Categorie: film

For fuck’s sake: Kevin Costner meets Steven Seagall. Man on Fire is een archetype van een inhoudsloze Hollywoodproductie.

Costner Denzel Washington is Creasy, een ex-CIA moordenaar. In een poging zijn verleden te onvluchten, raakt Creasy verzeild in Mexico, waar hij werk vindt als bodyguard voor Pita, dochter van de Amerikaanse Lisa, en de Mexicaan Samuel Ramos. Al gauw wordt Pita gekidnapped, waarbij Creasy ei zo na het leven laat. Wat volgt is een ongeloofwaardige opeenstapeling van actie door Creasy, die op zijn eentje the brotherhood “La Hermanadad” (letterlijk de broederschap: “de broederschap”) aanpakt om de dood van het meisje te wreken. Ik zal de rest van het magere verhaaltje maar niet vertellen, maar iedereen die ooit al een film of twee heeft gezien, waat al vanaf de eerste minuten hoe de vork in de steel zit. (En voor wie het echt wil weten: het ganse verhaal.)

Los van het flutverhaal, toont de film u ook de stereotype weergave van Mexico, waar enkel bandido’s, corruptie politie, en kidnappers leven. De ‘goeden’ in deze film zijn ofwel Amerikaans, ofwel Europees (een Italiaan), ofwel vrouw. Maar maakt u zich daar vooral geen zorgen over; op het einde van de film bedankt de regisseur nog even Mexico City, that special place. No hard feelings zeker?

Wat Washington met zijn carrière heeft uitgespookt, ik weet het niet, maar Cry Freedom (ook op dit filmfestival te zien) it no longer aint. Dat belooft voor The Manchurian Candidate.

D.E.B.S., of zoals het op IMD staat: Plaid-skirted schoolgirls are groomed by a secret government agency to become the newest members of the elite national-defense group, D.E.B.S., is een ridicule film, bedoeld voor de fans van het Hot Shots! genre.

Soit. De Capitole is een vreselijke zaal om films in te bekijken. De ondertitels werden geprojecteerd onder het scherm, zo laag, dat eigenlijk niemand ze kon lezen. Dat hoeft geen probleem te zijn (het is niet de eerste niet ondertitelde film op het festival), maar het geluid stond zo stil, dat de dialogen met moeite te volgen waren.

U was wel een schitterend publiek, want het gebrek aan errm ‘inhoud’ werd ruimschoots gecompenseerd door de hilariteit en het enthusiasme van de mensen in de zaal. Aanstekelijk om in groep te zien, maar verspil er voor de rest uw geld niet aan.

Plot summary

De regering van de VS heeft een ingewikkelde psychologische test in de schoolexamens gemengd om iemands aanleg om te liegen, bedriegen en moorden te meten. Meisjes met de hoogste score worden gerekruteerd voor een spionageschool. De allerbesten, Amy, Max, Janet en Dominique worden ingelijfd in de elitaire paramilitaire groep D.E.B.S. De vier jonge spionnen worden opgeleid om te kickboksen, wapens te dragen en achter boze kerels te rennen op hoge hakken, want ze zullen het land moeten beschermen tegen lafhartig internationaal terrorisme. Als de D.E.B.S. de opdracht krijgt om de snode Lucy Diamond te arresteren, springen de vonken over als Lucy en Amy in een achtervolging tegen elkaar botsen. [bron]

Wilderness survival for girls kan je op zijn best omschrijven als een huiswerk/eindwerk van filmstudenten. Het scenario is flauw, de belichting ontbreekt, en het acteerwerk, tsja.

De film lijkt wel het rechstreeks afkomstig van de raw footage van een miniDV camera (onbewerkt dus), wat zorg voor een zeer incoherente belichting. Het verhaaltje is een samenhang van iemands fantasieën rond drie meisjes en een afgelegen berghut.

Ruth, Deborah en Kate brengen een weekendje door in de berghut van Ruths ouders. Al gauw komen de (sexuele) spanningen tussen de meisjes naar boven, en net wanneer ze zich aan de joints hebben gewaagd betrappen ze een indringer. Meer joints, meer spanningen, een lesbische kusscène, een grappig moment op het toilet, een ‘moment’ tussen de indringer en een van de meisjes, en op het einde een dode.

Zonde van de tijd.

