Categorie: film

Hide and seek

Hide and Seek is stukken beter dan Saw. Om te beginnen is er de meerbelovende cast: Robert De Niro (David Callaway) en Dakota Fanning (Emily Callaway, de dochter), met noteable appearances van Elisabeth Shue (Elizabeth) en Famke Janssen (Katherine). Dakota Fanning kan u eerder al gezien hebben in Man on Fire (het kind kan er ook niet aan doen), en De Niro is voor een keer niet te veel getypecast, maar zet een puike prestatie neer.

Ook de plot is minder voor de hand liggend, maar niettemin snel te achterhalen. Iets wat ook de makers moet zijn opgevalen, want de film eindigt voor een keer niet bij de onthulling. (Een vervolg is overigens niet ondenkbaar, gezien het laatste shot van de film. ) Fanning is bijwijlen verschrikkelijk griezelig –ik hoop dat ze er zelf geen trauma van opdoet.

Op een avond vindt David Callaway zijn vrouw met overgesneden polsen in bad terug. Terwijl hij ontroostbaar over haar heen gebogen staat, zoomt de camera in naar de deuropening van de badkamer, waar hun dochter Emily het tafereel verbijsterd gadeslaat.
Na de begrafenis besluit David uit de stad weg te trekken, om zijn dochter aan het huis en de vreselijke herinneringen te onttrekken. In hun nieuwe, afgelegen woonst, vindt Emily troost bij een imaginair vriendje, Charlie. Maar het gaat al gauw van kwaad tot erger wanneer Charlie het op David lijkt gemunt te hebben.

De keuze tussen Saw en Hide and Seek is heel makkelijk te maken. Maar tijdens de voorfilmpjes zag ik een trailer voor The Machinist, en dát is pas een film die ik u zonder schroom geheel kan aanraden.

Hide and Seek, gezien in de Decascoop. (De film is overigens uiterst geschikt om uw handen nog eens door uw lief te laten fijnknijpen.)

(Dit artikel is ook terug te vinden op gent.blogt)

Saw

Stel u voor: ge wordt wakker in totale duisternis, en bovendien blijkt ge nog in een (koud) bad te liggen ook. De ketting van de stop is om uw grote teen gewikkeld, zodat ge, wanneer ge wakker wordt, in een reflex de stop uit het bad rukt. Waarmee meteen niet alleen het badwater maar ook het kind een vreemdsoortig object wordt weggespoeld. Nauwelijks bij uw positieven hoort ge geroezemoes aan de andere kant van de ruimte waarin ge u bevindt, en na wat over-en-weer geschreeuw vindt uw tegenpartij de lichtschakelaar.

Het licht floept aan, en behalve de groezelige ruimte, en het feit dat jullie in tegenovergestelde hoeken van de kamer zijn vastgeketend, zien jullie ook nog dat er op de vloer, netjes tussen jullie beiden in, een man in een plas bloed ligt. Met in zijn linkerhand een pistool (waarmee hij zich een kogel door het hoofd heeft geschoten), en in zijn rechterhand een dictafoon. En dan kan het spel beginnen.

Helaas is het beste moment van de film nu reeds voorbij. Want de film wordt niet alleen gespeeld door verschrikkelijk slechte acteurs (overacting, iemand), de fotografische effecten zijn erbarmelijk, en de plot ligt reeds na de eerstvolgende vijftien minuten zo voor de hand, dat men wel bijna al ziende blind moet zijn –of nieuw tot het genre– om nog door de talrijk uitgestrooide dwaalsporen te worden misleid.

Nog goed dat we (op gent.blogt) niet negatief willen doen, of ik had de film tot op het bot afgekraakt. Spaar dus uw geld, of ga d’er een nieuwe dosis bubbels mee kopen in de Gainsbar bijvoorbeeld. Ik zeg maar iets.

Saw, gezien in de Decascoop. (Voor de liefhebbers, niet getreurd, het vervolg wordt gereleased in de herfst.)

(Dit artikel is ook terug te vinden op gent.blogt)

films 200502

Van hetzelfde laken een broek als vorige maand. De legende:

* te vermijden / ** genietbaar / *** onderhoudend / **** aanrader // ***** onmisbaar

Waarbij de vijf sterren slechts uitzonderlijk worden gegeven; de eigenlijke rating is dus een score van 1 tot 4.

