Vroeger kon ik dat goed, ganse weken doorkomen met slechts een minimale hoeveelheid slaap. Dat hoefde niet altijd doorzakken te zijn, want dat moet je natuurlijk wel van je afslapen. Nee, het gebeurde vaker wel dan niet dat ik na een halve avond televisiekijken nog een paar uur in een zetel zat, met een leuke stukje muziek, om toch dat boek maar uit te lezen. Opstaan om zeven-acht uur was geen enkel probleem. Wakker blijven tijdens het lezen al evenmin. Fris als het spreekwoordelijke hoen(der)tje.
Als het tegenwoordig een paar nachten achtereen later wordt dan twaalf is er van frisheid niet veel meer te merken. Van frisse haan tot rubberen kip. Gisterenavond viel ik bijna in slaap op de trein, met een boek in de handen en de iPod in de oren. Het zal wel de leeftijd zijn, al hoort u dat niet uit mijn mond komen. Gisteren heb ik een beetje kunnen recupereren, maar vanavond gaat het weer cinema-waarts. En dat is geen zelfcastijding, maar puur plezier.
Het koude weer van de voorbije dagen en de voorbije feesten spelen ook wel een rol. Maar ik herken het fenomeen: dergelijke aftakeling is bij mij ook aan de gang. Ik ben natuurlijk wel al opa.
ik wil wel slapen maar ik kan niet.
triestig.
@i: smijt dan maar eens wat zyban mijn richting uit, als dat het resultaat is 😀
Ik ken het probleem: goed boek, goede muziek en een uur om van werk naar huis te geraken. Stap in, ga zitten, open boek *snurk*
Wakker worden vlak voor centraal en in de bus pas weer echt bij de wereld zijn…