Johnny To wordt alom geprezen als een van de voornaamste regisseurs van de Hong Kong Cinema. Hij levert twee drie films per jaar af, dus ik waag het niet een oordeel over de man te vellen aan de hand van slechts één film.

Breaking news (Dai si gein –iemand een tattoo nodig ?) is een en al actie. Wreed wijs, maar de actie gebeurt in die typische stijl, zoals we die kennen van bepaalde jeugdseries (power rangers, iemand; maar ik ben eigenlijk op zoek naar die serie destijds uit Club Dorothée, met die costuummonsters). Alles is flitsend snel, en de dialogen ad rem.

Vreselijk grappig, maar het is niet mijn ding (al heb ik mij geen enkel moment verveeld). Enkel voor de fans van het genre.

Alweer een debuut: Whisky, Romeo, Zulu, van Enrique Pineyro is meteen regisseur, scenarist, acteur en producer is van de film. Niet alleen dat, hij is ook ex-piloot van de LAPA, en de man die de misbruiken van de luchtvaartmaatschappij aan de kaak stelde.

De film beschrijft de gebeurtenissen die voorafgingen aan de crash van een Boeing 737 van LAPA, die op 31 augustus 1998 crashte in het centrum van Buenos Aires en de dood veroorzaakte van 67 mensen. De film werd geregisseerd door een ex-piloot van LAPA – die ook de hoofdrol speelt – en onthult hoe de Argentijnse luchtmacht en de luchtvaartmaatschappij samenspanden om de veiligheidscontroles te omzeilen en de bedrijfswinsten te maximaliseren.

Zie ook: CNN – 80 feared dead in Argentina plane crash, de accident description op het Aviation Safety Network.

De film biedt een unieke kijk op de gebeurtenissen. Door aan het verhaal een persoonlijke dimensie mee te geven, wordt het karakter van Pineyro uitgediept. Aan de essentie van het (feitelijke) verhaal wordt niet geraakt, maar ik neem aan dat het leven van Pineyro zelf, wel behoorlijk werd gedramatiseerd. Het blijft evenwel een sobere, serene, film, beslist de moeite waard om te zien.

Vijf jaar later wachten de slachtoffers van de ramp overigens nog steeds op het geld van de verzekering.

Voluit: The Assassination of Richard Nixon, de debuutfilm van Niels Mueller, met Sean Penn (The Falcon and the Snowman, The Game, 21 Grams) en Naomi Watts (Mulholland Dr., The Ring, 21 Grams)
21 Grams is hier geen toeval, want het was Penn die Watts voor de rol van Marie Byck aan Mueller had gesuggereerd. (Je komt nog iets te weten als de regisseur na afloop van de film wat background information komt geven.)

De film is gebasseerd op feiten: in 1974 probeerde Samuel Byck (gespeeld door Sean Penn), een vliegtuig te kapen met de bedoeling het op het White House te laten neerstorten.

Rejected for a government loan from the Small Business Administration, Byck had focused his resentment on Nixon as the figurehead of the U.S. capitalist system and obsessively began to plot his downfall in the most literal terms. In 1974, he hatched a plan he dubbed “Operation Pandora�s Box”, which he outlined on a tape he mailed a few hours before the hijack attempt to Washington Post columnist Jack Anderson: “I will try to get the plane aloft and fly it toward the target area, which will be Washington, D.C. I will shoot the pilot and then in the last few minutes try to steer the plane into the target, which is the White House.” [bron]

Allemaal gemakkelijk in hindsight, maar op het moment van de aanslag was niemand zich bewust van Bycks beweegredenen. Om zijn daden te motiveren had Byck een aantal cassettes ingesproken, die hij had verstuurd naar prominenten zoals Jonas Salk, Senator Abraham Ribicoff en de componist Leonard Bernstein.
Later, na onderzoek door de FBI, werd het ganse ‘plot’ blootgelegd, maar die informatie, zowel de persoon Byck als zijn missie, haalden met moeite het nieuws. Ondertussen waren alle ogen immers op het Watergate schandaal gericht.

Can it get more pessimistic? Penn zet een briljante Byck neer, als een onzeker, embarrassing persoon, die geen grip krijgt op de realiteit. Van obessief belang voor Bick is truth, met verkopers — die in hun verkoopstechnieken de waarheid lichtjes naar hun hand zetten– als grootste antagonisten. Wanneer Richard Nixon als biggest salesman ever wordt afgeschilderd, lijkt de missie voor Byck duidelijk.