  1. The Village (M. Night Shyamalan) **
    Zeer vlakke fotografie; er had veel meer met kleur kunnen gespeeld worden. Het verhaaltje is niet slecht, en verhaaltechnisch valt er wel wat voor te zeggen. De ontknoping is verrassend, maar niet geheel onverwacht; de film kan echter best wel een tweede keer gezien worden (voor mij toch wel een belangrijk criterium). Al zitten er best wat gaten in het scenario. Neem nu de beweegreden van het hoofdpersonnage (en ik hiermee geef ik het einde van de film niet weg): ik kan mij voorstellen dat voor bvb een blinde darmoperatie ook al medicijnen nodig waren? (SPOILER: De meest vanzelfsprekende link –waarmee meteen het plot wordt verklapt als je de weet waar het over gaat– is met Walden.)
  2. Lantana (Ray Lawrence) ****
    Ik durf wel eens te klagen dat een film niet genoeg inleiding heeft; en dan bedoel ik niet dat ik verlang de verder onbekwame tronie van Nick Balthazar op mijn beeldbuis geplakt te krijgen (nor Jan Verheyen for that matter, al valt die voor de Cult Night uitzendingen weer wél te pruimen. Nee, met inleiding bedoel ik voorstelling van de personages, voorzichtige karakteropbouw, een klein beetje leiddraad, quoi. Bij Lantana had ik bijna de film als saai bestempeld nog voor hij goed en wel een half uur onderweg was. En dat was behoorlijk jammer geweest, want de film ontspint zich verder tot een zeer onderhoudend verhaal. En voor die prijs kunt ge hem niet laten liggen. Kópen!
  3. Collateral (Michael Mann) ***+
    In de Fnac werd de film meteen voorzien van een keurig ‘niet te missen’ label. Bijna had ik hem net daardoor niet meer gekocht, want hij werd geflankeerd door Man on Fire (de flutfilm met Denzel Washington), die hetzelfde label opgekleefd kreeg. Collateral laat MoF ver achter zich, en alleen al de fotografie maakt deze film de moeite waard. De uitkomst van het verhaal is van bij het begin duidelijk, maar de manier waarop de plot wordt uitgebouwd en de sobere vertelstijl staan borg voor een zeer onderhoudende film. Geen brute aktie, geen duizelingwekkende gizmo’s, maar klassieke, goed onderbouwde scenografie, ondersteund door schitterende fotografie en behoorlijke prestaties van Jamie Foxx en Tom Cruise.

films 200501

Bij nader inzien toch maar boeken en films gesplitst. De legende even herhalen:

* te vermijden / ** genietbaar / *** onderhoudend / **** aanrader // ***** onmisbaar

Waarbij de vijf sterren slechts uitzonderlijk worden gegeven; de eigenlijke rating is dus een score van 1 tot 4.

  1. Mystic River (DVD) **
    Goede fotografie, maar een pover weekendfilm verhaaltje (goede vertolkingen evenwel). Het was even duur om de DVD te kopen als het zou geweest zijn om hem te huren, dus financieel hebben we niks ingeboet. Hoewel genietbaar, en bijwijlen zelfs onderhoudend, toch geen aanrader. (Voor een synopsis: volg bovenstaande link.)
  2. In Accord (DVD) ** (fotografie/format) / **** (muziek)
    Een best of van het Kronos Quartet uitgegeven door Arthaus. Niet echt een documentaire, niet echt een concert-DVD; geen spectaculaire fotografie (komt precies recht van de digitale videocamera), maar fantastische muziek, en een paar summiere inleidingen tot het gebrachte werk. Je koopt beter een CD.
  3. The Last House on the Left (DVD) **
    Hilarisch! Het lijkt bij wijlen wel een David Hamilton film in horror versie. Hey I’ve changed this Winter. […] I mean, my breasts filled out. Erg luchtig gepresenteerd allemaal, wat in schril contrast staat tot de gebeurtenissen in de film. Nog een voorbeeldje: wanneer de verkrachters (cfr synopsis) in een wagen door het idyllische landschap scheuren, vraagt er één What do you think the sex crime of the century was en het antwoord (na een tijdje): I know: Freud. […] Do you remember when a telephone pole was just a telephone pole? Not anymore, sweetheart. It’s a giant phahalus (sic). Een beetje gedateerd, de film is dan ook meer dan 30 jaar oud. (Past perfect in Verheyens Cult Night.)
  4. Koroshiya 1 aka Itchi, the Killer (KA2) **
    Pffft. Overroepen. Het zal als manga (hopelijk) stukken beter zijn, maar dit kon mij in ’t geheel niet boeien. Het probleem met films die het voornamelijk van het schokeffect moeten hebben, is dat het moeilijk wordt verder dan die effecten te kijken. Cult is het wel, ja.
  5. Along Came a Spider (VT4) **
    Morgan Freeman, en dan weet je al waar je je mag aan verwachten. Naar een boek van James Patterson, die ook Kiss the girls schreef, waar Freeman ook al de hoofdrol in speelde. Allemaal pretentieloos, royaal (royale with cheese) voorzien van alle cliché plotelementen.

