-En hebt nu een laatste woordje, juffrouw?
Twee mannen renden, voorzien van microfoon en (digitale) videocamera, een koppeltje achterna dat er nog net in slaagde de tram te halen.
“Een laatste woord,” vroeg de juffrouw met een voet op de tree koket in de microfoon.
-Ja, liefst een schoon.
“Onderbroekje,” vertelde ze de lens terwijl de deuren sloten. Met veel gegiechel nam ze naast haar vriend plaats. Even later was ze er opnieuw.
“Meneer. Meneer!”
De student op de bank achter mij keek haar aan.
“Meneer, mag ik u wat vragen, meneer? Wij moeten onze trein halen aan ’t Sint-Pietersstation, en we vroegen ons af waar de chauffeur bleef,” vroeg ze, onderwijl naar de lege cockpit wijzend.
De student krabde zich achter het oor, keek de juffrouw even argwanend aan, en besloot haar toch maar van repliek te dienen.
-Hm. Als ik mij niet vergis, juffrouw, zit die daar vooraan, aan de andere kant.