het pukkelpop publiek naar Middelheim willen charteren om de vibes er goed in te krijgen.

Reacties zijn gesloten.