[IF2004] schoon, proper, mooi

Het is mooi geweest: 24 films in 10 dagen (maximaal 4 films per dag); tijd om het kaf van het koren te scheiden. Het was lang geleden dat ik nog eens zo veel naar de cinema na elkaar was geweest, heck het was lang geleden dat ik nog eens naar de cinema was geweest.

Ik heb er een paar gemist, die wel op mijn verlangenlijstje stonden, maar die ik wegens omstandigheden toch niet kon zien (overlappen met een andere film, geen plaats meer, etc). Soit, ik hoop ze toch nog in de cinema te gaan bekijken: 10 Rillington Place, Captive, L’intrus, La finestra del fronte, Machuca, Nobody Knows en November (en ik vergeet er zeker nog een paar).

Was het nu écht de moeite waard? 11 van de 24 waren goede films, of andersom: 8 van de 24 waren de pellicule waarop ze geprint werden niet waard. Als overzicht:

De onmisbaren (zou ik niet alleen onmiddellijk terug gaan zien, maar overweeg ik ook op DVD te kopen)

OK

Voordeel van de twijfel (maar zou ik niet meer opnieuw gaan zien):

Ronduit slecht

…en nu laat ik u met rust (wat het filmfestival betreft).

[IF2004] prijzen

Het filmfestival is voorbij, en volgens het artikel op DS ben ik erin geslaagd geen enkele film te zien, die (gisteren) in de prijzen is gevallen. Niet dat daar enige conclusie aan hoeft verbonden te worden.

De Japanse film Nobody knows is zaterdagavond op het Internationaal Filmfestival van Vlaanderen Gent bekroond als beste film. […] Er werden nog drie andere prijzen uitgereikt: De Afghaan Atiq Rahini werd uitgeroepen tot beste regisseur voor Earth and ashes, het beste scenario was dat van The Syrian bride en de prijs voor beste muziek ging naar Machuca. De Canvasprijs is voor Le (sic) fenestra di fronte. Fnac-publieksprijs wordt pas over enkele dagen bekendgemaakt.

Zowel Nobody knows (Dare mo shiranai) als La fenestra di fronte stonden op mijn lijstje, en ik ben blij te lezen dat Nobody knows in november nog uitkomt; van La fenestra di fronte plakte de affiche reeds in het vakje ‘binnenkort’ bij de Skoop. In elk geval heb ik de smaak terug te pakken gekregen.

[IF2004] calvaire

Calvaire wordt voorgesteld als de ophefmakende film waar bij de vertoning in Cannes, de helft van het publiek de zaal verliet voor het einde. De laatste keer dat ik dat gehoord had, was voor Greenaways The Baby of Mâcon, wegens de verkrachtingsscène (waar overigens niks van te zien was).

Hier is het van hetzelfde laken een broek: een man wordt anaal ‘gepakt’, in een situatie best vergelijkbaar met die uit John Boormans Deliverance. Er komen nog twee brute scènes in voor, maar eigenlijk niks wat de verwachtingen van het epitheton ‘horror’ doet inlossen.

Calvaire is een veeleer realistisch aandoende prent (en dan denken we eerder aan thriller ipv horror). Mooi gemaakt, maar met een wel heel abrupt einde (en een lange aanloop voor het verhaal eigenlijk begint), zodat je toch een beetje op je honger blijft zitten.

Niet slecht, maar overgehyped.

