We twijfelen een beetje aan uw toonvastheid

Steve Stoute liet recent in een paginagrote advertentie optekenen dat de Grammy Awards alle voeling met de hedendaagse populaire cultuur heeft verloren. 40 000 USD heeft hij betaald voor die advertentie in de New York Times, getiteld An Open Letter to Neil Portnow, NARAS and the Grammy Awards Hij was redelijk geschoffeerd ook door de overwinning van Esperanza Spalding: how is it that Justin Bieber, an artist that defines what it means to be a modern artist, did not win best new artist?

Justin Bieber wordt voortgestuwd op een ongekende populariteit bij een marktbepalend segment van de bevolking, beschikt over een kop waarmee hij op één dag meer waspoeder aan de man zou kunnen brengen dan Jan Theys gedurende zijn ganse carrière, en –hola!– hij zingt nog ook. Als populaire muziek enkel met populariteit te maken heeft, lijkt Stoute de spijker op de kop te slaan.

Populaire muziek is een onomvattelijk bedrijf dat aan verschrikkelijk veel mensen werk bezorgt, en dan kunnen we gerust een boom opzetten over de moraliteit van kinderen in de entertainment industry (denk bijvoorbeeld aan Mozart of Michael Jackson; in de filmindustrie aan Shirley Temple, de Olsen Twins, Alyssa Milano of Drew Barrymore; in beide categorieën Danny de Munk of Miley Cyrus; en aan de gigantisch winstgevende child beauty pageant industrie), of Bieber in een hokje steken bij Jane Monheit of Nikki Yanofsky –die veel te snel op de markt werden gegooid– of bij Hanson (herinner u MMMBop).

Het lijkt pertinenter om zich af te vragen of erkenning zo sterk moet afhangen van populariteit. Neem nu Idool. “We twijfelen een beetje aan uw toonvastheid”, mag gerust als understatement van het jaar worden bekroond.

Esperanza wie?

Groot ophef bij de fans van Justin Bieber (Justin wie?): niet het 16-jarige tieneridool, maar de 26-jarige Esperanza Spalding (cfr) ging met de Grammy voor Best New Artist lopen. Spalding werkte reeds samen met mensen zoals Prince, Herbie Hancock en Joe Lovano, geeft les aan het Berklee College of Music in Boston waar ze zelf ook studeerde, en bracht vorig jaar haar alom gelauwerde (derde) album Chamber Music Society uit.

Ze leek niet echt in het Grammy-profiel te passen, en de consternatie is dan ook groot bij de Beliebers, die hun ongenoegen uitten op Twitter en YouTube, en Spalding’s wikipedia lemma onder handen namen.

Voor wie Spalding nog niet kende, is het Esperanza Spalding Tiny Desk Concert (NPR, 3 oktober 2010) een aangename introductie:

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=sBZa7-2bG2I&w=500&h=311]

Lees ook: Best-Kept Secret Now Has a Grammy (NYTimes); Wait, Who Is This Esperanza Spalding? (A Blog Supreme @ NPR) & More thoughts on Esperanza Spalding’s Grammy win (Ottawa Citizen).

Ontheemd

Bon, de madam is van wacht, de zoon is op reis met mijn moeder, mijn schoonouders zitten in China, en ik dwaal subiets rond op Middelheim.

En te midden van dat alles brengt de postbode mij gelukkig wat cd’s (stel u voor dat ik zonder muziek zou vallen). In de bus vandaag: Steve Lacy: Sortie + Disposability (een heruitgave van twee moeilijk verkrijgbare lp’s uit de jaren 60) & Michel Portal: Turbulence (heruitgave van 1987). Gisteren uit de Music Mania mee naar huis gepakt: Gary Burton & Keith Jarrett (1970) & Gato Barbieri: Ruby, Ruby (1977).

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=w2JRGv91urY&fs=1&hl=en_US]

En terwijl ik dit schrijf, beluister ik de nieuwe cd van Esperanza Spalding (Chamber Music Society) voor via NPR (zie ook de videoclip hierboven). Beschikbaar vanaf 27 augustus bij Amazon FR (of 30 augustus bij Amazon UK). Ik heb alweer een ellenlange wishlist bij amazon –en ik moet dringend mijn bestelling bij Tony doorgeven (misschien zie ik hem op Middelheim).