Categorie: algemeen

Hier zijn we terug. Niet ik deze keer, noch Henri, noch Tessa. De katten. Eerst was het enkel Nagiko (een abessijn): ik heb nog nooit iemand zo lang weten te niezen. En daarjuist ook Macon (een kartuizer). Hij begon plots te niezen, en keek daarna alsof er een of ander beest hem wou bespringen.

Hopelijk niks ernstigers dan een verkoudheid of zo.

[update] Eventjes ge-googled, en het zou best de niesziekte kunnen zijn. De katten zijn in lange tijd niet ingeënt (omdat ze toch niet buiten komen), dus misschien gaan we beter maar eens naar de dierenarts.

De auto hebben we niet geprobeerd, maar naar The Lion King werd met veel geestdrift gekeken, en de motor staat te blinken in de gang. (De buitendeuren hebben daarbij een halve dag wijd opgestaan om alle dampen weg te krijgen.)

Ter compensatie heb ik dan maar (eindelijk!) mijn carré confituurken gemaakt.

Allez een rond carré confituurken dan toch.

“Papa, hoe lang blijft die taart die jij nu gebakken hebt goed?”
Waarop mama tussenbeide kwam: “langer dan dat ze hier gaat blijven liggen, jongen.”

In de categorie non-info:

Gisteren vonden wij het eerder een weertje om thuis te blijven, maar eigenlijk is het nog behoorlijk warm voor de tijd van het jaar. Een paar dagen geleden nog, had ik besloten om de motor op stal te plaatsen voor de winter, maar nu het weer zo mild lijkt te blijven (dank u, kmi) begin ik er weer anders over te denken.

Voor vandaag staat op het pogramma: motor wassen, auto proberen in de ‘gang’ binnen te zetten, en naar The Lion King kijken (waarvan de DVD hier al een halve vakantie op Henri ligt te wachten).

Oud worden is… samen met Henri een stripverhaal lezen. Wayne Shelton 3: Le Contrat, pagina 21 planche 19: daar klimt een jongedame (inspecteur Sandra Luan) op een telefoonpaal.

“Papa, wat is dat en wat doet die mevrouw?”
-Wel jongen dat zijn telefoonpalen.

En dan mag je uitleggen wat telefoonpalen zijn, en hoe telefoongesprekken via een draad verlopen. Om dat alles te illustreren wil je eerst naar buiten wijzen –maar er zijn geen telefoonpalen meer– en vervolgens naar de telefoon grijpen. Want gesprekken verlopen van het ene toestel naar het andere via een draad. Zie je, je neemt de hoorn van de draadloze huistelefoon en… errrm.. errrm… via de draad die er niet is gaan de gesprekken heen en weer tussen de twee toestellen.

Telefoonpalen, juist, ja.

Er gaat nog met ons gelachen worden.

Wel, what can I say, ’t is vakantie. Net terug van een korte ronde langs het station, en wat hebben we ontdekt? Er is een GB express aan het Maria Hendrikaplein. Waar we alles gekocht hebben behalve wat we nodig hadden (boter). Maar ik zal nog wel net toekomen voor het carr&eacute confituurken.

Die boeken-db staat ook op mijn lijstje. Al heb ik weeral eens boeken en CDs en DVDs in een dbase gestoken (ik heb zelfs al de SQL klaarliggen). Nu nog goesting krijgen om de php te schrijven en met MT te combineren… och, ’t zal er wel van komen…. ja toch?

…morgen is het feest. Verjaardagsfeest voor Tessa en Henri in drie gangen. Waarvoor we vandaag de ganse dag inkopen hebben gedaan: wijn, vlees –vlees! wild!– groenten; de bouillon van jonge haantjes staat te trekken, en de ijskast zit overvol. Alleen het dessert wordt niet zelf gemaakt: traditioneel is dat immers biscuit taart met een kroontje.

Meer details volgen, en ik beloof plechtig dat ik ga proberen niet te vergeten foto’s te nemen.

Eens thuis blijven, kan toch zalig zijn. Na het débacle van gisteren, lig ik thuis in bed met symtomen van algemene uitputting, verkoudheid en keelontsteking. De aften zijn duidelijk aan de beterhand (nog een beetje op de rechterkant van de tong + kaak), dus mij hoor je niet klagen.

’t Is nog geen 10 uur, en ik heb al de krant, twee stripverhalen en twintig bladzijden Cryptonomicon gelezen. Straks nog naar een DVD kijken, en dan om 15u Henri afhalen (“vandaag is ’t maar een half-lang dagje hé papa”) om samen wat te kokkerellen.

Ah, rust.

[update] En het sneeuwt begod in Gent.

Gelukkige verjaardag Tessje en Henri.

Op het moment zelf waren we er ons eigenlijk geen van beiden goed van bewust (OK, OK, vooral ik niet) maar Henri is geboren op Tessa’s verjaardag in 1999 (zonder epidurale).

Dus neen, we hadden het zo niet gepland. Al groeit het wel in het moeder-zoon ding waarop Tessa daarna hoopte. (Maar stiekem blijft het toch een grotere feestdag voor mij.)

Drink er vandaag eentje op hun gezondheid. Ze zullen het allebei op prijs stellen.

Terug thuis. Koud, moe, en een paar manden was om er dit weekend door te draaien. Laatste episoden over Chicago volgen.

Morgen vertrek ik naar de US. Voor ’t werk wel te verstaan, geen haar op mijn hoofd dat eraan denkt daar nog voor vakantie naar toe te gaan.

Dit jaar houden we onze Annual Conference in Chicago, IL; lekker koud en winderig. Niet dat het veel uitmaakt, want (bijna) alles speelt zich af in het hotel.

Dus: vrijdag vertrekken, de vrijdag erna terug. De helft van de General Managers zijn al vertrokken, volgende week zitten hier alleen nog minions –vorig jaar was ik ook een van de gelukkigen die mochten achterblijven (als de kat van huis is, etc).
Het leukste aan de trip zijn de vlucht (business class) en het hotel (Fairmont); voor de rest is het allemaal nogal protocolair voor de staff, met een veeleisende guest list. Was het maar al volgende week vrijdag.

(Maar het blijft natuurlijk wel een van de belangrijkste conferences voor de branche, en I should feel privileged that I am allowed to go, and all that.)