macon

Het gaat niet goed met mijn kat. Eind vorig jaar is hij ziek geworden, en gezien hij steeds verschrikkelijk dorst had, dachten we eerst aan diabetes. De dierenarts heeft dat echter tegengesproken, en Macon kreeg een antibioticakuur voorgeschreven. Even, heel even, bracht dat beterschap, maar al gauw ging het weer slechter.

Hij staat wankel op zijn poten, slaagt er met moeite in de trappen op en af te lopen (waardoor we soms zijn excreties uit de traphal moeten weghalen), en kwijnt zienderogen weg. De regio aan zijn heupen, is volledig ingevallen, en als je daar voelt, dan raken je vingers elkaar door zijn lichaam heen. Goed kan dat niet zijn.

Hij klaagt niet, of weinig, en is telkens weer verschrikkelijk gelukkig als we thuiskomen en wat tijd met hem kunnen spenderen. Veel doet hij niet meer, behalve wat wiegen op zijn voorpoten, en spinnen als een naaimachien als ik hem zachtjes –opdat hij niet zou vallen– over zijn kopje streel.

Het wordt tijd voor afscheid, vrees ik. Maar dat besef maakt het er niet makkelijker op.