Everything is bigger in Texas. Het is een zinnetje dat tijdens mijn kindertijd in mijn geheugen werd gegrift, en één van de clichés die eindelijk lijkt te zijn bewaarheid. De afstanden zijn gigantisch. Het gebouw waar Tessa zich diende aan te meldem, ligt aan de overkant van het park waaraan ons hotel grenst, te rekenen een goede 3-4 km. Downtown is vlakbij, het lijkt wel alsof we de torens kunnen aanraken, amper 5-6 km verderop. Op dag 1 hebben we bijna alles te voet gedaan, Henri en ik. We hebben Tessa begeleid tot aan haar gebouw. Toen werden we nog afgezet door de shuttle van het hotel, die de gasten overal gratis naartoe voert, zolang het binnen een five mile radius ligt. Om terug te keren hebben we ze maar te bellen, en ze komen u opnieuw ophalen. Zelf heb ik er verder nog geen gebruik van gemaakt, maar Henri en Tessa gingen gisteren op die manier grocery shoppen.
Van Tessa’s gebouw gingen wij (Henri en ik dus) terug naar het hotel, eerste door het hospital district, nadien door het Hermann Park. Ons hotel ligt in het museum district. Die districts, dat is typisch voor Houston –het zou mij zelfs niet verbazen, bij uitbreiding voor alle steden in Texas. Alles is hier geclustered: alle musea bevinden zich op één plaats, alle ziekenhuizen, alle restaurants, alle winkels, alles, alles, alles. Het zijn kleine steden binnen het grootse Houston –die ziekenhuisstad, dat moet ge gezien hebben om het te geloven.
Van ons hotel, zo dachten wij (nog steeds: Henri en ikzelf dus), lopen we nog even door tot downtown. We volgen Main Street, een kwartier, een half uur, maar pas na een uur stappen, komen we bij het begin van iets wat op downtown lijkt. Al die tijd, van bij het gebouw in Tessa’s ziekenhuisstad, door het park, langs het hotel, tot in downtown, goed twee uur stappen, komen we bijna niemand tegen. Hier zijn gewoon amper mensen op straat. Het lijkt een postapocalyptische film. Iemand heeft hier een bom laten vallen, die op één of andere manier de mensen heeft uitgeroeid, en de gebouwen heeft laten staan. Het genre was heel populair in de late jaren 80.
Iedereen verplaatst zich hier met de wagen –of als het echt niet anders kan, met het openbaar vervoer. Er is een tram van downtown tot ergens in de buurt waar Tessa moet zijn, en die rijdt hier vlak langs het hotel. Een ticket kost 1,25$. We weten dat, omdat we er toch maar voor geopteerd hebben om met die tram van downtown terug naar het hotel te keren.
Dat viel me ook op tijdens die paar reizen die ik in de VS maakte. Op enkele uitzonderingen na (NYC bvb.) zijn de steden allemaal gebouwd in functie van de auto. Aan die kant van de stad heb je bvb de malls, aan de andere kant de sportcentra/stadiums, en daar dat… heel vreemd. En het zorgt er inderdaad voor dat je je als voetganger haast een alien gaat voelen. Maar het blijft wel fascinerend. Wat Texas betreft heb ik enkel wat tijd doorgebracht in Dallas (we zijn vrij snel door de staat gereden), en daar hetzelfde: een verrassend ‘lege’ stad. Weinig sfeer ook wel en een beetje een tegenvaller.
Hopelijk heb je de tijd en/of mogelijkheid om iets van New Mexico en Arizona mee te pikken, die hebben destijds toch m’n hart veroverd 🙂
Vreemd zeg, ik zou dat ongelooflijk vervelend vinden! Maar man, dat zonnetje ziet er goed uit!!
Awoert, bedriegtenboel! Die eerste foto is gewoon genomen in het Citadelpark in Gent en gephotoshopt, ik heb de Japanse sierlantaarn wel herkend hoor…
Serieus, ik heb ooit eens in Orlando een wandeling willen maken en na twee minuten hielden de flikken mij al tegen omdat ze dat raar vonden.
Amai, fietsen kennen die Amerikanen niet zeker?