Vergaderen is somtijds wel leuk. Naast een lunch, kreeg ik vrijdag van een genereuze benefactor een hoop dubbels mee naar huis. Lp’s. Voornamelijk jazz, maar er zat ook een klassiek album tussen. “Soms koop ik een album twee keer, zonder het goed te beseffen”, klonk het. “Een teken waarschijnlijk dat het echt wel om een goede plaat gaat.” Ik ken het fenomeen, helaas.
Herbie Hancock, Mingus, Gato Barbieri, Dave Holland, Charlie Haden, Keith Jarrett, Jim Hall, en Krzysztof Penderecki die zichzelf dirigeert. Met Siegfried Palm op de cello.
“Kent ge die”, vroeg mijn celloleraar onlangs, en ik dacht dat ik Olof Palme had verstaan, maar ik nam toch maar aan dat hij niet wijlen de Zweedse premier bedoelde. Palm was beroemd (en geroemd) voor zijn vertolkingen van hedendaage klassieke muziek. Ik ben erg benieuwd.
Ik houd ook enorm van Penderecki, die ik trouwens dankzij Radiohead ontdekte…