Het verhaal:

Toen dit griezelige en excentrieke debuut van Fabrice du Welz werd vertoond op de Semaine de la Critique in Cannes werd het heel uiteenlopend onthaald. Sommige toeschouwers liepen walgend de zaal uit, maar de griezelfanaten waren wild enthousiast. �Calvaire� vertelt het verhaal van Marc Stevens, een amateur-cabaretier, die optreedt tijdens trouwfeesten en in bejaardentehuizen. Hij is op kerstdag op weg naar zijn volgende optreden als hij autopech krijgt in een afgelegen veld. Hij moet de nacht doorbrengen in het vervallen hotelletje van Paul Bartel. [bron]

[IF2004] Genesis

Genesis is de opvolger van Microcosmos. Ik wou de film per se op het festival zien, omdat ik mezelf er anders toch nooit zo toe brengen hem te bekijken. En dat had ik beter niet gedaan.

Zoals de spraakwaterval op de zitplaats achter mij het uitdrukte: Ik vond Microcosmos toch veel beter. Zonder al dat filosofisch gezwets. En ik kan haar alleen maar bijtreden –tenminste wat dat filosofisch gezwets betreft: ik heb microcosmos (nog steeds) niet gezien. Genesis bestaat uit een flauw verhaaltje over het ontstaan van het heelal en het leven op aarde, vaak zó algemeen dat het incorrect is, voorzien van (veelal) weinig interessante beelden.

National Geographic Channel is veel interessanter en bevat veel mooiere beelden dan wat in deze ‘documentaire’ te zien was. Schooltelevisie van de onderste plank, bovendien gefilmd in een standaard aspect ratio (4:3-achtig, zoals een tv) ipv het panoramische widescreen formaat. Redelijk belabberd voor een visuele documentaire.

Flauwe, flauwe film.

[IF2004] Day and night

Day and night (Dag och natt) is de derde film van Deense regisseur Simon Staho.

Thomas, een 40-jarige gescheiden architect, is het leven beu en wil eruit stappen. Hij heeft 12 uur om afscheid te nemen van de mensen die hem het dierbaarst zijn en ontmoet ze allemaal in of rond zijn auto. […] Ondanks het feit dat het publiek van bij het begin weet hoe de film zal eindigen, slaagt de jonge Staho erin om er een heel sterk en donker drama van te maken. Het is het tragische verhaal van een man die zichzelf – en wat hij geworden is – haat, en die ten slotte maar ��n uitweg ziet. Een heel aangrijpende film. [bron]

(En ik heb daar eigenlijk niks aan toe te voegen.)

[IF2004] Killed by lightning

Killed by lightning (Ubitye molniey) is geen film, het is kunst. 95% van het publiek heeft dan ook van die premisse gretig gebruik gemaakt, om tijdens de vertoning wat slaap in te halen.

Er worden filmtechnieken gehanteerd die zeer belangrijk en doorbrekend waren in de vroege filmgeschiedenis (een toegevoegde historische waarde?). Er was ook veel gepiep en gekraak, en er waren Naakte Mensen, en trage scènes en Gekken. En ik heb er geen zak van begrepen, dus het moet wel goed geweest zijn. Toch?

Hoe ben ik toch bij deze film terecht geraakt? Ik lees even de beschrijving opnieuw:

Een Russische SF-film, met als onwaarschijnlijke inspiratiebron het bekende verhaal van Edgar Allan Poe’s, “The Murders in the Rue Morgue”, waarin een aap verantwoordelijk is voor een wrede moord. Een vrouw is bezig met een antropologisch onderzoek naar de eerste stappen in de evolutie van aap naar mens. Het verhaal van de film ontvouwt zich voornamelijk in haar onderbewustzijn. Prehistorische spookbeelden uit haar onderzoek en herinneringen aan de traumatische dood van haar vader – die overleed toen ze nog een klein meisje was – komen samen en vormen een erg onverwachte theorie over de evolutie van de mens. [bron]

Waarschijnlijk was ik door Poe aangetrokken, of verwachtte ik mij aan iets vergelijkbaars met Hitchcocks Spellbound, ik weet het niet meer. In de beschrijving staat ook nog:

Yufit blijft volharden in het maken van ongemakkelijke films. Zeker gezien de moeizame situatie van de Russische filmindustrie mag dit bewonderenswaardig worden genoemd. Hij rekent zichzelf tot de stroming van het necro-realisme – en is ook meteen de enige filmmaker van die stroming. [bron]

Necro-realisme? Laat ik maar weer even in lachen uitbarsten, net zoals het publiek gisterenavond overigens, op het einde van de film.