We moeten toch iets uit de krant halen, al heb ik vandaag amper tijd gemaakt om ze te lezen. Daarom: in ’t kort.
- Een reactie op het artikel van Torfs (DS 18/11). Of liever, op dit stukje daaruit:
De Nederlandse minister van Justitie Piet Hein Donner overweegt om godslastering weer te bestraffen. Maar God vraagt daar niet om. Je beledigt hem door hem in bescherming te nemen. Hij klaagt nooit. En zij die dat doen namens hem beschikken over een zwak mandaat. In ieder geval, de vrijheid van godslasteraars beperken om eventuele bloedige misdrijven van anderen te voorkomen is een knieval die een rechtsstaat zich niet kan veroorloven.
…dat bovendien niet de boodschap van zijn column was. Soit. Iemand vond het nodig toch maar even aan te tonen dat ook in België het religieus fundamentalisme wel degelijk aanwezig is:
Als de democratie belachelijk gemaakt wordt, of zelfs maar aangevallen, worden in de pers alle registers opengetrokken. Ooit enige reactie gelezen in onze kranten over het belachelijk maken van God, of van het geloof in een God?
Eigenlijk wel, ja. Maar de reden waarom er geen wet over godslastering mag bestaan, is omdat er een scheiding tussen Kerk en Staat is (als de CD&V niet te veel naar Mark Van de Voorde luistert tenminste). Godsdienstvrijheid wordt wel wettelijk bepaald, net omdat het een vrijheid is. Maar laten we God aub uit het wetboek houden.
Oh, enne… God is dood. Maar dat wisten ze ook al voor Nietzsche hoor. - Een reactie op de doorverwijzingen volgens het Dodoens systeem. Specialist raadt patiënt een operatie aan (door dezelfde arts uitgevoerd, in hetzelfde ziekenhuis), patiënt is ongerust en vraagt een tweede mening bij een andere arts. Andere arts raadt een andere oplossing aan, en die blijkt te werken. Reactie van de patiënt?
Eén vraag: was die doorverwijzing naar een ander ziekenhuis voor mij als patiënt een ‘recht’ of had ik alleen maar oneindig veel geluk?
De grond van de vraag is terecht, al werd ze op een beetje een overdreven manier voorgesteld (maar we zijn zelf ook nog niet van onze eerste overdrijving gestorven). Twee reacties: (1) dergelijk denken (twijfel) wordt door de media ingegeven (2) artsen zijn geen alweters. Maar ze hebben (meestal toch) het beste voor met hun patiënt. Ze nemen hun beslissing vanuit hun discipline, en voor een probleem bestaan nu eenmaal veelal meerdere oplossingen.
Voor we ons een wagen aanschaffen, bekijken we toch ook de alternatieven. Het is absoluut niet verkeerd een tweede mening te vragen, maar daarom hoeft de eerste nog niet tot die van een kwakzalver te verworden. - Vorige week hier nog in het verdoemdhokje, vandaag heb ik mijn mening genuanceerd: Mediaprijs voor Veerle Beel voor het interview Sara Van Boxstael over de pijn die nooit weggaat. Mijn appreciatie voor Beel vergroot overigens alleen maar door volgend bijschrift:
De onderscheiding werd zowel aan Veerle Beel als aan Sara Van Boxtael gegeven. Beel had de jury laten weten dat ze de nominatie enkel zou aanvaarden als ook de geïnterviewde dat zou doen.
Je mag een vrouw ook niet op haar feminisme beoordelen –we beschikken tenslotte over vrijheid van godsdienst. - Maar hoe zit dat nu met de blauwe chips? [PDF] Wel, die zullen waarschijnlijk eerder paars dan blauw zijn. Die Peruviaanse aardappelen –ze worden truffelaardappel genoemd– zijn paars van tint en heerlijk van smaak. En hun kleur heeft nog niemand van mijn tafel doen weglopen.