Categorie: recensies

Zie ook vorige maand:

* te vermijden / ** genietbaar / *** onderhoudend / **** aanrader // ***** onmisbaar

Waarbij de vijf sterren slechts uitzonderlijk worden gegeven; de eigenlijke rating is dus een score van 1 tot 4.

40. Tenebre (Dario Argento) **
    When you have eliminated the impossible, whatever remains, however improbable, must be the truth. Helaas gedubbed in het Engels, en dat zorgt voor hilarische momenten. Anders geen slechte genrefilm.
41. Ju-on aka The Grudge (Takashi Shimizu) **
    In het begin zeer spannend, maar de herhaling gaat al gauw vervelen. Ook het einde is wat slapjes. De regisseur heeft in 2004 een hollywood-remake met Sarah Michelle Gellar gemaakt.
42. Enemy of the state (Tony Scott) **
    Het blijft bijzonder grappig om te zien hoe ze van een stilstaand beeld een 3D beeld kunnen maken, inclusief een veronderstelde drop-off in een shopping bag. In CSI zijn ze daar ook heel sterk in. Extrapolatie heet het daar veelal.
43. Azumi (Ryuhei Kitamura) **
    Japansche smijt- en vechtfilm. Genietbare pulp, maar weinig origineel.
44. La Flor De Mi Secreto (Pedro Almodóvar) ***
    Zeker niet Almodóvars beste, maar met een interessante structuur. De ganse film is eigenlijk niets minder dan een pulpverhaal zoals het hoofdpersonnage aan de lopende band schrijft. Het heeft de nodige Almodóvar-ingrediënten, maar mist de inventiviteit en de twist van zijn ander werk. Intellectuele pulp ware misschien de beste omschrijving –als zoiets al zou bestaan.
45. Donnie Darko (Richard Kelly) ****
    Eén van Hollywoods pareltjes. Zoals er bij IMDB staat: High schooler Donnie is plagued by visions of a giant, evil rabbit who orders him to commit acts of violence and predicts the impending end of the world. Te plaatsen naast American Beauty en Magnolia.
46. Catch Me If You Can (Steven Spielberg) **
    Goh ja. ’t Is geen documentaire, ’t is geen fictie, maar het is wel een film die veel te lang duurt. Ontelbare keren beter (in hetzelfde non-fiction, non-documentary genre) is het debuut van Niels Mueller: The Assassination of Richard Nixon. Maar ja, die film is niet van Steven Spielberg natuurlijk.

Zie ook vorige maand:

* te vermijden / ** genietbaar / *** onderhoudend / **** aanrader // ***** onmisbaar

Waarbij de vijf sterren slechts uitzonderlijk worden gegeven; de eigenlijke rating is dus een score van 1 tot 4.

32. Bin-jip (Ki-duk Kim) ****
    Zeer de moeite waard. Zie ook deze bespreking.
33. Le dîner de cons (Francis Veber) **+
    Typsich Franse film, van Francis Veber, met o.a. Thierry Lhermitte. Eerst een boek, dan een toneelstuk, dan een film. Franse komedie is je ding of niet.
34. Politiki kouzina (Touch of Spice) (Tassos Boulmetis) **+
    Onderhoudende film van de Griekse regisseur Tassos Boulmetis. Een beetje magisch-realistisch, heeft het vooral van sfeer, maar ook de verhaallijn mag er zijn. Denk Como agua para chocolate (hoewel ik Laura Esquivels boek-versie beter vond dan de film).
35. Soylent Green (Richard Fleisher) *+
    Soylent Green is people! Maar behalve voor het einde, de bizarre sterfscène, en tot toch wel verschrikkelijk grote naïviteit Van Charlton Heston, of om historisch redenen, is deze film niet echt aan te raden.
36. 2046 (Kar Wai Wong) **+
    Een (nodeloos) complex liefdesverhaal. Zeer mooie fotografie, maar ik had de film veel beter gevonden zonder al die dingen in de toekomst erin.
37. The Island (Michael Bay) *
    Absoluut te vermijden. Zie ook deze bespreking.
38. The Interpreter (Sydney Pollack) ***+
    Oerdegelijke, klassiek aanvoelende film. Zie ook deze bespreking.
39. Eternal Sunshine of the Spotless Mind (Michel Gondry) ***+
    Hij blijft goed, ook na de tweede keer (als je al alles weet). Zie ook deze bespreking (tijdens het filmfestival vorig jaar).

Kijk, zo hebben we ze graag. Sydney Pollack mag dan wel geen wereldschokkende thema’s aansnijden of zijn verhaal louter op al even schokkende effects baseren, met The Interpreter heeft hij toch maar een oerdegelijke film neergepoot.

De setting, de rustige fotografie, het verhaal: de film heeft alles in huis om een klassieker te worden. The Interpreter past perfect in het soort films dat we kennen van het einde van de jaren ’50 – begin ’60, zoals Hitchcocks The Man Who Knew Too Much en North by Northwest (dat zich gedeeltelijk ook in de UN HQ building afspeelt), of Mark Robsons The Prize, met thema’s als spionage, persoonsverwisseling, en waarbij gebruik wordt gemaakt van vaak fictieve maar realistische (politieke) achtergronden.

Interessant om weten is bovendien dat de scenes wel degelijk in het UN gebouw werden gefilmd (iets waar Hitchcock destijds geen toelating voor kreeg), al moesten de opnames in het weekend plaatsvinden, waardoor de crew veel tijd moest spenderen aan het opbouwen en afbreken van het materiaal ter plaatse.

