Het beste wat (potentiele) verbolgen bloggers kunnen doen, als uw stelling klopt beste Luc, is het hele boeltje doodzwijgen. Negeren is de beste antireclame, en daarmee doen ze meteen de campagne teniet.
(Wat een marketing oneliner overigens: Het Thaise Fanta Mango-blikje smaakte zoet, maar sommigen zullen er een bittere nasmaak aan overhouden.
)
10 rekensommen en 10 vragen over taal. De opgaven zijn een willekeurige greep uit de reken- en taal opgaven van Cito, de pabo van Hogeschool Drenthe en de pabo van Hanzehogeschool Groningen. De vragen van het Cito worden gemaakt door leerlingen van groep 8, die van de pabo door eerstejaars studenten. Als ze de toets niet halen, krijgen ze het dringende advies een ander beroep te kiezen.
Is dat een uitdaging? (De vragen staan er nu, de antwoorden krijgt u vrijdag.)
Koel als een flesje Acqua di Parma slentert de Italiaanse topman tussen de ontbijttafels van de VIP-ruimte, schenkt zich een drup koffie in en steekt van wal met een Mobutu-rivaliserend accent: “Cher Messieurs. Je vois que vous avez le produit (sipt aan zijn koffie). Je vois aussi que vous avez l’infrastructure (trekt een bedenkelijk gezicht). Et surtout, vous avez les clients (vermorzelt de koffiebeker). Dites-moi donc: POURQUOI EST-CE QUE VOUS NE VENDEZ PAS!?”.
Djivy gooit geregeld pareltjes voor de zwijnen. In deze aflevering: Achter de schermen
Twee items, voor ik het vergeet:
Vanavond zit (hoogst waarschijnlijk) Cecilia Bartoli bij Marc Uytterhoeven in De laatste schow. Bartoli heeft ondertussen reeds vier Grammy Awards gewonnen, en haar recente Opera Proibita kreeg meteen een ‘Diapason d’Or‘ en een ‘Choc du Monde de la Musique‘. Op 5 december gaf ze een concert in het Brusselse Palais Des Beaux-Arts, en haar verschijnen bij Uytterhoeven is een tussenstop op haar reis tussen haar optredens in London (7/12) en Parijs (11/12).
En dan is er ook Hilary Hahn, de 25-jarige violiste, die gisteren nog in datzelfde Brusselse Palais Des Beaux-Arts te horen was. Blijkbaar houdt ze reeds (een tijdje –zelf–) een weblog bij, waar de (helaas) schaarse entries rijkelijk opgeluisterd worden met foto’s. Zeer geslaagd overigens, is haar uitvoering van Elgar’s Violin Concerto.
Een beetje uit het oog verloren, maar Clotilde schrijft een boek. Ze had er al over bericht eind november, en vandaag krijgen we een tweede stukje (eigenlijk minder interessant dan het eerste).
Clotilde, voor wie het niet mocht weten is de française (expat) van Chocolate & Zucchini, arguably het beste foodblog van het Gansche Internet™. U vindt er recepten zoals Shortcut Orangettes, eenvoudige pannekoeken, Gingersnaps (the next best thing to speculoos speculaas?), ricotta, en zelfs Vlaamsche stoverij. EEn nu schrijft ze dus een boek.
Ze is er overigens al mee bezig sinds 2004, had haar eerste voorstel klaar in de lente van 2005, en heeft vlak voor de zomer haar job opgezegd om zich volledig aan het boek te kunnen wijden (haar contract met de uitgever was pas rond in september).
Is ze nu ook een problogger?
So I opened the front door, and lo and behold there’s a mustachioed thief with my camera and tripod lifted freshly into his arms. I was livid, but before I could say anything, the guy thrust it into my hands and flew down the stairs (nearly breaking his neck) and out through the alley, mumbling “sorry sorry sorry” over and over again. All I could do was muster “don’t ever come back here again!” and stand there stupified, holding my stuff.
Lees verder hoe Justin bijna een Hasselblad armer was.
Fans gaan soms ver: Moleskine: The Little Black Book of Revenge [in de inbox].
I don’t know if you’ve ever featured a video about Moleskine but I would like to submit the following video to share with others.
Zie ook Moleskinerie: Moleskine Fan Video
Wat lees ik in De morgen: Naam als tatoeage wordt minder populair door kortere en sneller wisselende relaties. Want Mensen zijn slimmer geworden, ze beseffen tegenwoordig beter dat een relatie kan eindigen.
Geen naamtattoos meer? Ze doen het niet of ze laten het in Chinese tekens zetten. Dan staat de naam er nog altijd, maar is hij als het ware met de mantel der liefde bedekt. Want hoeveel mensen zijn er die Chinees kunnen lezen behalve de Chinezen zelf? Ze maken hun nieuwe partner later gewoon wijs dat het een mooi karakter is.
Er is geen hoop meer.
(Googlehoer, moi? Voor een tattoolinkje?)
Speciaal voor Annet, Ariane, An, Roxanne, Dieter, Claudio, Sanne, Robin, Ingborg, Yvonne en Ronald, ofte, de menschen die op zoek zijn naar Japansche, Japaneesche, Chineesche of andersch oriëntaalsche lettertekens om nen tattoo met de naam van hunzelf, aanverwant of huisdier te zetten (maar verder deze entry niet kunnen begrijpend lezen), deze links.
Godspeed.
Allo? Is’t bij de Japansche tattoo shop?
-…
’t Is voor mijn naam in ’t Japansch. Of allez, in ’t Chinees mag ook. En ’t is eigenlijk niet voor mij maar voor mijnen hond zijnen naam of mijn broer zijn zuster haar lief die graag diene naam zou hebben om die op de schouder te laten zetten. Want da doede-gij toch ook hé? Met van die steriele stiften met permanente inkt en zo? En ’t is toch proper, hé daar bij u?
Voor de mensen die het nog niet wisten, Michel heeft een one-stop-shop voor alles wat met Japanse namen te maken heeft. En sinds kort breidt hij uit naar Chinees (alle dialecten).
Als de fiscus dat maar niet te weten komt. Of de gezondheidsinspectie, godbetert. ROFLMAO.