The Assassination of Richard Nixon is geen licht verteerbare film, maar Niels Mueller heeft met zijn debuut een pareltje van jewelste afgeleverd.

Jennifer Jason Leigh is een van mijn favoriete actrices. Of het gaat om The Anniversary Party, eXistenZ, Flesh & Blood, of zelfs Single White Female, ze komt er altijd uit als een sterke, zij het beetje aanhankelijke, vrouw. En het is net die dualiteit die me aanspreekt. (Bij minder goede (favoriete?) acteurs zou ik het al gauw over typecasting hebben.)

Maar het gaat niet over Jennifer Jason Leigh; de ster van The Machinist is Christian Bale, u bekend van zijn vertolking uit American Psycho, naar het gelijknamige boek van Bret Easton Ellis, die dan misschien ook weer bekend kan zijn van Less then Zero met de acteurs van The Brat Pack. Um, ik wijk af.

Niet echt herkenbaar overigens, die Christian Bale, want naar verluidt is hij 1/3 van zijn lichaamsgewicht afgevallen voor deze film (eens wat anders dan bepaalde acteurs die het dubbele bijkomen). Dat lijkt misschien niet veel in deze tijd van obesitas, maar in Bales geval blijft er van zijn lichaam niet veel meer over dan een skelet, dat niet uit de toon zou vallen in een concentratiekamp –of op de catwalk, for that matter.

De film is goed. Wat zeg ik, de film is zeer goed. Een goed plot, daarom niet nieuw of vernieuwend, maar boeiend. Als het moet, valt de film te omschrijven als een mix van Hitchcock en De Palma (alweer twee van mijn favorieten), ondersteund door een zeer geslaagde score (van de mij verder onbekende Roque Baños).
Zullen niet in mijn CD- en DVDcollectie ontbreken.

Plot summary:

Trevor Reznik, a machinist, has lost the ability to sleep. But this is no ordinary insomnia. Trevor has not slept in a year. Fatigue has led to a shocking deterioration of his physical and mental health. Suspicious of his appearance, Trevor�s co-workers first shy away from him, then turn against him after he�s involved in a shop accident that costs a man his arm. [bron]

Reznik betrekt een collega, Ivan, bij het ongeval, en wanneer blijkt dat die collega eigenlijk niet bestaat lijkt de waarheid steeds verder af te zijn. (Kwestie van toch iets meer informatie te geven.)

How happy is the blameless vestal’s lot!
The world forgetting, by the world forgot.
Eternal sunshine of the spotless mind!
Each pray’r accepted, and each wish resign’d;
– uit Eloisa to Abelard van Alexander Pope (lines 207-210)

Iedereen was destijds vol lof over Adaptation, een scenario van Charlie Kaufman naar het boek The Orchid Thief van Susan Orlean. De verwachtingen waren dan ook hoog, maar ik had noch die film gezien, noch het boek gelezen (al ligt het op de stapel bij het nachtkastje).

Eerste reactie: Shit, Jim Carrey kan acteren. Want, geef toe, hoezeer je ook mag genoten hebben van The Mask, een acteur kon je Carrey moeilijk noemen. Een goed entertainer, dat wel.

In die zin verrast Eternal Sunshine of the Spotless Mind behoorlijk: hij gaat gebukt onder een Hollywood cast (Kate Winslet, Elijah Wood, Kirsten Dunst en Jim Carrey), maar lijdt niet aan Hollywood-acting. De film is goed gestructureerd, zeer onderhoudend, tot en met de laatste plotwending.

Kaufman speelt duidelijk graag met de voeten van de toeschouwer, maar overschrijdt niet de grens naar verveling of irritatie. Slechts heel even ontspoort de film een (klein) beetje, maar dat heeft vermoedelijk meer te maken met Carreys filmverleden dan met het scenario of de acteerprestaties. Suffice it to say dat het om een paar grappige momenten gaat, die versterkt worden tot hilarische momenten, omdat je dat nu eenmaal van de acteur Carrey verwacht.

Een goede film (plot, acteerprestaties, fotografie), de moeite van het bekijken waard.