Het verhaal komt verschrikkelijk bekend voor, en dat –samen met het realisme– speelt ongetwijfeld mee in de appreciatie van deze film. Silvia Broome (Nicole Kidman), een tolk bij de UN, hoort per toeval een gesprek waarin plannen worden gesmeed om een staatshoofd ter vermoorden. De taal waarin dat gebeurt is Ku, de landstaal van Matobo, waarvan de president enkele dagen later op de UN wordt verwacht om er een toespraak te houden. Broome licht de politie in, maar de inspecteur die op haar zaak wordt gezet, Tobin Keller (gespeeld door Sean Penn), vindt het maar moeilijk haar te geloven. Bovendien blijkt Broome ook niet helemaal onpartijdig te staan tegenover Matobo.

Wat volgt is een zeer realistische politieke thriller, die noch spectaculair, noch traag is. De kijker gaat volledig in het verhaal mee, en dat hebben we zeker ook te danken aan de acteerprestaties van Kidman en Penn. (Als u de kans krijgt, ga dan vooral ook het schitterende The Assassination of Richard Nixon zien, met Penn in de hoofdrol.) The Interpreter is misschien niet meteen een verrassende film, maar wel een verademing. Het vakmanschap druipt eraf, en dat is iets wat tegenwoordig helaas steeds meer een zeldzaamheid wordt. Een aanrader (voor hij uit de zalen verdwijnt).

The Interpreter (2005), van Sydney Pollack met Nicole Kidman en Sean Penn, gezien in de Decascoop aan Ter Platen. De trailer kan u hier bekijken.

(Deze entry is ook terug te vinden op gent.blogt)

Wat, zo vroeg ik mij nadien af, heeft mij in godsnaam bezield om uitgerekend naar deze film te gaan kijken? Het moet Scarlett Johansson geweest zijn, die we eerder nog in Lost in Translation bijzonder wisten te appreciëren. Of het weinige dat we dachten te weten over de film, en ons een beetje aan Logan’s Run of zelfs Gattaca deed denken. Of nee, laten we het toch maar op Scarlett Johansson houden.

Waarschuwing: slight spoilers ahead. Als u, tegen beter weten in, toch van plan bent deze film te bekijken –wat ik u ten stelligste afraad– leest u misschien beter niet verder. Niet dat er veel plot te vinden is.

Het thema van de film kwam reeds menigmaal (en vele keren beter) aan bod in Science Fiction literatuur en films, en werd ondertussen reeds volledig uitgehold. Vroeger ging het nog om robotten en artificiële intelligentie, vandaag gaat het om klonen. We moeten immers meegaan met onze tijd, en in onze tijd worden mensen gekloond voor organ harvesting.

Lincoln Six Echo (Ewan McGregor) en Jordan Two Delta (Scarlett Johansson) zijn twee zulke een klonen. Levende klonen, want hoewel het initieel de bedoeling was de klonen in vegetatieve toestand te ‘bewaren’, bleken de organen hierdoor af te sterven, waardoor het noodzakelijk was de klonen te laten ‘geboren’ worden.

Ze krijgen een verhaaltje opgedist over een besmetting op aarde, en hoe zij de enige overlevenden zijn. Slechts één plaats op aarde is nog besmettingsvrij: het eiland. Op geregelde tijdstippen is er een loterij, waarbij de winnaars naar dat eiland mogen vertrekken. In werkelijkheid worden ze gedood, zodat hun organen kunnen worden getransplanteerd. Alles verloopt vlot, tot een van de klonen, Lincoln Six Echo, vreemde dromen krijgt en zich vragen begint te stellen. De dromen zijn niets minder dan het geheugen van zijn ‘sponsor’ (ofte ‘het origineel’) dat zich in hem ontwikkelt (yeah right).

Lincoln Six Echo slaagt erin te ontsnappen, en samen met Jordan Two Delta, gaat hij op zoek naar zijn ‘sponsor’. Tot zover het eerste deel. Wat volgt is een spektakelfilm, met de gewoonlijke rommel: achtervolgingen, vuurgevechten, ontploffingen, crashes, doden, gewonden.

In gans de film worden de clichés niet gespaard, zo ook niet de verschrikkelijk voorspelbare verwisseling van de ‘sponsor’ en de kloon, en het einde, waarin alles vanzelfsprekend afloopt zoals u het al van bij het begin van mijlenver ziet aankomen. Bovendien lijkt er een heleboel niet te kloppen: het geheugen wordt genetisch doorgegeven; klonen die eerst de meest eenvoudige handelingen met moeite kunnen uitvoeren kunnen nadien probleemloos high-tech toestellen, voertuigen en wapens bedienen; sexuele driften worden onderdrukt door seksualiteit te verzwijgen (zonder drugs of psychologie), al worden mannen en vrouwen zoveel mogelijk gescheiden, en worden vrouwen wel zwanger. En ga zo maar door.

Deze film is zowel inhoudelijk, als visueel, als eigenlijk op elk ander vlak waardeloos. Zelfs Scarlett Johansson zag er stukken beter uit in Lost in Translation. Onvoorwaardelijk te vermijden.

The Island (2005), van Michael Bay met Scarlett Johansson en Ewan McGregor, gezien in de Decascoop aan Ter Platen.

(Deze entry is ook terug te vinden op gent.blogt)