Ik word niet graag wakker in een leeg bed. Vanochtend om vijf uur –toen de druk op mijn blaas te groot werd om mijn slaap onverstoord verder te kunnen zetten– was het gedeelte van het bed naast mij nog steeds onbeslapen. Geen rustige ademhaling, geen nerveus gedraai, geen indruk in het bed of een dekbed half op en half naast het bed. Leeg en stil op het onaflaatbare getik na van de regen tegen het venster.
En dan weet ik weer hoe ik geniet van die aanwezigheid als ik ’s avonds laat toch nog die ene film wil uitkijken of ’s ochtend vroeg tijdens het weekend als ik naar een video-opame verder kijk. En hoe heerlijk het is om daarna –want dan is het nog steeds te vroeg– tegen dat lichaam aan te kunnen kruipen.
Ach, het is niets wat niemand eerder heeft gevoeld –of zelfs geschreven– maar dat maakt het daarom niet minder echt. Zelfs al denk u dat ik overdrijf en dat ze amper een paar dagen weg is.
Heb jij geluk dat je niet met een vrouwelijke versie van mij getrouwd bent.
Als ik dit zo lees begin ik me zowaar schuldig te voelen…
Mijn ventje en ik slapen maar 3 op de 7 nachten samen, en ik kan hem ook zo heel erg ongelooflijk missen. Samen gaan slapen, samen wakkerworden… ik lees me meestal in slaap, en dan vind ik het heerlijk om tegen hem aan te liggen.
Ik vind niet dat je overdrijft.