Plot summary:

Joel (Jim Carrey) is stunned to discover that his girlfriend Clementine (Kate Winslet) has had her memories of their tumultuous relationship erased. Out of desperation, he contracts the inventor of the process, Dr. Howard Mierzwaik (Tom Wilkinson), to have Clementine removed from his own memory. But as Joel’s memories progressively disappear, he begins to rediscover their earlier passion. From deep within the recesses of his brain, Joel attempts to escape the procedure. [bron]

Film nummer 2: Looking Glass, een documentaire van Éric Darmon over Philip Glass.

Enkel voor geïnteresseerden in het genre, want ik neem maar aan dat niet iedereen vrijwillig een stukje wil proeven van het schijnbaar chaotische leven van de componist. Typerend voor de film, en voor het werk van Glass is dit citaat: in order for the music to work you have to create the appearance of repeating, even though you never actually do repeat since the music keeps changing all the time.

Glass mag nu misschien tot de mainstream gerekend worden, maar zijn muziek was behoorlijk controversieel aan het begin van zijn carrière –en is dat nog een hele tijd gebleven: pas sinds zijn 41e is hij erin geslaagd met componeren zijn brood te verdienen (cynics need not apply).

De film toont dat Glass in de eerste plaats iemand is die volledig leeft voor zijn muziek, aan de hand van een aantal momentopnames, en een zeer summiere schets van zijn loopbaan. Een zeer geslaagd portret.

Wie dacht op het filmfestival gelijkgestemde zielen te vinden, die gaan om de film te bekijken, zat bij 9 Songs duidelijk in de verkeerde zaal. Ik werd rechts, voor en achter mij omsloten door onze kauwende en burpende medemens –nog een geluk dat ik mij bij het gangpad had gezet (aisle, please), of ik was helemaal omsingeld.

Maar ik ging dus voor de film. Ik had hem gekozen om de regisseur, Michael Winterbottom, die voor de soundtrack van zijn recentere films beroep op Michael Nyman heeft gedaan. Eigenlijk had ik nog maar bitter weinig werk van Winterbottom gezien: Jude (naar de roman van Thomas Hardy), omdat mijn moeder daar ‘indertijd’ vrijkaarten voor had (ook al voor het filmfestival), en The Claim, gewoon omdat Nyman voor de soundtrack had gezorgd.

Ook deze keer zat er een behoorlijk Nyman-gehalte in de film: twee tracks (Debbie en Nadia, beide afkomstig van de sountrack voor Winterbottoms Wonderland) en een korte opname van Nyman’s 60th Birthday Concert.

Het verhaal:

9 Songs takes place in London in the autumn of 2003. Lisa is an American, studying in London for a year. Matt, a glaciologist, meets her at a rock concert at the Brixton Academy and falls in love with her. The film follows their domestic and physical relationship and includes music from the concerts they go to together: Black Rebel Morotcycle Club, The Von Blondies, Elbow, Primal Scream, The Dandy Warhols, Super Furry Animals, Franz Ferdinand, Michael Nyman. At Christmas, Lisa leaves London and returns to America.[bron]

En meer dan dat is er aan verhaallijn niet te vinden. Het is een intimistische low-budget film, gemaakt met een crew van drie + de twee acteurs, en die bulkt van de expliciete seksscènes: Winterbottom’s Nine Songs has caused a huge furor in Britain because it insists on showing full penetration, fellatio, ejaculation and cunnilingus being enjoyed by stars Kieran O’Brien and Margot Stilley. [bron]

Pluk die seksscènes eruit (het grootste deel van de film), maak er mpeg-jes van en zet ze op het internet, en ze zijn niet te onderscheiden van een bepaald soort amateurfilmpjes die er nu al met regelmaat van de klok opduiken. Maar door de film te onderbreken met korte huiselijke taferelen, wordt het realisme van de expliciete scènes versterkt.
De scènes choqueren dan ook niet door de seks (we zijn tegenwoordig wel het een en het ander gewoon), maar door een zeker gevoel van voyeurisme dat wordt opgewekt door de vanzelfsprekende en natuurlijke manier waarop dit zeer intieme aspect van de relatie wordt getoond.

Is het een goede film? De film is niet meer dan een tranche de vie, eerder een (zeer persoonlijk) portret (stilleven) dan een statement. Hooguit laat hij de toeschouwer met een onbehaaglijk gevoel achter bij het bekijken van de intieme scènes. Zoek er niet te veel achter (zeker geen arty-fartiness), want WYSIWYG.

Zie ook: de bespreking van Piers Handling en het artikel in The Independent: Lights, camera, explicit action.